Multiworld

Jeśli myślicie, że uciekniecie od mojej twórczości to się grubo mylicie ;P.

"Z archiwum P- Zocha"

(...)Więc ruszyłem żwawo do Bazia pokoju.
Nie zastałem go tam, lecz czuję zapach gnoju.
Smród pewnie przyleciał przez wielkie oknisko.
Zerknąłem i ujrzałem brzydoty zjawisko:
Miało parę kamaszy rozmiarów gigantycznych,
W nich się kryje dwójka platfusów komicznych
Zapewne, co sądzę po ogromnych buciorach.
Nieco wyżej ujrzałem ja nogi potwora.
Przeszczepy te były nad wyraz owłosione.
To nie wszystko - do tego wykoślawione.
Wyżej ujrzałem bebech przeolbrzymi,
Elipsoidalny, podobny do dyni.
Włosami pokryta jest klatka piersiowa,
Jaskiniowca tors niech się przy niej schowa.
Do niej przytwierdzone są doje obwisłe,
Mleko jest w nich pewnie już niezwykle skisłe.
Łapska jak mych dziesięć, strasznie umięśnione,
Nawet bydło na ich widok wrzeszczy przerażone.
Na karku miał ten potwór wielką łepetynę,
A na niej zawszoną, paskudną czuprynę.
Jej kolor? No nie wiem, czy sjena palona?
Czy sepia, czy karmin, czy zieleń zgaszona?
Lecz na pewno jest siedliskiem wszelkiego robactwa:
Wszy, pcheł, pająków i innego plugastwa.
Facjatę miała brzydszą chyba niż u trolla,
Oczy wyłupiaste, niczym u żabola.
Na niej kopa brodawek, ogromnych, plugawych,
Ozór długi, obleśny, zielony, chropawy.
Nie nosiła na sobie żadnego odzienia,
Bo wszystko przykrywała... KUPA OWŁOSIENIA :-)
Tak można opisać ten przykład turpizmu
Lub Stwórcy naszego przejaw komizmu.
Gdy się do tego paskudztwa porównałem,
Wnet przystojniakiem, ba, MISTEREM się uznałem!!!
Patrzyłem przez okno, jak ptactwo dusiła,
I dzieciaki swą facjatą wystraszyła.
Z żalem spoglądałem na kury poduszone
I koguty, które przerobiła na kapłony.
Wtem obróciła czerep i mnie zobaczyła
Jednym wielkim susem na okno wskoczyła.
Włosy dęba stanęły, bo się przestraszyłem,
Nie zwlekając długo z pokoju się zmyłem.
Przede mną jak przed dżumą wieją-li dziewczyny
Wprawdzie, lecz ja mam adrenaliny
Dużo teraz, więc jak rakieta wiałem
Przed siebie, po drodze Baziaka spotkałem.
"Na pomoc, kamracie! Goni mnie jakaś locha!".
"Nie bój żaby, Peter! To na pewno ZOCHA!
Przed laty Yeti ją mi dał na wychowanie.
Jej specjalizacja: drobiu mordowanie.".
Jednym gestem bohater oddalił potwora
I na chrzest Bamsego poszliśmy do kościoła. (...)

Wielkanocny wiersz o Slayersach

W zamku w Seyrunie są Linka, chimerka,
Gourry, Filia, Phil, oraz Amelka,
Zangulus, Martina, vrumugun, Naga,
Valgaav oraz Sylphiel Nels Rada
Przybyli tu na swięta Wielkiej Nocy
Nie szczędzili na podróż dnia ani nocy
Chcą zacząc lecz Xellos nie wiadomo skąd
Sią zjawił i rzekł: wesołych świąt ^^
Co? on jest tutaj? demonoidalna wsza?
Wyjęla maczugę, a Xellos? ijaa.. ^^"
Chciałem tylko z wami spędzic te święta
Wiem, żem mazoku, bestia przeklęta
Dzisiaj nasze kłótnie włożymy między bajki
Rzekła filia, siadaj Xel poczęstuj sie jajkiem
Dzisiaj twoje zbrodnie wybaczyć jestem w mocy
I wszyscy rzekli wspólnie "wesołej Wielkiej Nocy"

