Multiworld

Coz, wszystkie zainteresowane dusze zapraszam do questu o zabawie w kolonialnych marines w swiecie Agendy*. Quest ma charakter poboczny, ale ktoz to wie, co z niego wyrosnie. Miloby bylo widziec Waszych NPCow, zamiast klasycznych polbogow i manczkinow. Zwykli ludzie, albo rasy pokrewne mile widziane.

Uczestnikow prosilbym o rozpisanie swoich postaci, tudziez niewielkich, 4-5 osobowych druzyn. Zleceniodawca wyrazil zapotrzebowanie na mieso armatnie w liczbie okolo 40, wiec ... >D

Postacie prosze opisac/wymienic w komentarzach do tego questu

* Quest bedzie mial charakter czystej i niczym nie skrepowanej rzezni. Pytaniem ktore nalezy zadac brzmi: kto kogo bedzie wykanczal: fauna i flora questowiczow, czy wrecz odwrotnie. Pomimo jednak planowanych hektolitrow plynow ustrojowych licze na tworcze pisanie.

Porucznik Mirathir skrzywil sie na widok chaosu panujacego na orbicie Myyrt. Taki brak organizacji, pomysla, nie wrozy nic dobrego... ale rozkaz to rozkaz. Porucznik wywolal kontrole lotu, proszac o pozwolenie na ladowanie i wolny korytarz przelotowy.

Tymczasem na powierzchni...Pola treningowe. Symulacja miejskiego pola walki
Karenath Yeslerin podniosl sie z ziemi. Nieco smieci przyczepilo sie do tuniki maskujacej, odpadajac teraz wrytm szybkich krokow komandosa. Kar idac lustruwal spokojnym spojrzeniem pole bitwy. Choc symulowana, potyczka byla jak najbardziej niebezpieczna....

Nieco po lewej niewielki kupka gruzow poruszyla sie. Oponcza maskujaca zsunela sie, ukazujac Queleva Tappera, najlepszego strzelca, jakiego Yeslerin widzial. Tapper rowniez rozgladal sie, poszukujac zagrozenia.
Nagla kanonada powiedziala im, iz klopoty sie nie skonczyly.
Wypadajac w pelnym biegu Karenath poczal strzelac do droida, pelniacego w tym cwiczeniu role przeciwnika. Wokol poniewieralo sie wiecej zdekompletowanych maszyn, a kolejne wlasnie wchodzily na niewielki placyk, na ktorego srodku stal Dlar Erit, ktory ciagnac za soba ciezkie dzialko wycofywal sie w kierunku pary drobnych postaci przy transporterze opancerzonym oddzialu.
Joel Karacchi siedzial w kokpicie i obserwowal odwrot Erita, ktory wygladal doprawdy przekomiznie z tym przerosnietym dzialkiem na plecach. Elscol Wedcor nie trwonila czasu na takie rozwazania. Wycelowala zamiast tego wyrzutnie rakiet, ktora do tej pory trzymala oparta o burte pojazdu. Szybko nacisnela spust, a rakieta, niczym wyglodnialy ogar pomknela w kierunku pierwszego z droidow., ktory rozpadl sie w towarzystwie satysfakcjonujacej ekplozji pochlaniajacej dwie pozostale maszyny. Dwa ostatnie droidy szybko poddaly sie sile ognia oddzialu.

Carenath: koniec. Jakies straty?
Elscol: Skaleczylam sie w palec!

Dlar: <sapiac> Melduje......ciezki....przypadek...zagrozenia...zycia..

Carenath: Sam sie na ochotnika zglosiles do ZCMu, wiec nie narzekaj.

Rozmowe przerwal im Joel Karacchi.
Joel: Szefie, dowodctwo wzywa. Podobno maja dla nas jakies zadanie.

Carenath: Dobrze platne?

Joel: OD nie chcial sie przyznac, ale byl bardzo entuzjastyczny.

Dlar: Robota szefie?

Elscol: Kto jest zleceniodawca?

Joel: Agenda. Ich przedstawiciel wlasnie laduje. Jestesmy umowieni na 1400.
Carenath: Dobra. Pakowac sie do srodka. Joel, zawiez nas tam jak najszybciej.

Oddzial sprawnie zajal miejsca wewnatrz pojazdu. Wkrotce pedzili po nierownej drodze, mijajac kolejne strefy treningowe. Widzac oddzialy, Carenath usmiechnal sie. Zapowiadal sie piekny dzien.

na powierzchni grasowało stado dziwnych i nie zidentyfikowanych istot a w neidalekiej odległości widać było jeden z krążowników Agenty należący do Ryuzok'a którego najwyraźniej nie było wogule w pobliżu, jedynie raz na jakiś czas z pokładu całkiem sporego statku wystrzeliwywano dziwne kapsuły na powierzchnię planety, co najwyraźniej nei wróżyło niczego dobrego...

[uwaga!rezerwuje sobie rolę TEGO ZŁEGO czy jak by to ująć:P znaczy postaram się być tymi wszystkimi stworami etc...które będą niszczyły waszych NPCów oczywiście też i moimi NPCami a nie postacią...]

<Na lądowisku 4 lądował właśnie statek wysłannika Agendy.

Grupa Porucznika Hendrixa czekała przy dwóch LandRover'ach, dostali wiadomość od przełożonego, z nimi ma lecieć porucznik Mirathir i jego grupa.

Sierżant Jackson: No ludzie! Jak wszystko macie, to czekać przy pojazdach! Ja pojde z Porucznikiem Hendrixem - nie zasalutował nawet, żołnierze oparli się o pojazdy i czyscili bron.

Hendrix: Will...
Jackson: Tak Jimi?
Hendrix: O 14 mamy spotkanie z wysłannikiem Agedny, polecimy z Mirathir..
Jackson: Z nią?!
Hendrix: Spokojnie, to dobry dowódca. Zresztą, nie wiem kiedy wyruszamy. Musimy czekać, pojedziemy z nią do kwatery dowództwa.
Wziąłeś Cosley'a Blazkowica i Aldere?
Jackosn: Tak. Zameldować im?
Hendrix: Nie, chodź chcę im powiedzieć sam.

Obaj podeszli do żołnierzy, tamci zasalutowali wyższym szrżą.
Jackson: NO CO JEST! MELDOWAĆ SIE!!!
Po kolei meldowali się: Jack Cosley kapral, starszy szeregowy Ivan Blazkowic i szeregowy Gomez Aldera.
Hen: Spokojnie panowei, spocznij, widze że ekwipunek już wzięliście, zaraz przyjedzie tu porucznik Mirith, lecimy z nią jednym transportowcem.
Jacskon: Sir, jest już 13:58 zaraz przyjedzie porucznik i jej ludzie...

Grupa Hendrixa ustawiła się w szyku, no może nie był to szyk, ale stali prosto w równej lini, na czele stał por. Jim Hendrix i sierż. Will Jackson.
Na pasie jechał już LandRover z grupą por. Mirith, zaraz się spotkają...

Stał pod ścianą jednego z budynków. Ręce miał założone na piersi. Obserwował.

Trzy hovery przemknęły placem, udając się w stronę bariery.
Nie tracąc czasu tajemniczy osobnik ruszył szybkim krokiem w stronę pobliskiego baru. W jego ślady poszło trzech obdartych typków. Wyglądali na lokalnych pijaczków.

Nieznajomy był ubrany w długie, brudno-brązowe ponczo. Jego twarz skrywał wielki, storzkowaty kapelusz z trzciny. Strój dokładnie ukrywał tożsamość dziwnego osobnika.

Wszedł do baru, podszedł do lady i zamówił podwójną whisky. Siadł na stołku i powoli sączył napój. Jego zachowanie było dziwne, zważywszy, jak bardzo się śpieszył, gdy hovery zniknęły poza barierą. Jego spokój był nienaturalny, wymuszony. Sprawniał wrażenie, jakby na coś czekał.

Po chwili do baru weszło trzech meneli. Rozejrzeli się i zajęli wolny stolik przy drzwiach. Nie zamówili nic. Rozglądali się tylko wokół, lustrując wszystkich bywalców. Barman nie ośmielił się wyprosić nieporządanych osobników. Wolał dzisiaj wrócić do domu o własnych nogach.

Przybysz w ponczo i dziwnym kapeluszu jednym łykiem dopił swojego drinka, rzucił parę monet na ladę i ruszył do tylnego wyjścia prowadzącego na parking. Podejrzane typki podniosły się znad stolika i ruszyły za nim.

Łowca dotarł szybko do swojego pojazdu. Był to najnowszej generacji ścigacz grawitacyjny. W kształcie przypominający masywny motor, ścigacz był jednym z najszybszych pojazdów w Multiświecie. Napęd grawitacyjny, zasilany minaturowym reaktorem jądrowym, czynił ten pojazd idealnym do poruszania się w każdym możliwym terenie. Łowca pochylił się nad pojazdem.

Wtedy spadł cios. Metalowa rurka, wyciągnięta spod łachmanów, wycelowana w kark Łowcy. Miała oszołomić. Nie dotarła do celu. W mgnieniu oka Łowca obrócił się i złapał rurkę lewą ręką.

- Sępy - rzucił z obrzydzeniem - mogłem się tego spodziewać!

Prawa ręka sięgnęła pod poncho, gdzie spoczywał miecz. Błyskawicznym, płynnym ruchem Łowca wyjął miecz i przeciął brzuch atakującego Sępa. Wypłynęly wnętrzności. Pozostali dwaj napastnicy wyciągnęli broń. Stare, wysłużone Uzi. Wycelowali i nacisnęli spusty. Ciszę na parkingu przeciął odgłos wystrzelonej serii.

Ciało Łowcy szarpnęło i poleciało w nienaturalnym ruchu w bok. Zwinęło się w kłębek i przeturlało na bok. To mechanizm obronny, wbudowany w częściowo zcyborgizowane ciało, kontrolowany przez program wszczepki, zadziałał bez udziału świadomości. Gdy wojownik się zorientował, klęczał już na ziemii z wycelowaną w napastników lewą ręką. Nie zastanawiał się długo. Zacisnął pięść. Pocisk z naręcznego PulseCastera wyrwał ogromną dziurę w klatce piersiowej jednego z Sępów. Ostatni pozostały przy życiu spojrzał na ciało kolegi i zaczął uciekać w panice. Nie przebiegł nawet dziesięciu metrów, gdy kolejny pocisk trafił go w nogę, urywając kończynę i rzucając na ziemię.

Łowca podszedł powoli. W prawej ręce wciąż miał miecz, przepiękną katanę z czarną rękojeścią i misternie wykonaną tsubą. To zabawne, jak wiele szczegółów dostrzega człowiek, gdy staje oko w oko ze śmiercią.

- Sępy - wycedził przez zęby Łowca - Co za plaga!

