Multiworld

Od momentu pierwszego spotkania z Chimerią minęło już kilkanaście godzin. Czas ten Zrov poświecił podobnie jak pozostali członkowie Zgromadzenia na ostatnie prace przy wykończeniu Scylli. W myślach zaznaczał kolejne elementy skomplikowanej konstrukcji jako wykonane. Pierwsze z oczywistych względów były systemy obronne, następne rzesze dodatkowych generatorów osobliwości kwantowych które w przyszłości miały służyć jako zapasowe źródło zasilania oraz system napędowy całej planety. Na końcu wcielił procedurę tworzenia jedynej broni ofensywnej Khaj’litt – oczka w jego głowie.
- Możemy otwierać już szampana? – spytał Renler
- Nie teraz. – odparł krótko Zarov
- Zaraz. W końcu wszystko jest gotowe. Tak?
- Tak.
- Więc, czas świętować czerwony.
- Ren – Nitopir wziął głęboki oddech – Gotowe lecz jeszcze nie uruchomione. Rdzenie potrzebuj odrobiny czasu by wszystko podłączyć i zaprogramować. Prawda Sergiej?
- Dokładnie.
- Będziemy świętować gdy uruchomimy fading i ruszymy planetką w pierwszą podróż – ochoczo dodała Eris.
- Ech... – westchnął Ren – za ile?
- Kilkadziesiąt minut góra godzina.
- To ja znikam. Mam już dosyć siedzenia w tej ciemnicy. Idę się przewietrzyć. – oznajmił Renler po czym znikał w dysku subteleportu. Zaraz po nim powolnym krokiem z centrum dowodzenia począł wychodzić Zarov.
- A ty dokąd? Też chcesz żarzyć świeżego powietrza? – ironizując spytał Nitopir
- Mam coś znacznie ciekawszego w planach. Utnę mała pogawędkę z naszym gościem – oczy Sergiej rozbłysły na czerwono. Podobnie jak Ren zniknął w wierze podprzestrzeni miedzy pierścieniami subteleportu.


***

C914 pojawił się bezgłośnie głęboko w cieniu komnaty. Dalej w samym kilkadziesiąt metrów przed nim skulona we wnętrzu czerwonego snopa świtała leżała Chimeria. Powolnym krokiem zbliżył się do niej. Zmęczona oczekiwaniem spała. „Czas się obudzić maleńka” pomyślał i wyciągnął dłoń by małym skinieniem, brutalnie za pomocą telekinezy wyrwać wiedźmę z objęć Morfeusza.

Ręka zastygła w połowie drogi, spojrzał na leżąca, ten obraz, dawne wspomnienie. Zamiast impulsu telekinetycznego pojawiło się cos innego. Coś strasznego, niczym burza wdarło się do świadomości Zarova.
Nie był już na planecie Zgromadzenia. Siedział obrotowym fotelu w na pokładzie statku. Rozejrzał się dokoła nie był sam, wokół niego siedzieli lub stali jacyś ludzie. Wszyscy wpatrzeni w jeden punkt – obraz na dużym monitorze. Odwrócił wzrok.
- A teraz byś nie myślał że żartujemy – mówiła z ubrana na czarno postać. C914 zwrócił uwagę na przypięty do piersi emblemat w kształcie greckiej litery omega. – Ona zginie pierwsza. – postać wskazała na stojąca w rogu kobietę kurczowo trzymająca za ręce dwie małe dziewczynki. Jej pełne strachu oblicze zwróciło się w stronę oprawcy.
Z tyłu podeszła dwójka ubranych na czarno osób i brutalnie wyrwali kobietę z objęć dzieci i rzucili na środek sali tuż pod nogi mówiącego. Szybkim ruchem dłoni chwycił ją za gardło i podniósł do góry.
- A teraz patrz uważnie Zarov – lodowo oznajmił po czym wlepił wzrok w głowę kobiety. Ta zaczęła się szamotać. Z uszu i nosa popłynęły jej cienkie strużki krwi. Bezwładne ruchy ciała przerodziły się w konwulsyjne drgawki.
- Serg.. ja...ja... - Chciała coś powiedzieć lecz jej usta dygotały. – cię...bardzo... - skończyła białka jej oczu zaszły krwią. Oprawca potrzymał kobietę jeszcze chwilę po czym rzucił bezwładne ciało na podłogę. Z tyłu dobiegł go wrzask i płacz dwójki dzieci które wyrwały się z uścisku trzymających je strażników i pobiegły do kobiety. Kobiety leżącego identycznie jak wiedźma.
- Admirale Zarov dajemy ci dwadzieścia cztery godziny! W innym wypadku te dwie niewinne istotki – wskazał na łkające przy zwłokach kobiety dziewczynki – podziel los ich matki. – przekaz urwał się.
Całe pomieszczenie zamarło wszyscy wlepili wzrok w c914. Ten siedział, sztywno nieruchomo. Jedynie delikatnie wyciągnął prawa dłoń w stronę monitora.
- Admirale – siedząca najbliżej Sergieja osoba cicho odezwała się
- Kontynuować lot – odparł
- Admirale?
- Kontynuować lot! – Zarov wykrzyczał. Wyciągniętą dłoń zwinął w pięść tak mocno aż kłykcie rozbielały.