Bożonarodzeniowy wiersz o Slayersach

Szafa, biurko herbata gorąca ^^
Amelia na Zela czeka bez końca
Czeka na chimerke-przyjaciela
Lecz się niecierpliwi, ciągle nie ma Zela
Mija dzień kolejny, wyraz twarzy smutny
Pewnie go zabił jakiś Mazoku okrutny
Biegnie do Xellosa, łzy ma na swych licach
Lecz ten swoim zwyczajem "to tajemnica ^^"
Udaje się do Liny, Sylphiel i Gorry'ego
Nie ma nigdzie Zelcia ukochanego.
A co to jest Zel? Gorry nagle wypala.
I cała ekipa się na glebę zwala.
Później wszyscy do Martiny się udali
U Filii transport powietrzny wybłagali
Lecą, różdzka Syl ciągle północ wskazuje
Biegun coraz blizej, Lina soplami pluje
Docierają w końcu do domku Mikołaja
Otwierają drzwi i patrzą , ale jaja
Wielka choina, pod nią prezenty
Siedzi przed nią Mikolaj i jakieś dwie przybłędy
Jeden spokojniutko herbatkę sobie pije
Drugi rzekl "Amelcia, nie martw się, ja zyję"
A Mikołaj? HO HO oni mi pomagają
Ponieważ skrzaty sie podwyżki domagają
Tak w ogóle jest to pomysł Xellosa
I wszyscy wytrzeszczają oczy pod niebiosa
Nawet Mazoku może zrobić coś dobrego
I nie mam w tym interesu niecnego
Aha, zachorowały jego renifery
No wiec Filia do sań na trzy cztery ^^
Filia nie znosi Xela lecz nie oponowała
Tylko w try miga do sań się udała
Pojazd Mikolaja ze smokiem a to heca
Zelgadiss coś niecoś Amelci obiecał ^^
No i happy end, ciesza sie dzieci
Bo Mikolaj z Slayersami z prezentami leci.


Stworzyłem osobny temat, bo moje utwory raczej do opowiadań nie pasują ;P.

wiec wiersze...

w takim razie zarzuce tu moje wypociny...

Takie chłodne miałaś dłonie...
A dotknęły żarem...
Nowy świat mi otworzyły
Twe zielone oczy...
Powiedz! Czy tam będzie słońce?
Serdeczne prawdziwe, jasny promień
Na bezdroży znaki zawiłe...
Albo nie! Nic lepiej nie mów,
Pozostańmy w tonie
Autostrady ciepłych doznań
Spojrzeniem spełnionej...

Tyle przysiąg wiatr przehulał
Że pytać daremne...
Ja się boję,
Żeby przewiew
Nie uderzył we mnie

Przepraszam jeśli
Skrzywdziłem...
Przepraszam jeśli
Zraniłem...
Nie chciałem tego,
A mimo to zrobiłem...
Szczęścia nie dałem...
Lecz ból sprawiłem...

Miłość...
Czy ja tak wiele wymagam?
Serce me skołatane...
Pustka w nim panuje...
Bez życia jakby...
Samotne egzystuje...
Serce złamane...
Serce rozprute...

Czemuś to zrobiła?
Tak straszną zbrodnię popełniła...
Teraz krew na twych dłoniach...
Krew z mego serca płynąca...
W twych zielonych oczkach...
Jak w lustrze się odbijająca...

O cudna ty!
Której uroda blask gwiazd przyćmiewa...
Czemuś mnie odrzuciła?
Serce tak strasznie zraniła i oszpeciła...
Teraz zbrukane,
Błąka się samotnie,
Szukając szczęścia bezpowrotnie...

Ból, ból okropny.
Serce boli, niby mieczem przebite.
Krew i łzy z potem zmieszane,
W pogoni za ukochaną.
Ileż jeszcze czasu upłynie
Nim ukochaną mą dogonię...
Ile minie nim razem znów będziemy...
Pogrążeni w miłości otchłani...

Miecze się dwa krzyżują...
Dwaj rycerze bój o damę toczą zacięty...
Żaden przegranej do myśli nie dopuszcza...
O ukochaną bój toczą zacięty...
Jeśli który zginie, zginie z honorem...
O swą ukochaną bój tocząc...
Wygrany pozostanie przy życiu,
Pokonany skona...
Śmierć jednak lepsza niźli życie
Bez ukochanej u boku...
Więc toczą bój zacięty o ukochaną...
Dla niej obaj
Zginąć gotowi...

Nie poddawaj się nigdy...
Ile razy to już słyszałeś?
Ile razy walkę o miłość przegrałeś?
Lecz nie podałeś się i naprzód idziesz przez życie...
Na przekór wszystkiemu...
Bo wiesz, że miłość zwycięży,
Pokona wszystkie przeszkody...
Cel swój szczytny osiągnie...
Połączy zakochanych przepiękną miłością...
Która przetrwa wszystkie próby...
I cel swój osiągnie...
Złączy was...
Wstęgą miłości...