Sępami nazywano ludzi polujących na ciała. Ludzkie, elfie, nie miało znaczenia. Taką rękę czy nogę, organy wewnętrzne czy elementy cybernetyczne można było sprzedać za niezła kasę na czarnym rynku. Na początku Sępy, jak ich nazywano, zbierały tylko ciała martwych. Ale tych nie było zbyt wiele. Zaczęli więc polować na żywych. Zabijać i sprzedawać. Jednak czasami trafiali pod zły adres...

Łowca szybkim ruchem ściął głowę przerażonemu mężczyźnie, nie zważając na jego błagania o litość. Wytarł krew z miecza o łachmany zabitych, po czym wsiadł na swój ścigacz. Mapęd grawitacyjny uruchomił się, wydając z siebie ledwie słyszalny, jednostajny szum. To kolejna zaleta tego pojazdu. Był niezwykle cichy.

Ścigacz wyrwał w powietrze i skierował się w stronę tej części bariery, gdzie wcześniej zniknęły hovery. Łowca i tak stracił zbyt dużo czasu...

Włączył odbiornik podsłuchu, wmontowany na stałę we wszczepkę. Usłyszał głosy komandosów z ZCMu.

To było dziecinnie łatwe. Ten osiłek z bandy najemników był tak nawiedzony na punkcie swojego wielkiego karabinu. Wystarczyło podejść, powiedzieć "Ale wielka spluwa. Musi należeć do niezłego zabijaki" i już się przechwalał, jak zabijał tysiące wrogów. Nawet nie zauważył, jak Łowca podłożył mu podsłuch. Istne dzieło sztuki technologi wywiadowczej. Praktycznie niewykrywalny. Standardowe zabezpieczenia obiektów wojskowych Enklawy nie miały szans go wykryć. Wiedział teraz wszystko o rozbitkach i wyznaczonej nagrodzie...

Minął barierę bez przeszkód. Kody miał podrobione prawie idealnie. Po chwili zniknął między drzewami ogromnej dżungli.

Po chwili na parkingu pojawiło się kilku osobników w łachmanach. Podeszli do ciał i zaczęli je ciąć na kawałki i pakowac do czarnych worków. Sępy...

Po pietnastu minutach jedynymi śladami potyczki Łowcy z Sępami, były ślady krwi na betonie.

Kilkanascie Minut przed Katastrofa.
Na pokladzie statku panowala raczej wesola atmosfera... Wlasnie byla spozywana kolacja. Ambasador i jego zona usadowili sie na honorowych miejscach, przy stole bylo rowniez dwoch pomniejszych ambasadorow i szescioosobowa grupa... Wygladali inaczej niz inni... karzdy mial na sobie skorzany uniform... kazdy zajmowal sie czyms innym...
Am: A wiec kapitanie Mender Jak sie podoba wam podroz...
Men: No coz... watpie czy na taka w miare pokojowa misje trzeba brac elitanry odzdial...
Am: Elitarny??? Haha... elitarny... dobrze powiedziane....
Mender zezloscil sie w duchu... Pragal byc Kims... ze swoim oddzialem pragnal byc kims wielkim.. kogo sie boja.. I wszyscy cha go miec za sojusznika... Pragnal wslawic sie w bitwach... byl zdolny do przystapienia do objetnie jakiej frakcji, byle mialby szanse pokazac kim jest...
Mender spojrzal na swoich ludzi...
Samita lekko usmiechala sie i rysowala nozem jakies rysunki w sosie jej potrawy...
Bert i Jerem jak zwyke rywalizowali ze soba.. teraz dla odmiany kto wiecej zje.. przz co zachowywali sie jak "swinie"
Marco bawil sie z Tre32 jakby byl to jakis zwierzak... kazal mu przychodzic.. otwierac magazynki<czyli komory w ktorych byla przechowywana amunicja> i o malo nie rzucil mu jakiegos smakowitego kaska...
Jedynie Rewalos Byl w miare przyzwoity... Przygladal sie winu z pucharka, z ktorego raz po raz pociagal lyczek...
Mender przelamal sie i zadal pytanie
Men: Po co zatrudniliscie nas... Skoro misja polega na podpisaniu jakis umow...
<Ambasador usmiechnal sie szmelowsko i nachylil sie.. aby malo kto go slyszal...>
Am: A czy ty myslisz ze jestem taki glupi... aby wynajac ochrone bezpodstawnie... Cel... jest nieco inny... <rozgladnal sie i kontunuowal> Moge powiedziec ci prawde... Tak naprawde to...
Ambasador nie zdazyl powiedziec gdy nagle statkiem zatrzeslo...
Mar: Co sie dzieje???
Sami: Czyzby piloci byli zoltodziobami...
Ber: FYFRALEM!!!
Jer: Nieprafta
Statkiem ponownie zatrzeslo
Men: Ambasadorze.. prosze aby pan udla sie do swojej kabiny. Marco... dolacz do pilotw... Reszta niech oslania Ambasadora...
<Wszyscy szybko wykonali siwoje zadania>
Men*przez komunikator*: Marco... co sie dzieje???
Mar:Problemy... Ta kupa zlomu spada...
Men: Zrob cos... byle szybko.. za ile nastapi upadek???
Mar: Oj... Lepiej sie czegos zlap....
<Nagle statkiem okrutnie szarpnelo... Mender nie zlapal sie niczego i przygrzmocil w metalowa sciane... stracil przytomnosc...

Negrill został przy ochronie pojazdów. Zdenerwował się – dopiero co wyruszyli, a już coś musi być nie tak. Grupa wyjściowa nie wracała już od pewnego czasu. Co oni tyle czasu odwalają?

Nagle poczuł wibrację powietrza. Pamiętał to dobrze jeszcze ze starych czasów – ktoś walił z łuku. Uskoczył natychmiast, wręcz odruchowo, w lewo. Niepotrzebnie, strzała trafiła 2 metry od niego.

Wychylił się lekko zza pojazdu nasłuchując. Nie strzelali – wiedziałby. Spojrzał na strzałę wbitą w ziemię. Do strzały była przyczepiona jakaś kartka.

Ostrożnie wyszedł i odwinął kartkę. Na kartce było napisane jedno zdanie: „spójrz w górę”. Zdziwiony spojrzał w górę i zobaczył siedzącego na gałęzi mężczyznę z ogromnym łukiem w ręku.

- Witaj, Negrill – powiedział mężczyzna z uśmiechem i pomachał mu ręką – puk puk?

- Kim jesteś? I skąd znasz moje imię? – zapytał bez ogródek Negrill

- Powiedzmy, że mam... Wtyki. Ale to nie ważne. Przybywam by powiadomić cię o tym, iż twoja grupa ma małe problemy w pobliskiej jaskini – gdy to mówił w powietrzu przed nim pojawił się obraz jaskini w której na ścianach wisiały zmasakrowane ciała. Negrill zobaczył najemników których niedawno przyjmował, oraz zobaczył wodę wlewającą się do sali.

- Co.. co to kurwa jest?

- To jest sytuacja w której są teraz twoi najemnicy – mężczyzna zeskoczył zgrabnie na dach pojazdu który stał w pobliżu – myślę że powinniśmy im pomóc

- My? – zapytał Negrill i rozejrzał się nerwowo – masz jakiś towarzyszy?

- Nie, nie, pracuje sam. Przez my miałem na myśli ja i wy. Też jestem najemnikiem i ktoś mi za to płaci – Mężczyzna mówiąc to uśmiechnął się sam do siebie. Pamiętał ciągle słowa Firthesa: „Dla nich pracujesz sam, pomagaj im, ale zgodnie z planem – nie zapominaj Lunar... oni mają myśleć że jesteś po prostu tajnym najemnikiem Agendy. ZCM mamy gdzieś, nie będą plumkać – ale Agenda może nam namieszać. Pamiętaj....”

- Tak, kto cię wynajął? Mógłbyś się też przedstawić.

- Jesteś z Agendy więc mogę ci powiedzieć, twoje szefostwo wynajęło mnie w ścisłej tajemnicy. Mój kryptonim to... TAJEMNICA – powiedział nagle szczerząc zęby do Negrilla – ale możesz mi mówić Samare. Tak na marginesie – jestem snajperem.

- Snajper? Z łukiem? – Zapytał się zdziwiony rozmówca...


Łowca jechał szybko, i tak był już spóźniony. Jego ścigacz mknął poprzez wyciętą wcześniej przez najemników drogę. Chciał pieniądze – jeśli on odnajdzie rozbitków i doprowadzi ich do Agendy, cała chwała i wszystkie pieniądze przypadną mu.

Nagle jego statkiem coś szarpnęło i usłyszał potężne uderzenie o dach które zarzuciło lekko tyłem pojazdu.

- Co się... – łowca natychmiast wstrzymał swój pojazd i wyszedł by sprawdzić co się stało. Na dachu jego pojazdu stała w przykucnięciu młoda dziewczyna z dziwną włócznią w rękach.

- Witaj Łowco. Przybyłam by porozmawiać. Nie zamierzam z tobą walczyć – powiedziała widząc jego napięcie – nie miałabym pewnie większych szans na przeżycie... ale pewnie bym zabrała cię ze sobą. Ale mi do śmierci nie spieszno – uśmiechnęła się słodko, była naprawdę ładna – Mam nadzieje, że się dogadamy.


Tymczasem w pobliżu jaskini, w małym lasku siedziały dwie osoby. Dwóch mężczyzn, widocznie czekających na coś. Jeden z nich – ubrany w srebrny płaszcz siedział i patrzył ciągle w pojemniczek z wodą. Drugi, gigantyczny osobnik siedział patrząc rozmarzony na rośliny wkoło i wsłuchiwał się w śpiew ptaków. To było piękne miejsce dla kochających naturę.

Nagle w powietrzu uformowała się zielona dłoń z kciukiem uniesionym w górę. Mężczyzna w płaszczu tego nie przegapił. Uśmiechnął się sam do siebie obnażając zęby. Czyli Lunarowi się udało. Spojrzał z zaciekawieniem na wodę. Na jej powierzchni uformowało się jedno zdanie: „Zbliżyłam się, nawiązuje kontakt”

Firthes uśmiechnął się przeczesując ręką włosy. Czyli na razie wszystko zgodnie z planem. Dwoje samotnych agentów miało zinfiltrować szeregi przeciwnika – jednemu się udało. Lunar to był pewniak. Ten cały Negrill miał pewien sentyment do dawnych czasów – na pewno polubi brata od łuku. W umiejętności Trate nie wątpił, ona podejdzie praktycznie każdego, nawet nie kłamiąc – umiejętnie zatai część prawdy i wykorzysta połowiczną wiedze wroga by mówiąc prawdę, ten uwierzył w coś zupełnie innego. Ona była w tym po prostu świetna.


- - -


[edit - Seymour] Hari, zważaj na słowa. W konstytucji mamy, że przeklinać nie wolno

[przyp - Hari] Sorry, uważałem po prostu że tak będzie logiczniej - w końcu to najemnicy na froncie nie dostojnicy w sali balowej - ale już nie będe

Pomieszczenie wypelnialo sie woda, wypelniajaca nierownosci w nieobrobionej podlodze. Obie grupy klnely, przescigajac sie kusztownoscia wiazanek . Jedynie ich dowodcy nie brali udzialu w wymianie zdan.
Carenath: Cisza! Nie czas na to. Tapp, rozwal spryskiwacze.

Sniper usmiechnal sie nieznacznie. Wycelowal i pociagnal za spust. Z niewielkiego urzadzenia pozostala tylko dziura w suficie.
Widzac, co robi snajpej, pozostali komandosie rowniez otworzyli ogien w swoim entozjazmie nie ograniczajac sie tylko do sogitu.

Kanonada ustala dopiero po kilku minutach.

Thufir spojrzal krzywo na zdezelowane pomieszczenie. Gorace glowy - pomyslal, a na glos rzekl.- Yeslerin, na przyszlosc kontroluj lepiej swoich ludzi. Jeszcze jeden taki numer a wrocicie na wlasny koszt do siebie. Bez zaplaty.

najemnik spojrzal na swojego "dowodce". Coz, jak placa, to moga wymagac- TAk jest, szefie.

Do rozmawiajacej grupki zblizyla sie przemoczona Elscol. Mezczyznie nie mogli nie zauwazyc faktu iz na zwiad wybrala sie bez zbroi, a koszulka, ktora zwykle nosila pod mundurem ma zupelnie przemoczona*...

Elscoil- Sir, Dlar melduje, iz drzwi ogniowe nie stanowia zbyt duzego problemu. Za dziesiec minut bedziemy wolni. niestety, Joel nie byl wstanie nawiazac kontaktu z hoverami.

W czasie trwania tej rozmowy Quelev ostroznie przegladal nieco podtopione laboratorium. Obecnosc dziwnych efektow eksperymentow nie byla czyms, o czym warto by wspominac... Lecz cos nie dawalo mu spokoju. Taki sprzet, takie badania... a system gasmniczy oparty na wodzie? nielogiczne. I w tym wlasnie momencie dojrzal dziwne falowanie lustra wody wokol nog pograzonych w rozmowie przestawicieli Agendy i ...

Tapper: Uwaga!!

Lecz bylo za pozno, gdy woda wokol wspomnianej grupy wybuchla brudnymi gejzerami z ktorych wylonily sie sylwetki istot podobynch do tej martwej, w inkubatorze..

* Tak, lazi w mokrym t-shircie. Od pasa w dol ma jednak spodnie mundurowe >P

na szczęście grupy wszystkie stwory były na drugim końcu labolatorium a ich słuch nei był zbyt dobry więc nei usłyszały ostrzeżenia, a cała grupa zdążyła się schować po kątach labolatorium. Lecz jednak ich kryjówka nei była zbyt dobra, ponieważ po chwili z korytarza przybiegła kolejna osoba z grupy krzycząca że przełamali się przez grodzie i są wolni. Nie zdążył nawet dokończyć zdania kiedy przez jego tułw przebił się jeden z kolców stworów które jak już było widać na początku miłe i potulne nie były. Jakimś dziwnym trafem jednak po chwili keidy już stwory miały dojść do kryjówki grupy zaczęły się szybko wycofywać, i uciekły po przez jakiegoś rodzaju tunel wentylacyjny który wcześniej opluły czymś w rodzaju silnie żrącego kwasu. Po całym tym zdarzeniu grupa zaczęła się szybko wycofywać w stronę wyjścia a tuż po jego osiągnięciu...

Zalozylem, iz Zergi ( trafnie?) wylazly sobie pomiedzy grupa dowodcza a reszta, nie liczac Queleva.


ELscol spojrzala z zaskoczeniem na dlugie, organiczne ostrze wystajace z klatki piersiowej. Brak pancerza mscil sie. Bez slowa padla w brudna wode.

Bestia, ktora trafila pilotke ubrucila sie w kierunku pozostalej trojki. Ci jednak byli w pancerzach a bron trzymali w siegu rak, wiec po chwili przerosniete robaki zostaly powitane istna nawala ognia. Trafienia jednak, choc liczne, zdawaly sie nie wywolywac na nich jakiegos wiekszego wrazenia. Nawet przybycie reszty grupy od strony wejscie nie pomoglo.
CArenath zacisnal wargi. Trafial je, tyle razy trafil, a bron przeciez nie miotala petard...Nagle grupa potworow zatrzymala sie. Ucichla rowniez kanonada. Obydwie grupa, ta bardziej ludzka i ta mniej mierzyly sie przez chwile wzrokiem, po czym roblae wycofaly sie. Carenath pozwolil im na to. Mieli bardziej palcy problem.
Widzac iz ranna Elscol zajmuja sie juz Quelev i Joel, nastepne slowa skierowal do Dlara.

Car: Odtworzyles wyjscie?

Dlar: Tak szefie.

Car: Dobrze. WEzwij jeden poduszkowiec, niech zaparkuje jak najblizej wejscie. Ta ichna apteczka uruchomiona?

Joel: Tak, ale 20 minut trzeba odczekac.

Car: TO latajcie ja w tradycyjny sposob. A teraz, SIR- Yeslerin znaczaco zaakcentowal to slowo, nie kierujac je jednak do nikogo z przedstawicieli Agendy konkretnie- musimy porozmawiac. powaznie porozmawiac.
Negrill: Na temat?

CArenath: Po pierwsze, czego jeszcze mozemy sie spodziewac? Po drugie, czy poszukiwani przez nas ludzie zyja? Jakos nie chce mi sie wierzyc, by Agenda nie wiedziala o takich rzeczach i to na swojej ziemi.
Negrill: ALe my naprawde.. - przerwal mu znaczacy ruch reka dowodcy najemnikow
Car: To sa informacje zywotnie wplywajace na nasza misje. JEst nas kilkunastu przeciwko wszystkiemu co tu zyje. Odrobina zauwania bylaby mile widziana.

Łowca śmigał pomiędzy wielkimi drzewami. Do ziemi było daleko, jednak korony drzew były jeszcze wysoko ponad nim. Co jakiś czas musiał skorygować tor lotu, biorąc poprawkę na sporadycznie wytępujące, grube gałęzie. Do miejsca, gdzie zatrzymali się najemnicy, miał jeszcze paredziesiąt kilometrów. Z tego, co przekazał mu podsłuch, mieli oni jakieś problemy. No cóż, im ich mniej, tym lepiej, pomyslał.

Nagle w umyśle pojawił się silny impuls ostrzegaczy. Ktoś był blisko. Zdecydowanie za blisko. A on dopiero teraz wykrył jego obecność. Nacisnął na hamulec z całej siły. Ścigacz przechylił się bokiem i zatrzymał się momentalnie. Łowca spojrzał w stronę, gdzie wykrył zakłucenia.

Na gałęzi stała kobieta. Miała młodą twarz i włosy o dziwnej barwie. W ręce dzierżyła yari. Włócznia była przepięknie wykonana. W promieniach słońca ostrze lśniło niebiesko. Z daleka potrafił stwierdzić, że jest niezwykle ostre i świetnie wyważone. Drzewiec był również wykonany i wyważony po mistrzowsku. Wyważenie można było ocenić po tym, jak kobieta trzymała broń. Po tym, jak układała się w ręku. Wprawne oko wojownika dostrzegało takie szczegóły. Drzewiec, podobnie jak ostrze, pokryty był dziwnymi znakami. Łowcy nie udało się zidentyfikować, co oznaczały. Nie były to znaki żadnego znanego mu języka.

Łowca chwycił swą naginatę, stanął na Ścigaczu i skoczył. Żaden normalny człowiek nie byłby w stanie skoczyć tak wysoko, czy tak daleko. Nie mówiąc już o bezpiecznym lądowaniu na gałęzi, która przecież nie była nazbyt szeroka. Jednak dzięki cyborgizacji, Łowca dokonał tego bez problemu.

- Jestem Trate - powiedziała tajemnicza kobieta - przybywam, by...

- Najpierw pokaż - przerwał jej - na co cię stać, laleczko.

Czoło kobiety zmarszczyło się momentalnie.

- Nie nazywaj mnie laleczką, dziadku! - wycedziła przez zęby i pchnęła swą włócznią.

Łowca wykonał nieznaczny krok do tyłu. Włócznia nie dosięgnęła celu. Za daleko, pomyślał i uderzył swoją bronia w drzewiec yari. Nie tracąc czasu i korzystając z tego, że włócznia została odepchnięta, zadał nadzwyczaj szybkie cięcie w głowę. Kobieta momentalnie schyliła się. Po mistrzowsku odzyskała równowagę i wykonała szerokie cięcie na nogi. Łowca podskoczył. Zamierzył się w powietrzu i zaatakował znad głowy. Prosty cios. Trate odskoczyła zwinnie do tyłu. Ostrze wbiło się lekko w gałąź.

Dziewczyna wyskoczyła szybko do przodu, korzystając z faktu, że broń przeciwnika była wbita w gałąź. Zdążyła tylko dostrzec lekki uśmiech przeciwnika. Skarciła się za wpadnięcie w tak prostą pułapkę. Jednak nie była w stanie zatrzymać pchnięcia. Łowca mocno uderzył naginatą w drzewiec włóczni. Trate zachwiała się, tracąc momentalnie równowagę. Łowca pchnął prosto, celując w gardło. Włóczniczka jednak zdążyła odzyskać stabilną pozycję i z gracją wykonała mostek. Jej nogi wystrzeliły do góry, odrzucając naginatę Łowcy, ten cofnął się, by się nie przewrócić. Trate stała przez chwile na jednej ręce, jakby delektując się tą pozycją, po czym odbiła się i stanęła na nogi.

Dziewczyna lekko uśmiechnęła się do Łowcy. On lekko, niemal niezauważalnie, skinął jej głową. Trate znów zaatakowała, tym razem bardziej ostrożnie. Pchnięcie i szybkie wycofanie. Kolejne pchnięcie i znów wycofanie. Jeszce jedno pchnięcie, spychające przeciwnika ku tej cieńszej części gałęzi. Tym razem nie wycofała. Łowca zbił włócznię. Czubek włóczni zatoczył niewielki półokrąg. Broń pomknęła w stronę Łowcy. Cięcie na wysokości głowy. Łowca przykucnął. Trate przyciągnęła do siebie włócznię i wykorzystała zwiększony moment obrotowy. Obróciła się zbyt szybko, by Łowca mógł wykorzystać to odsłonięcie. Wypuściła ostrze. Tym razem cios był skierowany niżej.

Łowca podskoczył, wykonał salto nad włóczniczką i wylądował na gałęzi, tyłem do przeciwnika. Trate właśnie na to liczyła. Wykorzystując jeszcze raz rozpęd obracającej się włóczni, obróciła się momentalnie i wykonała proste, szybkie pchnięcie. Jednak nagle poczuła, że traci grunt. Cios nie dosięgnął przeciwnika. Spadała. On zwisał z pozostałości gałęzi, wczepiony w nią jedną ręką. Ona spadała z odciętą częścią.

Jednak nie odejdę sama, pomyślała, gdy nagle pod nią znalazł się Ścigacz. Spojrzała w górę i zobaczyła uśmiechniętą twarz Łowcy.

Zobaczyła jego Twarz!!!

Do tej pory widziała tylko część ust i podbródek. Resztę zasłaniał kapelusz, który teraz pewnie leżał na ziemii pod nimi.

Łowca miał może dwadzieścia lat. Kruczoczarne włosy, brązowe oczy. I był niezwykle przystojny.

Ścigacz podoli poszybował w stronę gałęzi. Trate czekałą. Gdy znaleźli się twarzą w twarz, powiedziała:

- Nie odeszłabym sama. Zabrałabym Cię ze sobą...

Nagle zorientowała się, jak głupio to zabrzmiało, mimo, iż była to prawda. Łowca uśmiechnął się lekko, wyciągnął rękę i dotknął jej policzka.

I pocałował ją.

Gdy ich usta rozerwały się, on wyszeptał tylko jedno słowo:

- Wiem.

Patrzyli na siebie jeszcze przez chwilę. On swymi brązowymi oczami, które widziały już nie jedno. Ona oczami zielonymi niczym głębia oceanu, kryjącymi mroczną duszę.

- Świetnie walczysz - powiedział, nie czując zakłopotania - Uwielbiam taką broń.

Dotknął lekko jej włóczni. Gdyby to był ktoś inny, już dawno by nie żyl. Jemu pozwoliła. Wydawał się niemal zachwycony dotykiem jej Yari.

- Ale to na pewno już wiesz - stwierdził bez ogródek - Wiesz pewnie znacznie więcej. Nie przysłali by kogoś Nieodpowiedniego.

Ostatnie słowa wymówił z wyraźnym obrzydzeniem. Chciała zaprzeczyć, jednak nie pozwolił jej dojśc do słowa.

- Nie obchodzi mnie, kto cię przysłał, moja ukochana Trate. Nie obchodzą mnie, po co cię wysłali. Ale trzeba im to przyznać, wybrali doskonale - uśmiechnął się lekko.

- Za taką kobietę mógłbym umrzeć - wyszeptał, jakby zwracał się tylko do siebie. Przymocował swą naginatę do Ścigacza. Zaproponował dziewczynie, aby wsiadła na motor.

- Nie przyjmuję takich propozycji od nieznajomych - uśmiechnęła się filuternie, jakby drażniła się z nim. Jednak zaraz jej twarz spoważniała - Powiedzieli mi prawie wszysko o Tobie, Łowco. Wszystko, co dało się ustalić. Jednak nie wiedzieli jednego...

Przerwała i spojrzała uważnie na twarz Łowcy.

- Nikt nie wiedział, jak masz na imię.

Łowca zaśmiał się serdecznie. Pochylił się i wyszeptał swoje imię. Trate poczuła ciężar na sercu. Zaufanie, jakim ją obdarzył, wywarło na niej niesamowite wrażenie. Zaufanie, które być może będzie musiała zawieść. Jednak on o tym wiedział i się na to zgadzał, próbowała sobie wytłumaczyć. Jednak sprawiło to tylko, że ciężar winy przygniatał ją jeszcze bardziej

Wsiedli na Ścigacz i ruszyli w dalszą drogę.

Razem.

Tymczasem na statku
Mender powoli odzyskiwal przytomnosc, ale nie otwieral oczu.. do jego uszu dotarly skrawki rozmowy jego ludzi...
-...a potem... Bum
-to co z nim zrobimy???<Mender poznal Samite po glosie>
-Jak to co... Usta-usta<poznal glos Rewalosa>
-Uhm... ale... kto to zrobi???<odezwala sie Samita>
-Nie wiem... ty jestes medykiem...
Mender niewierzyl wlasnym uszom... rozciagnal sie wygodnie... ostroznie rozwarl usta... Tyle czasu "polowal" na Samite... a tu taka sytuacja.. jesli jej nie wykozysta... kto wie kiedy sie znowu trafi...>
-Dobrze...
"Nieprzytomny poczul oddech na twarzy... juz czul jak usta dotykaly jego ust... otworzyl oczy...
Nad nim unosilo sie cialo Berta, ktory zostal wyznaczony do owej czynnosci...
S: Widzisz... Mowilam ze Bert to lepiej zrobi... Zobacz... Od razu wstal ;P
R: Mialas racje...
Men: <nadal wycierajac usta> SAMITA!!! Wy jestescie Medykiem.. i to wy powinniscie wykonywac takie zabiegi!!!
S: A moze chcialbys teraz Usta-Usta...
Men: Ahhemm.. Nic sie nie stalo... eee... Jak sytuacja???
B: Rozbilismy sie...
Men: To wiem... ale co z Statkiem i z innymi??? sa jakies straty??
S: Tak... Jedna osoba... kaput. <powiedziala to jakby z radoscia>
Men: KTO?!
S: Kucharz... Mial czelnosc bawic sie nozami... pozatym szafki nie byly doscy dobrze przymocowane.. wiesz jak wyglada...
Men: Nie... Dzieki <Mender znal jak Samita lubuje sie w opisach martwych ludzi... potrafi opowiedziec to tak dokladnie, ze chodzby widzialo sie nieboszczyka... Sama przy tym ma stalowy zoladek i moze godzinami patrzec na Filmy z Frontu walk, kto wie co ona wtedy mysli...> Gdzie Jerem i Marco????
R: Jerem zajmuje sie Ambasadorem w jego przywatnej kajucie... a Marco sprawdza stan tego grata, i szuka czegos abysmy przezyli...
Men: Chodzmy do Ambasadora...
<Wszyscy wstali<mowilem ze kucali?? nie... to teraz mowie> Statek byl przechylony pod katem 40 stopni. Troche ciezko szlo sie poruszac>
Men: Gdzie miejwiecej jestesmy???
B: W Krainie Wrot.
Men: TO WIEM GLABIE!!! pozycja.
S: Najprawdopodobniej sektor 12... Nie wiem.. Musimy popytac sie Marco... on sie zna na tym badziewiu...
<Otworzyli dzrwi i weszli do jakiegos pokoju. Byl on dosyc przestronny w srodku siedzieli prawie wszycy pasazerowie statku. Byl tam rowniez Jerem>
J: Och. Pan Kapitan... Wszystko w porzadku???
Men: Tak... troche boli mnie glowa...
J: A jak tam Usta-Usta
<Mender zaczerwinil sie troche, ale natychmiast zmienil temat>
Men: Gzdie Marco???
J: Razem z Pilotami Sprawdza stan statku... ale teraz chyba jest w ladowni.
Amb: Kapitanie.. Prosze mnie Uratowac... Mnie, moja zone za wszelka cene...<widac gosciu bardzo bal sie o zycie>
Men: Spokojnie... Zostaniemy w statku. Powietrza nam wystarczy, a o jedenie nie<uderzyl sie w czolo> No tak.. nie mamy kucharza, ale mamy wystarczajace Zapasy Jedzenia... Poczekamy na ekipe i wyszytko bedzie git.
R: Nie sadze...
S: Ja rowniez... slyszalam ze Agenda "testowala" swoje nowe zabawki... i cos nie wyszlo...
Men: Jak to nie wyszlo???
R: To tylko plotki... ale Faktem jest ze wokol nas jest nieprzebyta dzungla z najgorszym badziewswem jakie po swiecie chodzilo...
S: Tak... Ponoc probowali hybrydyzowac rozne niebezpieczne gatunki.. i sie troche przeliczyli...
<Rewalos popatrzal na Samite i pokiwal glowa... Wiedziala duzo... cos Za duzo... Podejrzewal ja o cos... nae nie ujawnial tego. Byl pewien ze Samita jest bardziej z czyms innym zwiazana niz z Squadronem>
Men: Tak czy inaczej.. Narazie musimy tu zostac...
Nagle usyszeli dziwny dzwiek... jakby cos pelzlo po suficie i ocieralo jakims twardym materialem o tytan...
Amb: Co to jest.... Brygada ratunkowa???
Men: Nie... Ona by nie pelzla... <Zaladowal swoj magnetyczny pistolet>... Odzdial za mna!!!
<Kazdy czlonek odzdialu dobyl w rece swoja bron.. Rewalos laske.. Samita w jednej recze trzymala noz bojowy, w drugiej... apteczke. Bert pewnie chwycil dwa karabinki Magnetyczne... Jerem wzial swoja ulubiona giwere.. Dzialo plazmowe.>
Men: Nie Jerem.. to robi za duze BUM.
J: A niech cie... to moja ulubiona Pukawka...<Odlozyl ja poslusznie i wzial M790. Granatnik uranowy>
Men: Ambasadorze... prosze tu zostac i pod zadnym pozorem nie wychodzic!!!
Amb: D...dddobrze...
Odzial wyszedl z pokoju i zamknal solidne adamentowe dzrwi.. szedl on za dziwnym dzwiekiem... Szuranie pochodzilo napewno od czegos duzego... ale jednego((zakladam ze bedzie to Hydralisk<chyba tak sie to pisze>:P)) i szlo w strone najcienszego pancerza statku... Druzyna znalazla sie przy Hallu. Bylo to niewiekie pomiesczenie, od ktorego wychodizly wszystkie korytarze, tak wiec o ucieczke lub strzelanie "zza wegla" nie trudno... Tu szmer ustal... MoW nadsluchiwal i wyczekiwal przygotowany....

Delar wysadził w powietrze drzwi na powierzchnie.
Hendrix: Ruszać się! Brać ranną i do poduszkowca! Ivan ty zostajesz ze mna i walisz granatem jak wyjda!
Wszyscy wychodzili w pośpiechu. Carentah stał za dzrwiami i poganiał niosących Escol.
Hen: Wysadzaj i spierdalamy! - krzyknał posyłając serię z karabinku M6A2. granat wybuchnal za rogiem, ale pyl wylecial razem z dwoma zolnierzami.
Wyskoczyli obaj, Hendrixa złapał Jackson a Dlar pomógł Ivanowi.

Carentah: Sir! Żadam odpowiedzi! - Negrill dalej milczał, był dosonałym aktorem lub naprawdę niewiedział.
Hendrix: Jackson! Ustaw 2 ludzi przy wejsciu. Za ile bedzie gotowa ta nano-apteczka?
Jackson: Jeszcze 15 minut! Ivan, Dlar! Zając pozycje przy zwalisku! Gomez - Pilnuj frontu! Joel... zajmij sie razem z Cosley'em Escol, nie chce do diabla by ktokolwiek tutaj zginal!
Carentah: Wiec?! Oczekuje odpowiedzi!]

[Nie wiem co dalej napisać... post krotki, ale opisuje jak wydostali sie zolnierze. Jaskinia jest zawalona w przedniej czesci, Escol ranna a Carentah oczeukje odpowiedzi, Hendrix zreszta tez...]