1. Dane osobowe:
- Imię i Nazwisko: Rip Van Winkle
- Rasa: Wampir
- Klan: Córy Kakofonii (Syreny)
- Płeć: Kobieta
- Siedziba: nie wiadomo
- Wiek: 640 lat
- Rodzina: Brak
- Towarzysze: przez około 400 lat żyła z paroma innymi wampirami wśród których
panowało przekonanie ze nie trzeba zabijać aby się pożywić. Jednak ostatnio ma nowego mistrza, któremu obiecała służyć do końca jego życia.
2. Wygląd:
- Cechy wyglądu:
Wygląd jest dość typowy. Jest szczupła, na nosie założone ma duże okulary <nie są jednak one grube>, włosy czarne proste sięgające trochę poniżej łopatek. Na twarzy ma parę piegów. Zazwyczaj ma poważna minę która nie świadczy o żadnych zamiarach.
3. Charakter:
- Osobowość: spokojna, posłuszna, najbardziej wierzy w siebie
- Sposób postępowania: powolny aczkolwiek systematyczny i ciągły
- Gust: brak
- Lubi: Operę
- Nie lubi: brak
- maksyma, cytat oddający charakter postaci:
”Zwierzu wszelaki cos na puszczy
Bydlęta wszelakie coście na wygonie
Orle, który nad pustkowiem krążysz
Okrzyk zwycięstwa z gardeł naszych się wydrze
Rogu mój, niechaj głos twój wysoko wzleci,
Jak najwyżej,
Roznoś się po lasach.”
„I tym sposobem
myśliwy wyładował
w rezerwacie.
Jestem tu,
A kule moje nie będą przebierać,
Gdy wpadną w hołoty tłum.”
"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh."
(trzask pękającego szkła)
4. Cechy:
- Umiejętności: jest wampirem wiec jej siła, wytrzymałość zręczność i szybkość są większe niż typowego człowieka, jednakże nie polega na nich prawie w ogóle.
- Zdolności: potrafi ze swej broni jednym strzałem zabić kilkudziesięciu ludzi. Jeszcze jej się nie zdarzyło aby spudłowała. Jej główna zdolnością jest możliwość kierowania czarodziejskimi nabojami.
- Odporności i słabości rasy postaci na obrażenia różnej natury: przez 640 nauczyła się ignorować promienie słoneczne i mimo iż nie do końca czuje się swojo w dzień to bez problemu może się podczas niego pokazywać. Jej noga niestety nie może postanąć na świeconej ziemi, a świecona woda jest niemiła dla jej pięknej cery. „Brak odporności na świętą magie(czyt. magię czystego dobra, nie mylić z żywiołami "w służbie bogom")-zadaje jej duże rany, potrafi nawet uśmiercić”. (tekst pożyczony od Xell mam nadzieje ze nie będzie zła)
5. Magia: Oprócz zdolności jakie posiada dzięki swojej istocie <wampirczej istocie> nie posiada żadnych umiejętności dzięki którym może władać magią.
6. Ataki:
- Magiczne: Brak
- Nie magiczne wynikające ze zdolności, umiejętności:
- Gryzienie <jak przystało na wampira>
- Wyostrzone zmysły
- Akceleracja
- Wilcze pazury <przydatna rzecz>
- Czarodziejskie naboje <umiejętność związana zarówno z jej bronią jak i z umiejętnościami zwykłymi. Dzięki tej umiejętności kula wystrzelona z jej broni trafia w cokolwiek co sobie zażyczy. Dzięki temu jest w stanie zestrzelić nawet samolot bądź rakietę wystrzelona w jej kierunku>
- Melpominee
7. Ekwipunek:
- Posiadane przedmioty: sygnet który dostała od swojego nowego pana
- Strój: garnitur, czarna koszula i błysko trzaski
- Broń: strzelbę szesnastowieczną wraz z kulami <za każdym razem kiedy ładuje nową kule nabiera ona dzięki umiejętnościom strzelca właściwości „czarodziejskie”>
8. Inne
- Sława: wśród wampirów jest szanowana, już wielu starało się stanąć jej na drodze, jednak poznali oni wtedy czarodziejskie naboje, wśród ludzi w ogóle nie znana.
- Poziom socjalny: dawniej przynależała do rodziny kainitów, teraz jednak ma nowego pana i przynależy do jego organizacji.
- Dobra materialne: oprócz broni i ubioru prawie nic, ma jakieś dobra w mieście gdzie żyje jej wampircza rodzina jednak nie jest to nic ważnego
- Transport: najczęściej załatwiany przez szefa
9. Notka biograficzna:
- Kiedyś to wyglądało inaczej – zaczęła mówić postać, kiedy z Rip uchodziły już resztki życia – Kiedyś my mogliśmy robić co chcieliśmy. Byliśmy wszędzie, i nikt nie mógł nas prawie pokonać. Jednakże – chwila przerwy, odpalane cygaro – Jednakże teraz musimy się kryć, nie możemy pozwolić abyśmy zginęli wszyscy. Nie. Nie jesteśmy tacy źli. Po prostu ludzie tego nie rozumieją. Ale ty zrozumiesz... już niedługo... – ciemność otoczyła Rip. Jej wzrok padł na bramę. Dużą bramę z ciemności i śmierci, obok tejże bramy znajdował się trzy głowy potwór. Rozumiała ze musi iść właśnie tam. Wiedziała że potwór ja przepuści. Teraz na pewno ja przepuści. Coś ją zatrzymało. Jej mina za zdziwionej zmieniła się w przerażoną. Teraz rozumiała co mówił ten dziwny potwór który ja zabił. Chciał ja przemienić??!! Chciał aby nie mogła tutaj spokojnie znaleźć miejsca dla siebie. Psisko spojrzało na nią podejrzliwe. Warknęło. Po chwili wszystko znowu zrobiło się czarne.
- Wracaj córko moja – usłyszała cichy głos. Głos z oddali, spokojny, nie znoszący sprzeciwów. Przyciągał ją. Nie pozwalał odejść w wieczne zapomnienie. Otworzyła oczy. Nad nią widniał dziwnie uśmiechnięty mężczyzna. Jego zęby! Kobieta zaczęła odczołgiwać się do tyłu. Byleby dalej, byleby nie widzieć tego mężczyzny. On jednak chwycił ja za nogę i jednym ruchem przysunął do siebie.
- Teraz jesteś moja!! – krzyknął jej w twarz – A teraz pij – powiedział po czym naciął sobie skórę na nadgarstku i przystawił jej do twarzy. Obrzydzenie widoczne na jej twarzy całkowicie się różniło od jej myśli. Nie chciała tego. Brzydziła się tym. Wiedziała ze to chore.
Kiedy już piła krew powoli wracały zmysły wszystkie. Czuła się silniejsza. Czuła się inna.
- Starczy już! – powiedział do niej mężczyzna. Chciał wyszarpać swoja rękę. Ona jednak nie puszczała jej. Uwolniła tylko jedna z własnych rąk drugą dalej trzymając źródło życiodajnego płynu. Wolna dłoń powędrowała za plecy. Po chwili wróciła i niosła ze sobą zgubę. Powoli dłoń z nożem gwałtownie wyskoczyła w stronę głowy przeciwnika.
- Niepotrzebnie mnie wezwałeś z powrotem – powiedziała na chwile przerywając picie – teraz za to zapłacisz – dokończyła ze wielkim uśmiechem. Głowa wampira odskoczyła w bok. Mózg zaczął wypływać, krew tryskała z dziur. Rip wróciła do picia krwi. Kiedy już czuła że ten wampir już się nie odrodzi dzięki swojej krwi, gdyż ma jej już za mało przestała – Teraz ty też cierp.
-------------------------------------------------------
635 lat później.
Deski teatru Warga Shulca.
Opera „wolny strzelec” – Karl Maria Von Weber.
Odsłona druga „Gdy słońce wstaje strach pada na lica nasze”.
Głos tak idealnie pasujący do tej roli. Do roli samego Strzelca. Głos kobiecy potrafiący wydobyć z siebie takie dźwięki. Głos idealny. I ta broń. Broń samej kobiety. Szesnastowieczny muszkiet. Trochę dłuższy niż normalne. Jednak pasujący. Cała publiczność zachwycona śpiewem aktorki nawet nie próbowała przerwać jej, bali się nawet pisnąć słowem.
”Zwierzu wszelaki cos na puszczy
Bydlęta wszelakie coście na wygonie
Orle, który nad pustkowiem krążysz
Okrzyk zwycięstwa z gardeł naszych się wydrze
Rogu mój, niechaj głos twój wysoko wzleci,
Jak najwyżej,
Roznoś się po lasach.”
Oto i moc. Moc w głosie powalająca. Ta moc powodowała ze cała mieszanka towarzyska nie odezwała się od pierwszego aktu, i również spowoduje to, że nie odezwie się do końca opery.
- Zawsze tak jest – powiedział dyrektor teatru stojący za kurtynami i podziwiający spektakl do jednego z pracowników.
- Wiem panie Dyrektorze, odkąd ona tu śpiewa bilety na to przedstawienie schodzą codziennie. Zaczyna ich już brakować.
- Tylko dlaczego powiedziała ze lepiej jej będzie grac w nocy? – zastanawiał się przez chwile dyrektor nad własnym pytaniem – No nie ważne, wszyscy aktorzy się zgodzili kiedy tylko ją usłyszeli. A teraz podziwiajmy dalej i mam nadzieje ze nie będzie takiej gafy jak za pierwszym razem.
Pracownik uśmiechnął się na to wspomnienie. Kiedy wystawiali pierwszy raz „Wolnego strzelca” z Rip Van Winkle na deskach tego teatru wszyscy byli tak zachwyceni jej występem, że paru aktorów zapomniało po prostu podczas drugiej odsłony wyjść na scenę. A co było najśmieszniejsze... dyrektor nawet wtedy tego nie zauważył.
Przedstawienie skończyło się idealnie. Nie było żadnych pomyłek już. Wszyscy gratulowali aktorom. Natomiast Główna bohaterka, Rip, otrzymywała kwiaty.
Była zadowolona. Z każdym przestawieniem coraz bardziej. Rola strzelca była dla niej i dla jej muszkietu idealna. A może to dlatego że sama była Myśliwym z czarodziejskimi nabojami? Wspomnienia wpłynęły jej na chwile do głowy.
635 lat temu stałą się wampirem. Od tamtej pory musiała się ukrywać... zarówno przed ludźmi jak i przed wampirami. Bała się ich reakcji na to, że zabiła własnego „ojca”. Takie podchody trwały jakieś 35 lat. Jednak kiedy dotarła do Anglii, kiedy jej domem stał się na pewien czas Londyn, została odkryta. Książe tegoż miasta znalazł ja bez problemu. Wysłuchał ją i dowiedział się kim był jej „ojciec”. Przez te dni kiedy on szukał tych informacji Rip była uwięziona w celi. Kiedy ja wypuścili dostała nowe ubranie. Książe wyjaśnił jej, ze dobrze postąpiła zabijając swego wampirczego rodziciela. Był on i tak ścigany. I dzięki temu czynowi pozwolono jej żyć. Gdyby tylko wiedzieli dlaczego go zabiła...
Wtedy zaczęto ją uczyć. Uczyć podstaw wampirzego życia. Rzeczy bez których by się nie obeszła. Zajęło jej to około 50 lat zanim pojęła każdy najmniejszy szczegół. Chciała wiedzieć wszystko. Często nauki księcia nie starczały więc za jego pozwoleniem uzupełniała swoją wiedze sama na podstawie ksiąg. Przez ten czas uczono ją również walczyć. Wielu to zdziwiło kiedy pierwszy raz przyszła ze swoja ulubioną bronią. Jednak nikt jej tego nie zakazał. Był to zwykły muszkiet.
Z czasem na zamku księcia nie było już nikogo kto mógłby ją prześcignąć w celności oraz pod względem wiedzy. Z tego powodu wyruszyła dalej. Przez 500 lat wędrowała po świecie. Uczyła się, ćwiczyła. W tym czasie poznała największą zaletę swojej broni. Nie wiedziała zbytnio dlaczego na początku się tak dzieje. Każdy nabój który wystrzeliła potrafił powalić paru mężczyzn. Kiedy tylko to odkryła zaczęła jeszcze bardziej poświęcać czas muszkietowi. Trochę go przerobiła.
Kiedy pierwszy raz usłyszała o operze zatytułowanej „Wolny Strzelec” pojęła że musi ja zobaczyć. Po pierwszym przedstawieniu na jakim była wiedziała, że to ona powinna grać role strzelca. Poświeciła parę lat na doskonaleniu swojego głosu i umiejętności aktorskich. Kiedy tylko dostała tę role wiedziała że może „żyć” wiecznie.