Serce zasmucone,
Uczucie zniszczone...
Tak bardzo się starałeś,
Ale znów walkę o miłość przegrałeś...
Miłość jednak zwycięży...
Bo miłość to broń straszliwa,
Nikt z nią nie wygra...
Poddać się jej działaniu można jedynie...
Przyjąć to co niesie,
Choćbyś cierpieć z początku musiał...
Z miłością nie wygrasz,
więc przyjmij ją i bierz to co Ci przyniosła
Dlaczego?
Dlaczego znów sam siedzisz?
Nie ma przy tobie twej ukochanej...
Mimo iż tak bardzo ją kochasz
Nie ma jej przy tobie...
Znów sam jesteś jak palec,
Zaczynasz tracić wiarę w ludzi,
Lecz wierzysz w miłość...
W końcu ona musi zwyciężyć...

Wiara działa cuda...
Gdzieś to już słyszałeś...
Lecz wtedy nie rozumiałeś...
Teraz wiesz, że to prawda była,
Że wiara w miłość
Cuda potrafi zdziałać...

Za późno - powiedziałeś
Za późno zrozumiałeś,
Znów walkę przegrałeś.
Lecz wojna trwa,
A cel - ONA - twa ukochana!
Tak tę wojnę wygrać musisz,
Miłość pomoże zwyciężyć...

Kolejna walka przed tobą...
Walka o NIĄ...
Bez niej żyć nie możesz...
Ona wszystkim dal Ciebie...
Więc walcz o nią!
I wygraj tę walkę...
Dla niej...
Dla miłości...

Kochałeś ją tak bardzo...
Ale nie było ci być z nią dane,
Przegrałeś i żyć nie masz po co...
Dlaczego? Może za mało się starałeś,
Czasu dla niej nie miałeś...
A teraz cierpisz męki, gdy twe serce płacze
I krew ze łzami wylewa...

Sama zupełnie sama...
W samotności cieniu...
Pogrążona w nim niemal od zawsze...
Miłości nie dopuszczając, pozostajesz sama...
Pogrążona w cieniu samotności...



Czemuś mnie szczęśliwym nie uczyniła?
Lecz tak okropnie serce zraniła...
Teraz zakrwawione znów samo się błąka...
Miłości pozbawione...
Tak okropnie skrzywdzone...

Miłość...
Rzecz piękna, wspaniała...
Bez niej życie pustka się wydaje,
Choć tyle piękna wokoło...
Jednak ona jedyna najpiękniejsza...
Miłość...
I osoba nią obdarzona...

Żyć tak dłużej nie możesz...
Serce do ukochanej wciąż woła...
Jednak ona twe uczucie za nic uważa...
I znów sam siedzisz w gwiazdy wpatrzony...
Myśląc o jednym tylko...
Dlaczego Cię nie kocha...

I cóż mi pozostało...
Sam znowu zostałem...
Bez ukochanej u boku...
Sam...
Miłości pozbawiony...

Czemuż tak okrutny los mnie spotyka?
Miłość sprzed oczu umyka...
Przez życie iść samotnie...
Bez swej najdroższej, jedynej...

Czemu twe oczy smutkiem są przepełnione...
Ten widok serce me smuci...
Życie choć bajką nie jest,
Swój urok ma...
Nie smuć się więc...
Niech w twych zielonych oczkach
I sercu radość zagości...

Masz dość...
Jesteś sam...
Nikomu nie potrzebny...
Przez wszystkich odrzucony...
A jednak naprzód dumnie kroczysz przez życie...
Na obelgi i złe słowa uwagi nie zwracając...
Sam nie wiesz jak długo tak wytrzymasz...
Dzień, tydzień, a może miesiąc...
Tego nie wiesz i nie dowiesz się póki się nie poddasz...
A ta chwila nie nadejdzie tak szybko...
I dalej idziesz z dumnie uniesioną głową,
Ścieżkami życia krocząc...
Na przekór wszystkiemu...
Szczęścia szukając...

Autor: Damian Gola
Napisane w dniach 11-12 października
Roku pańskiego dwa tysiące trzeciego...

"Aniołowi, którego uroda
blask gwiazd przyćmiewa,
a na imię Ania Z."

sam pisałem i sam wymyślałem, a serce nadal samo

A ja wyczułem dużą dawkę poezji - może będą z was poeci kto wie. A wiersze fajne.

Dziękuje... wiersze napisałem do pewnej dziewczyny Ani Z.
Ale ona twierdzi ze "to nie ma sensu" wiec sobie dalem spokuj a wiersze mi tylko pozostaly i mile wspomnienia.
Jedna w wakacje a teraz ona... i obie... utracone...
A serce me zbrukane...

Koniec...
Tyle usłyszałeś...
Nawet się nie porzegnałeś...
Sam zostałeś...
Ona odeszła...
Zostawiła cię samego...
Niemal z bólu obłąkanego...
A ból okropny serce twe przeszywa...
Od tego bólu nie uciekniesz...
Zostanie w twym sercu na zawsze...
Nie uciekniesz od niego...
Za bardzo ją kochałeś...
I życie niemal oddałeś...

***

Masz dość...
Jesteś sam...
Nikomu nie potrzebny...
Przez wszystkich odrzucony...
A jednak naprzód kroczysz przez życie...
Na obelgi i złe słowa uwagi nie zwracając...
Sam nie wiesz jak długo tak wytrzymasz...
Dzień, tydzień a może miesiąc...
Tego nie dowiesz się puki się nie poddasz...
A ta chwila nie nadejdzie tak szybko...
I dalej idziesz z dumnie uniesioną głową, ścieżkami życia krocząc...
Na przekór wszystkiemu...
Szczęścia szukając...

kolejne jak przepisze na kompa to tysh wrzuce

Pewnie mistrzom Golasowi i Bamboshowi nie dorównam, ale rękawicę rzucam.

Mój kąt pokoju.

Gdziem Cię zgubił
Nie chodzę do Ciebie
Nie przyjdziesz Ty do mnie
U innych Cie nie znajde
bo stoję / na końcu

Nie nawidze Cie
Nie widze Cie
Nie Cie
Więc kogo z nas

Ty
Czemu stworzyłeś moje ja
słabym
buntownika

Skazuję Cię na samotność beze
mnie
w pył obrócisz
ale zemsta krwi
dopełni się

Nie jestem poetą
Jestem niemową
Więc piszę

Nie płaczę
Wybacz / na przeciwnej stronie mostu

Złościsz mnie
Przestań wreszcie
Być cicho

Czas
on nas zapomni
Więc ramię w ramię
w ostatnim boju stańmy
Biały nieśmiertelniku

Ona Ty
jedność
Wypełniacie
mój kąt pokoju

Nawet kwiaty potrzebują
Słońca kwiatów

Autor: ByłAlePoszedł.

Twoje słowa krytyki są nawet przyjemne. Trafnie uchwyciłeś błędy (?) i wiem, że przynajmniej ktoś to przeczytał, a nawet może się nad tym zastanowił. Przyznaję w wierszu panuje pewien chaos uczuć i formy. W pewnym sensie to wyraża sytuację podmiotu lirycznego, zagubionego, który nie wie co dokładnie czuje, no chyba poza złością, ale tej też nie potrafi zwrócić w jakąś konkretną stronę. Jednak masz rację, następny wiersz postaram się bardziej dopracować (również tempo) i tak ten był raczej wydany na świat, jak dziki krzyk zaskoczenia, przyrywany próbą złapania oddechu.

Fajne Irian, bardzo mi się podoba. Na czym dokładnie polega Haiku? Bardzo to interesujące jest.

Ze strony haiku.glt.pl:

Haiku - co to takiego?
Haiku to nierymowany wiersz wywodzący się z Japonii. Składa się z siedemnastu sylab ułożonych w trzech wersach: w pierwszym pięć, w drugim siedem i w trzecim znowu pięć zgłosek. Choć może się wydawać, że to zbyt mało, istota haiku tkwi właśnie w niedopowiedzeniu. Po zapoznaniu się ze słowami, czytelnik zostaje zachęcony do użycia własnej wyobraźni, do przywołania swych najgłębszych uczuć.

Treścią haiku stają się zaskakująco proste spostrzeżenia poety, opisującego równie proste rzeczy i zdarzenia. Z wierszy tych emanuje atmosfera refleksji, nakłaniając aby, tak samo jak autor, przystanąć na chwilę, w pełni odczuć otaczający nas świat i pozostawić zgiełk życia na boku, cały czas jednak żyjąc w tym zgiełku

W nieco bardziej encyklopedycznym wydaniu:

Może nie klasyczne haiku, ale...

Dziesięc minut do wieczności...

Minuta pierwsza

W cieniu czai sie
Zemsta mrokiem okryta czeka
Czarne ma serce

Minuta druga

Zemsta ofiary chce
Szkarłatu rozlewu chce
Sprawiedliwości

Minuta trzecia

Krzyk urwany wrzask
Mrok z cienia sie wyłania
Stal błyska w dłoni

Minuta czwarta

Emocje nocą
Pretensje zemsta rzuca
śmiercią śmierć spłaca

Minuta piąta

Chwała wcielona
Przybywa ratować go
Skrzydła roztacza

Minuta szósta

Miłość i dobro
Przeciw złu w szranki staje
Stal zwycięża

Minuta siódma

Białe szkarłatne
Pióra opadają wciąż
Białe w szkarłacie

Minuta ósma

Strach ból gdzież nasz stróż
Nowa dusza ozdobi
Szkarłat stali znów

Minuta dziewiąta

Bramy raju cóż
Otwarte są idź tam już
Pan Twój czeka tam

Minuta dziesiąta

Współczucie czuję
W białe skrzydła odziany
Jest nowy anioł