Multiworld

Distant obrócił się, aby ujrzeć pięciu Psio Ligowców. CAłą piątkę która zakładała pieczęć. JEdnym z jej zadań, było przywołanie założycieli, gdy ta zostanie zerwana. Jakiś młody chłopak w dziwnej zbroi, Vertis, Ilvean i dwójkę z rady Psiej Ligi.

- Strażnicy czasowi obserwują cię od dłuższego czasu Distancie, oszalałeś i czas z tym skończyć.

Czas nagle zwolnił, dla wszystkich oprócz oprócz młodzieńca. Nim ostatnie słowo zdążyło dojść do świadomości nanita, gwiezdny nawigator zdążył przeprogramować jego branzoletkę.

Reszta zdążyła ledwo mrugnąć okiem. Distanta już nie było.
- Co mu zrobiłeś? - spytała ze zdziwieniem Aria - kim jesteś?
-Ustawiłem jego branzoletkę na permanentne i automatyczne przeskakiwanie w czasie do przodu o dziesięć sekund. Będzie się przenosił dopóki nie skończy mu się energia lub nie zobaczy końca wszechświata, albo nie zwariuje od szoków powodowanych przez skoki. A zwą mnie Windukind.

- A kim ty jesteś, aby to osądzać - Windukind złożył ręce na piersi - kim jesteś aby decydować, co jest dobre a co złe?

Windukind wzruszył ramionami i przysiadł się do stolika.
- Nie mi chodzi o to, aby znaleźć własną drogę, nie deptając przy tym cudzych ogródków. A zmianę wszechświata można zacząć od zmiany siebie - gwiezdny nawigator uśmiechnął się - Dodaliście trochę trucizny do herbaty co?

-Nie, to tylko earl grey- futrzasty rozsiadł się wygodnie - ależ zmieniam siebie, nieustannie. Ten tu obecny Distant mimo wszytko również, co by twierdzić nie próbował. Zmiana jest podstawą istnienia. Chaos. Oczywiście, bez praw byłby niedefiniowalny, więc nieistotny. No, ale filozofia zakradła się w nasze rozmowy. Mleczka? - goście usiedli niepewnie przy stole - cudze ogródki są po to, by je deptać. Dobry właściciel, by tego uniknąć, zabezpiecza się odpowiednio. Kupując psa, na przykład.

Nagle wszyscy zamilkli obserwując jak Raflik obraca w perzynę dorobek całego życia.
- Powiadają w języku starożytnych... power corrupts, absolute power corrupts absolutely. - Distant napił się herbaty - Dziś jestem nikim. - Zwrócił się do Windukinda.

Siriam z zainteresowaniem przyglądał się poczynaniom Raflika.
- Jak możesz na to patrzeć z takim niemym zachwytem? Tam ginie resztka człowieczeństwa. Gdzie wasza odpowiedzialność? -

Siriam przytaknął. - Czy ty przejmujesz się mrówką? Może rozdepczesz parę, a potem jeszcze być może włożysz kij w mrowisko. Tak wiele mrówek pragnie by sięgnąć wszechmocy. Aby tego dokonać trzeba porzucić człowieczeństwo. - Siriam wzdechnął - Tak wielu jej pragnie... czyż obserwacja jej skutków nie jest najlepszą lekcją? -