Znów był na Khaj’litt. Wpatrzony w swą zaciśniętą dłoń. Poczuł ogromną stratę, wściekłość, gniew, samotność a przede wszystkim rządzę zemsty. Wszystkie te uszycia kotłowały się w jego głowie niczym ogromy huragan. Emocje których doświadczył były tak gwałtowne iż nawet zgromadzeni w centrum kontroli Eris i Aratei odczuli je.

Chimeria gwałtownie ocknęła się i wlepiła wzrok w stojącego nad nią Zrova.
- Co to – zamilkła, ogromny natłok emocji odebrał jej głos. Uważnie przejrzała się twarzy Sergieja. Ten odwrócił głowę od zaciśniętej pieści i spojrzał na nią. Jego oczy płonęły ostrym czerwonym blaskiem. Do tej pory kamienna twarz wyrażała teraz jedynie uczucie złości i niepohamowanej agresji i brutalności. Wiedźma przeraziła się.

C914 omiótł ja tylko wzrokiem po czym gwałtownie odwrócił się i opuścił pomieszczenie. Jego najgorsze obawy przybrały realne kształty. Pozbawione kontroli Roju demony przeszłości poczęły budzić się.

***

- Jak wygląda sytuacja? – w chwilę po tym jak pojawił się w centrum kontrolnym ostro rzucił.
- Wszystko w porządku? – spytała Eris spoglądając na Segieja
- Tak – odparł gwałtownie.
- Wylądowali. Shdow Stormowi udało się zebrać strzępki informacji na temat najeźdźców gdy przezeń przechodziły. Kule rozbiły się, jednak kilkanaście kilometrów dalej wykryliśmy w podprzestrzeni obecność trzech obcych sygnatur.
- Być może i fizycznie maskują się lecz nie maja bladego pojęcia o podprzestrzeni. – prychnął Artei i dodał – krystaliczna materia nie może się do nich zbliżyć, ulega zniszczeniu w bliskiej odległości od pancerza.
- Musi się dostosować! – ton głosu Sergieja nie osłabł. – Zwolnijcie wszelkie zasoby rdzeni dotyczące uzbrojenia i generatorów. Nit niech Shdow Storm podeśle im zebrane dane.
- Dobrze. – po kilku chwilach wszystko było już gotowe. - A teraz chodźmy przywitać naszych gości.
- Xion, Caep zostanie tutaj i kontrolujcie prace rdzeni – władczo rzucił Zarov – Eris Artei udajcie się w pobliżu więźnia. Blokujcie i odpychajcie wszelkie przekazy mentalne płynące doń i spowrotem! Magia może nie działa ale jeszcze istnieje psonika. Nie wiemy dokładnie jakie zdolności ma wiedźma. Nie życzę sobię żadnych niespodzianek!
Po wydaniu rozkazu wraz z Ntopirem i Renelrem udał się na spotkanie z przybyszami. Shivańskie hybrydy zajęły miejsca tuż nieopodal komnaty więzienia i połączone wspólnej jaźni poczęły blokować przychodzące i wychodzące psoniczne przekazy z wnętrza.

***

Powierzchnia po której poruszały się trzy postacie nagle rozbłysła jaskrawym czerwonawym świtem. To co przed chwilą było twarda skałą stało się grząską mazią. Pole żywiej czerwieni rozszerzyło się na kilkanaście metrów wokół nich. Osłony dalej pracowały i niszczyły dotykająca je materie.
- Zauważyli nas – skomentował to niecodzienne zjawisko Kaprys
- Kurwa – wyrwało się Golasowi – jestem ciekaw tylko jak?
- Nie pora na to, musimy się śpieszyć. – nie świadomi tego co się akurat pod ich stopami dzieje parli na przód.
A tam, dzięki instrukcjom płynącym z rdzenia krystaliczna materia formowała się, tworzyła nowe kombinacje, adaptowała się. Ułamki sekund zajmowała jej zmiana konfiguracji i wypróbowanie nowej na osłonie. Z każdym kolejnym krokiem trzech postaci liczba dostępnych rozwiązań malała, obejście pola było tylko kwestią czasu.

Podobnie działo się wokół pozostawionych w kraterze pancerzy. Tutaj dodatkowo nowe porcje materii poczęły tworzyć pancerny kokon, powoli zapełniając im miejsce po uderzeniu.

***

Niespełna kilometr od przemieszczających się przybyszów na jednym z wzniesień pojawiły się trzy dyski subteleportu.
- Są tam! – wskazał jedna z dolin Zrov gdzie mozolnie w okręgu krystalicznej materii brodziły trzy postacie.
- Na pewno nic ci nie jest? - Nitopir uważnie przyjrzał się c914
- Na pewno nie! – gwałtownie odpowiedział i rozpłynął się w powietrzu zanurzając swoje ciało w fadingu.
- Hmm.. co mu do łba strzeliło?
- Nie pytaj się mnie. Jeszcze nie widziałem Sergieja w takim stanie... on jest wyprowadzony z równowagi.
- Myślisz że może być niebezpieczny? – spytał Renler
- Tym gorzej dla nich – Nit wskazał na trojkę majaczącą na horyzoncie. – pospieszmy się zanim ich wszystkich wyrznie.

Kaprys z trzecim szli topornie do przodu. Golas został trochę z tyłu.
Krystaliczna materia coraz bardziej utrudniała ruchy.

- Hej! - Krzyknął - Golas co jest? Jeszcze kawał drogi.

Zbrojmistrz stał w bezruchu. Patrzył na wzniesienie gdzie widział jakiś ruch. Dostrzegł go tylko kątem oka. Ale wiedział, że to wróg.
Już ich namierzyli, nie dojdzie nawet do miejsca w jakie szedł Kaprys.
Czuł walkę w krwi. Chciał jej... Chciał godnego przeciwnika... Od czasu pojedynku ze swym największym koszmarem. Poczuł nagle szramę na udzie. Przypomniało mu się, że omal nie przegrał. W myślach krążyły obrazy.

Braxis... Norn... Khaj'litt przed przybyciem zgromadzenia... New'Myyrt... Akademia... Wszystkie wspomnienia z dzieciństwa... Jakub i Semen... Sirius w swojej świątyni... Tyle wspomnień...

- Golas! - Kaprys uderzył go w zbroję - Co jest z Tobą? Słyszesz?
- Idźcie szybko... Nie oglądajcie się. SZYBKO!
- Co? O co ci chodzi?
- Poprostu kontynuuj. Jeśli coś się wydarzy. Daj znać trzeciemu. Zrobi co trzeba. Sam wiesz. - HALB Golasa otowrzył się lekko. Głowa zbrojmistrza wystawała. Jego twarz... Była straszna. Zwarte usta, kropla potu na nosie. Żadnej drgawki, czysty wspaniały pomnik. Tylko te oczy...
Kaprys nigdy nie widział takich. Niemal świeciły żywym blaskiem. Jasno niebiskim i białym na przemian. Między przebłyskami mógł dojrzeć z trudem jakieś obrazy, część z nich znał. Jednak gdy zobaczył czarną postać z wielkim mieczem i Golasa walczącego z nim zrozumiał...

- Ty tutaj chcesz położyć głowę...
- Jeśli mi się nie uda... Tak wtedy zginę. Zajmie trochę czasu nim się odrodzę... Ale jeśli tak będzie trzeba...
- Zginiesz... Ehh... Ludzie... Romantyczne i patetyczne stworzenia.
- Zamilcz Kaprysie. Swoje człowieczeństwo z fizycznego punktu widzenia zatraciłem nie wiem jak dawno. Tylko moje myśli wiara i silna wola mnie trzyma w kupie. Wiesz ile lat mija w ciapoprzestrzeni w NORN? Żadne... Tam nie ma nic. Tylko wiara Cię tam trzyma. To jest wszędzie i nigdzie zarazem. Jeśli raz tam wejdziesz to albo pokochasz to miejsce i uwierzysz w nie. Albo nie będziesz widział nic ciekawego... Pustkę.
- No i co z tego?
- Moje dzieci... Żołnierze... Przyjaciele i bracia tam są... Bezpieczni... Wierzą... Mocno, każde z nich... Wierzą, że wrócą tutaj i znów będą walczyć u mego boku. Ale walka jaką stoczę niedługo ich nie dotyczy... Nie osobiście.
- O czym ty wogóle mówisz?
- Zobaczysz, bierz trzeciego i idźcie do celu. Postatam się do was dotrzeć jak najszybciej... IDŹCIE!
- Dobra dobra... Tylko nie ociągaj się za bardzo ok?
- Narazie będę za wami podążał...

Ruszli znów. Jednak Golas był jakby nieobecny. Szukał czegoś w głowie.
Czegoś mrocznego czego się obawiał najbardziej... Ale jednocześnie potrzebował jak nigy indziej... W jego oczach widać już było czysty obłęd, żądzę krwi, strach, przerażenie, czyste zło i jednocześnie dziecięcą ufność, delikatność i ogniki wiary... Zasłona HALBa znów zakryła jego twarz...

Golas gdy cała zbroja już się wsunęła na niego poczuł przypływ adrenaliny. Ból w brzuchu ustał. Wszystko wracało do normy. Tyle razy był zabijany i wskrzeszany, że Sirius i inni bogowie NORN uczynili jego ciało zdolnym do regeneracji. Częściowej ale jednak pozwalającej z ran lekkich i średnich szybko się wylizać.

Nit ruszył pełną furią na stojącego w pozycji obronnej zbrojmistrza.
Ostrza starły się powodując strasznie jasne rozbłyski. Wola walki obu osobników była straszna.
Kolejne pchnięcia i zamachy albo nie trafiały w cel, albo był parowane kontruderzeniem. Wymiana ciosów była naprawdę szybka.
Golas w pewnym momencie omal nie dostał ostrzem po lewej dłoni, jednak jakimś cudem potknął się...
Przewrócił i tylko czekał aż xen się na niego rzuci.
Tak też się stało, nie był to jednak zerg, który tylko potrafi machać pazurami. Nit nogami zablokował ruchy dolnych kończyn Golasa i szykowa się do wbicia ostrza w jego mózg.
Kowal jednak złapał go za coś co wydawało mu się szyją i ścisnął z całęj siły.
Lata w tym i eony w NORN spędzone na kuciu wyrobiły w nim straszną siłę. Dodatkowo zbroja potęgowała jego reakcje.
Chybryda została mocnym pchnięciem rzucona daleko w tył.
Golas mógł spokojnie wstać i zaśmiać się szyderczo.
Przednia osłona hełmu zsunęła się lekko odkrywając jego oczy.
Znów ta dziwna kombinacja nadziei, wiary, chęci mordu i siania totalnego chaosu. Coś się działo wewnątrz niego. Jakby walczył nie tylko z xenem ale czymś w środku. W oczach znów przelatywały obrazy... Wspomnienia... Obłed mógłby ktoś powiedzieć. Blask jego źrenic powodował efekt starych ziemskich neonów... Strasznie silnych i niebieskich. Przysłona znów zakryła twarz.
Jednak ryk słychać było bardzo dobrze. Nit otrzepał się szybko i wstał na nogi. Spojrzał ze zdumieniem na swego przeciwnika.
Golas stał w pozycji krzyżowej, a jego psi blady wariowały. Raz malały raz stawały się wielkie niczym on.

- Wachania? - podświadomośc Nita analizowała co się dzieje. Jednak nigdy nie widziały podbengo zajścia. - Nie...

Golas ryknął raz jeszcze. Psi blady zmieniły kolor z żołtawo-białego na karmazynowy wręcz czysto krwisty kolor. Stały się także nieco dłuższe niż normalnie i cieńsze. A ich konsystencja jakby wzrosła.

Teraz to Golas rzucił się, a w sumiewyskoczył na Nita, ten zablokował z trudme cios. Psi ostrza spychały xena dalej. Odskoczył. Umiejętności walki miał dużo większe niż normalny wojownik roju.
Golas nadal się nie oddzywał, czasami tylko, gdy odskakiwali obaj od siebie stawał na chwilę jakby szukał wroga... Nie xena lecz kogoś wewnątrz. Lecz gdy tylko Nit atakował... Golas wracał do walki. Odpierał ataki i sam coraz częściej napierał do przodu. Ostrza śmigały koło nich. Uderzały o siebie rozświetlając okolice.
Walkta trwała....

Zabrakło kilka sekund by głowa pilota HALBa stała się krwawą breją ścieląca wnętrze kokpitu maszyny. Przeklęty pólxen, jeszcze się z nim policzę rzucił w umyśle Zarov. Całkowicie zignorował telepatyczne ostrzeżenie, był w takim stanie iż w ogóle nie odczul emocji zeń płynących. Jego odczucia były silniejsze , znacznie silniejsze. A akcja Nitopria zwolniła ostatnie blokady, powstrzymujące nagromadzoną moc.

Potężne fale energii psonicznej mające źródło w jego ciele przetaczały się przez miedzywimiary. Oddziaływanie było tak silne i zaczęło wpływać na sama otaczająca Sergieja powierzchnię planety. W miejscu gdzie stał krystaliczna materia zaczęła falować i wzbiły się tumany kurzu. Zarov rozejrzał się w poszukiwaniu nowej ofiary dla wyładowania swej narastającej furii.

Kilkadziesiąt metrów dalej dwa pozostałe osobniki zakute w pancerne zbroje mozolnie przedzierały się przez grząskie czerwone pole, usiłując biec. Sergiej uważnie przyjrzał się ich odbiciu w podprzestrzeni. Od razu spostrzegł różnice miedzy zwykła aurą roztaczaną przez żywe organizmy. Ich była inna, brutalne wdzierała się miedzy wymiary, mącąc, burząc gładkie poleczenia miedzy nimi. Nie miał wątpliwości to była aura magii, prymitywnej siły niszczącej ład wszechświata. Powoli niespiesznym krokiem szedł w kierunku źródła zakłóceń swobodnie przenikając przez kolejne warstwy podprzestrzeni. Równocześnie skupiał swój umysł i moc zatopionych w jego ciele kryształów na kolejnym ataku.

Gdy był już gotowy kilkanaście metrów od przeciwników wyłonił się z fadingu. Obaj szybko zareagowali na niespodziewane pojawienie się zagrożenia tuż za ich plecami. W stronę Zarova poszybował grad pocisków. Każdy, co do jednego osiągnął cel.

C914 nawet nie starał się uchylać, nie miało to zdanego sensu. Przed momentem wyjścia zmienił strukturę fizyczna ciała w eteryczną przypominająca powietrze. Jedyne obrażenia jakie zadawały przelatujące kule to rozmazanie jego sylwetki.
- Idź szybko. – krzyknął Kaprys do trzeciego nie przerywając ostrzału. Wdział iż nie wyrządza mu żadnej krzywdy, wiec skierował ogień na krystaliczną materie pod nim. Eteryczna czy też nie postać musi mieć jakieś oparcie w podłożu, on miał zamiar mu je zabrać.

Nim pierwsze kule dosięgły podłoża. Sergiej przystąpił do ofensywy. W ułamku sekundy pchany niewidzialną siłom, skrócił dystans dzielący go od HALBa do kilkudziesięciu centymetrów. Kaprys zawahał się nie wiedział co zrobić, mimowolnie odskoczył w bok w rekcji obronnej. Dostrzegł tylko jak gorejące czerwone oczy Zarova zapłonęły jeszcze silniejszym blaskiem.

W teatralnym geście spadkobierca Roju rozłożył ręce na boki i zanurzył swe ciało w podprzestrzeń. Tam też uwolnił cały nagromadzony gniew, agresje furie. Ze śnieżnobiałego munduru wydobyły się setki cieniutkich jaskrawych wijących się niczym węże ostrzy. Nie napotykając żadnego oporu ze strony osłon dosięgły pancerza HALBa wbijając się weń ze wszystkich możliwych stron.

Na zewnątrz w normalnej przestrzeni pancerna osłona Kaprysa poczęła pękać miażdżona niewidocznymi ciosami. Ułamek sekundy później rozbryzgała się na setki części wyrzucając ze środka pilota. Oszołomiony i poturbowany upadł kilkanaście metrów dalej.
- Jest twój! – beznamiętnie wyłaniając się z podprzestrzeni rzucił. W podświadomości otrzymał niezbyt miłą odpowiedz Renlera, zignorował ją podobnie jak wcześniejszą Nitopira. Nie interesowało go to w ogóle. Powinien się cieszyć że przeciwnika zostawił przy życiu. Emocje burzące się w umyśle Sergieja częściowo dopadły.
- Musze się dowiedzieć – szepnął i zerkał w kierunku trzeciego HALBa który zaszedł już kilkaset metrów – a nie sprzątać ścierwa z powierzchni!
Wszedł w podprzestrzeń by jeszcze raz przyjrzeć się aurze trzeciego. Teraz wyraźnie widział iż była silniejsza od tej która roztaczał Kaprys. Obudził w nim się zdrowy rozsądek, dalsza walka kosztowałby zbyt dużo czasu. Przecież istnieją znacznie prostsze metody pożycia się nieproszonych gości z powierzchni Khaj”litt. Sięgnął umysłem do rdzenia i wydał mu jedno proste polecenie.

Dysk subteleportu zablokowany na podprzestrzennej sygnaturze otworzył się tuż nad głową trzeciego. Momentalnie został wciągnięty do środka. I równie szybko znalazł się niecałe sto tysięcy kilometrów do powierzchni globu, spokojnie dryfując w przestrzeni. Z każą sekundą oddalając się od ciemnej planety.

Do rozwiązania pozostał jeszcze kwestia dwóch pozostałych gości. Jednakże Renler jak i Nitopir nie wybaczyli by mu gdyby wtrącił się do ich prywatnej rozgrywki. On już nasycił się walką i wyładował część emocji, niech i oni poczują smak bitwy pomyślał i za pomoc a subteleportu udał się do centrum kontrolnego.

***

- Już po wszystkim? – przywitał go znudzony głos wampira
- Nie! – odparł stanowczo
- Tobie tez nie przeszło nie.
- Nie!
- Powiesz coś więcej Sergiej? – spytł Xion
- Tak. