Multiworld

javascript:emoticon(':idea:')
IdeaSiedzę na łodzi, pośród bezkresnego oceanu. Słyszę cichy szum morza, patrzę na piękne jak zawsze błękitne niebo. Pod którym fruwają małe ptaki. Przy mnie siedzi archanioł, przepasany pozłacaną liną. Z złotymi piórami w skrzydłach. Nagle odzywa się do mnie.
-Ładne to rozegrałeś, ale trochę dałeś się ponieść, a gniew, to zły, powtarzam zły, doradca. Wiesz, co by było gdyby Twój pomocnik, nie uznał, iż może interweniować. Ba nawet takie twory są w końcu reformowalne. Jednak tym razem dobrze to wyszło. Milion dusz wróciło do domu. A to Faktycznie był stwór magiczny, lecz, miał duszę. Widziałem ją, i jej stróża. Płakałby do sądnego dnia, ale dali szansę jeszcze szansę, dla kaprysu. Jak zazwyczaj. Potem trafi tam gdzie zasłuży, ale na stałe,. Nie do tych niby piekieł, z których drużyna harcerska może go odbić. Lecz do takiego miejsca, którego nie tylko nikt go nie wyciągnie, ale nawet nie trafi, jeśli nie będzie miał tam zostać. A teraz płyńmy, Bitwa czeka na nas.
W zasięgu wzroku spostrzegłem kilka podobnych łodzi. Płynęły tak jak my w stroną wyspy, jedynej, jaką widziałem.
-Nie za późno? Bard mówił, że już tylko wieża się broni. A co mam tam robić, wsiadłem na konia i nie myśląc poniechałem na przystań. Jeśli ich jest tak wielu to, co zrobimy?
-Tamten uśmiechną się, to, co zawsze, będziemy walczyć mężnie, i dzielnie. A potem wysadzimy wierzę, no ona sama da się wysadzić. Jej miłość, to sprawi. Wstaniemy i pójdziemy na ucztę, jaka jest dla nas zgotowana w Warhalii, i to wszyscy! No poza molochem i jego Świtą. Oni uciekną, pożuci resztę wojów, ci się poddają i dzięki temu nas jest coraz więcej. Wdzięczni mu jesteśmy za to.
-Znam jakiegoś?
-A, co o sobie pamiętasz? Jesteś tu po to, aby pomagać swoim bracią, odpiąć dobrą decyzje. Taką jak Ty, niestety, transport powoduje czasem luki w pamięci, ale wybrałeś sam. No i nie mógłbyś zrobić tego, co potrzeba. Teraz, kiedy dopłyniemy zaprowadzę cię do Arki, serca Wierzy zobaczysz, i pójdziesz walczyć, jak zawsze. Tyle wiesz, co się stało, nie to, co będzie. Nawet, jeśli to już było.
- Jak to? Było? Popatrz, widzisz wierzę? Jeszcze kitka godzin i będziemy. A w misji, którą masz wypełnić będziesz nazywał się Ariel, Ty jesteś jedyną osobą, która przeczytała poświęcony list, nikt inny go nie dotknie. Tak, co się stało, to się nie zmieni. Nawet, jeśli się cofniesz w czasie zrobisz to, co chcesz. Ale efekty są takie, jakie były, różnica, jest tylko dla ciebie. Wiesz On chyba nie wypije tego leku.
Na stała cisza, a po chwili Anioły zaczęły śpiewać, gromko donośnie, tak, aby było ich słychać w mieście. Ciekawe, w tunelu, ich głos giną, niczym kamień w wodę.
-Ciekawe, kogo teraz szpieguje- ktoś powiedział.
-Jak to,- zaprotestował ktoś-, wiatr hula po piekle i tam niesie echo, a że ich ściany są ze skały to się Echo odbija. Przepraszam obija, się nasz wywiad.
Wyszli z łodzi na kamienne nabrzeże, i udali się schodami na górę, do serca wierzy…

Wchodzili po krętych kamiennych wschodach, aż doszli do komnaty, w której stała wielka trąba wsparta na trójnogu a przy niej stolik. Na stoliku leżał zwój. Wtem spostrzegli jeszcze jedną osobę, młoda dziewczynę o niewinnym uśmiech.
- Witajcie, bitwa się zbliża do wierzy. Już czas rozesłać wici idź z tym pismem. A twój kryptonim Ariel, i pamiętaj wszystko, co się zdarzyło to się zdarzyć miało, ale ty rób tak jakbyś mógł wszystko zmienić! Po tych słowach anioł wyszedł i skierował się na statek, który miał go dowieść ku przeznaczeniu. A sądził, że je zna.

Jakiś statek dość długo leciał przez przestrzeń, a potem upadł na jakiejś zapomnianej planecie. Z tamtą już szybko przewieźli ich na Pola Aniołów. Bo tak się dzieje, kiedy ktoś chce się tam dostać.
Właśnie gość ockną się z długiego snu. Nie wiedział nawet, kim jest. Ale jakaś miła osoba o lśniącym spojrzeniu. Nic nie mów, przez jakiś czas będziesz słaby. To mówiąc dotknęła jego twarzy swą dłonią
Nad puchowy posłaniem pochyla się piękne dziewczę. Zawstydzona trochę tym, co mówi chory i cierpiący gość, Ale jeśli bogowie go tu przywiedli trzeba się nim zaopiekować. Może kiedyś odwdzięczy się za to pomagając komuś innemu. Musiał mieć w sercu jakieś, dobro, bo nie przeszedłby przez bramę. A już pewnie na Ścieszce życia został by wyrzucony precz. To myśląc położyła nowy kompres na czole chorego.
- I jak? Lepiej? Przyniosłam trochę nektaru, na pewno mu pomoże. Dala bym mocniejsze środki, ale wiesz, to w końcu diabeł, te luki były by dla niego zabójcze.- Powiedziała jedna z kobieta, która zwykle przebywała w wierzy. A której imię nie ma znaczenia, na razie. – zobacz, jaki jest słaby, bredzi w gorączce.
- Może i tak – powiedziała Jutrzenka,- wiesz, jest taki miluśki. To mówiąc zarumieniła się jeszcze bardziej, zmrużyła oczy, oddech się jej przyspieszył, a oczy zwężały. W jej szerokich źrenicach odbijało się światło ognia nurtującego jej serduszko. Wiesz, co opowiadał?
- Oj tak, ale wiesz, jedno mówić a drugie robić. Nasze chłopy to tylko na bitkę i do szklanki się nadają, jeśli słuchasz, o czym opowiadają. To tylko bitwa i bitwa, a potem do warcholi na picie kawy, palenie ziół, i wina. A potem zdychają, i trzeba się nimi zająć. Ale kiedy się już nimi zajmujesz, no z resztą dowiesz się w swoim czasie, kiedy sobie jakiegoś wybierzesz. A on jeszcze się tego domyśli.

Chory pozostał sam w wierzy z dziewczęciem. Była nim bardzo zainteresowana. Pieściła jego twarz dłonią. I czekała. Kiedy się ockną, bawili się dobrze. Jednak jemu znużyły się te igraszki. Wyszedł na powietrze, i upadł. Wstał, i pobiegł przed siebie. Niestety roznosił zarazę, która spustoszy wyspę. Upadł w końcu. Woń zgniłego mięsa, i opadające wokoło liście. Coś, co zaniepokoiło mieszkańców. Kiedy zarodniki dotarły do zwłok, zaczęły się dziwne rzeczy. Nikt nie wiedział od razu co to. Jednak już po kilku godzinach wyspa przestała być bezpieczna. Zaczęły ginąć różne osoby. Świat znaczą się gwałtownie zmieniać. Powstały z pola walki jakieś dziwne stwory. Ludność uciekała w popłochu. Ale na szczęście jeszcze nie byli świadomi realności zagrożenia. Dziewczyna z wierzy stała nad resztką trupa. Poszła po przeobrażonej wyspie w stronę wierzy. Delikatnie gładziła brzuch i uśmiechała się.

Na statku mieli bardzo dużo skrzyń, nigdy nie opuściły piwnic, nie wiedzieli dlaczego są na statku, ani dlaczego nie zatrzymali sie na drugiej wyspie, lecz dopłynęli do portu. tam czekał już najemnik, miał środek transportu, aby zabrać towar.
-Witam was, - podał zwój- mamy to przewieść. -Zacznijmy więc ładować. musicie dotrzeć do karczmy, tam są lotnicy, czekają na was.
Wsiadł najemnik na drugi statek i popłyną. A anioły po przeczytali zwiniętego pisma zaczęły ładować pakunki na pojazd.

Jóź zapanował spokój i na anielskich wyspach wszystko toczyło sie normalnym rytmem. Jednak fana żołnierzy zakłóciła nieco ten spokój. ćwiczyli intensywnie, a przede wszystkim byli. Jóź to nie było normalne. Ale trzeba było ich przekształcić co najmniej na pól anioły. inaczej nie przetrwali by spotkana z pijawkami.
Tymczasem na zakażonej wyspie, tez zachodziły zmiany. Ale jaki opiszuniej. ważne ze coś sie działo.