Po dzisiejszym przedstawieniu kiedy te wszystkie wspomnienia mignęły jej w głowie, upewniła się tylko w swoim przekonaniu. Idealna gra, wdzięczność publiczności i kolegów z teatru. Dobrze że nikt nie poznał jeszcze kim tak naprawdę jest.
Pół nocy zazwyczaj trwało przedstawienie. Druga połowę poświęcała na polowanie. Nie polowała tylko na zwierzynę ludzką. Od 200 lat zajmowała się, za pozwoleniem każdego księcia u którego przebywała, łapaniem wampirów które nie powinny istnieć. A było ich coraz więcej. I tej nocy miała zadanie jeszcze jedno. Wyrwie się za jakąś godzinę. Kiedy to już wszyscy wyjdą z teatru.
Wreszcie udało jej się dotrzeć do swojego pokoju.
- I po co mi ta gwiazdka tutaj – zapytała samą siebie patrząc na drzwi – Ja chce tylko grać – dokończyła z przekonaniem.
- Bo sobie pani na nią zasługuje właśnie swoją grą – usłyszała za sobą. Jej oczy lekko drgnęły. Rzadko kiedy komukolwiek się udawało podejść do niej tak cicho. Obróciła się. Za nią stał chłopak, około 19 lat. Różnił się trochę od ludzi przychodzących tutaj. Był ubrany dość dziwnie. Dało się zauważyć, że to co nosi ma go nie krępować – Witam – ukłonił się nisko – Chciałem panią zobaczyć z bliska. Pięknie pani śpiewa. Również chciałem podarować pani to – wyciągnął do niej rękę, w której trzymał jedna róże.
- Dziękuje – odpowiedziała zdumiona. Zazwyczaj przynoszono jej całe tuziny, ten chłopiec tu, bo jak inaczej mogła go nazwać, przyniósł jej jedna róże. Nie wiedziała zbytnio jak zareagować, wzięła wiec róże – Jeszcze raz dziękuje, a teraz jeśli pozwolisz. Chciałabym odpocząć.
- Ależ oczywiście, życzę dobrego... odpoczynku.
To jeszcze bardziej zdumiało Rip. Czyżby on wiedział?? Otworzyła drzwi i zaczęła wchodzić, kiedy jakąś ręka wciągnęła ja siłą do pomieszczenia.
Ocknęła się. Otworzyła oczy i rozejrzała się po pomieszczeniu. Składało się z jednej szafy, łóżka na którym leżała i drzwi. Żadnych okien. Pomieszczenie było trochę wilgotne. Przez chwile rozglądała się. Zdziwił ja również stolik stojący obok łóżka, którego wcześniej nie zauważyła. Na stole stała kroplówka. Siadał spokojnie na łóżku.
- Co ja tu robię? – rozejrzała się jeszcze raz – I GDZIE MOJE UBRANIE!! – Szybko zakryła się prześcieradłem. Wstała i owinęła się nim, po czym jeszcze szybciej podeszła do szafy. Kiedy ja otworzyła zobaczyła w niej swoje ubranie, wymyte, broń, co ja niemało zdziwiło i jeszcze parę innych swoich rzeczy. Kiedy się już kończyła ubierać usłyszała kroki. Szybko skoczyła do łóżka. Przykryła się prześcieradłem i odwróciła na bok. Skrzypnięcie drzwi. Ciche kroki. Po chwili już w ogóle ich nie słychać. Odwróciła się powoli. Cisza jaka panowała przekonała ją ż nikogo nie ma w pokoju.
- Może ta osoba już wyszła? – zastanawiała się Rip – Ale drzwi nie trzasnęły...
Kiedy odwróciła się na plecy zobaczyła pochyloną nad nią postać. Twarz uśmiechnięta.
- Wiedze ze się już obudziłaś! To dobrze... już mnie trochę męczyło ciągle zaglądanie tu. Zresztą mam jeszcze dużo pracy i potrzebuje dużo czasu. Jeśli chcesz to możesz wracać gdzie chcesz. Aczkolwiek musze przyznać ze przydałaby mi się taka persona jak ty.
- Ale kim... jak... gdzie??!! – wampirzyca nie mogła się chwilowo połapać o co chodzi.
- Przyjacielem... przypadkiem... u mnie w domu... – odpowiedział rozbawiony chłopak.
- To ty byłeś w teatrze!!
- Ano tak... widzisz już kojarzysz. A teraz może przypomnij sobie co się stało jak zniknąłem.
To stwierdzenie trafiło co bardziej do Rip. Pamiętała chłopaka i jego róże... następnie otworzyła drzwi i... i cos ja wciągnęło! Pamięta że się miotała. Ktoś ja szarpał. Pamiętała ugryzienie w nadgarstek które otrzymała. Potem zauważyła jak drzwi ponownie się otwierają ale nikt nie wchodzi. Drzwi trzasnęły zamykane a w pomieszczeniu. Po chwili wystrzał i miłe uczucie w głowie że coś kontroluje. Nie zważając na to co się dzieje zaczęła poruszać nabojem po pomieszczeniu masakrując wszystko co się dało. Pamięta ze nawet ze dwa razy przez pomyłkę trafiła siebie. Na szczęście lekko. Wszystko się skończyło kiedy straciła przytomność. A później co??
- Raz trafiłaś nawet nie tą swoja kulką... na szczęście zdarzyłem się zwinąć zanim rozszalałaś się bardziej. W sumie domyślałem się, że nie jesteś zwykłym człowiekiem. Ale tego się nie spodziewałem. Strzeliłem tylko po to żebym mógł cię stamtąd wynieś kiedy oni by się zastanawiali co się dzieje. A tu taka fajna rzecz.
- Ty mnie uratowałeś??!! – krzyknęła zdziwiona – Ale dlaczego??!!
- Bo mi się podoba jak śpiewasz. A zresztą chciałbym z tobą ubić interes. Potrzebuje pomocnika – pracownika... Oczywiście nie za darmo. A z tego co zauważyłem twoje umiejętność są dość.. ciekawe.
- Pomocnika – pracownika? Żarty sobie stroisz? Nie jestem byle kim!! Jestem RIP VAN WINKLE!! WOLNY STRZELEC!! MYŚLIWY Z CZARODZIEJSKIMINABOJAMI!!
- Tym bardziej bym chciał cię mieć w swoich szeregach!! Chce dotrzeć do potęgi. Chce mieć siłę!! A maja takiego sprzymierzeńca jak ty będzie to dla mnie prostsze!! Oczywiście wynagrodzę ci zmarnowany czas. Chociaż cos mi się wydaje ze dla ciebie czas to pojęcie ... bardzo.. względne. Powiedz mi tylko co chcesz...
Rip uspokoiła się. W sumie chłopak mówił sensownie. Czas dla niej nic nie znaczył. Miała go pod dostatkiem. Mogła dalej pracować w operze, bo tego pewnie jej nie odmówi, i mogła by jeszcze pracować dla niego mając innego rodzaju korzyści. Uśmiechnęła się szeroko pokazując swoje zęby. Chłopak spojrzał na nią, ale nawet nie drgnął.
- A właśnie. Przyniosłem ci kolacje – powiedział wyciągając rękę w której trzymał woreczek czerwonego płynu. „Krew medyczne” brzmiał napis na woreczku – Stwierdziłem z eto bardziej humanitarny sposób. Rip sięgnęła po woreczek. Wbiła w niego zęby. Na początku jej się to nie podobało. Jednak krew w woreczku smakowała tak samo jak ta pita prosto z człowieka. Nie było sensu się kłócić.
- Dobrze – powiedziała po wypiciu wszystkiego – Co możesz zaoferować i co będziesz chciał w zamian.
- A wiec moja kochana to wszystko wygląda tak...
Rozmowę prowadzili jeszcze całą noc i spora część następnego dnia. Kiedy skończyli obydwoje byli bardzo zadowoleni z ustaleń. Wiedzieli, że przez dłuższy czas będzie im się dobrze żyło razem.
- Większy czas.. w sumie do śmierci tego malca – pomyślała wampirzyca – Heh.. a może i dłużej – ponownie od pierwszego spotkania pojawił się na jej twarzy duży uśmiech.
<jesli ktokolwiek zobaczy tu jakikolwiek błąd prosze zgłaszać!!>
Login
Register
FAQ
Search
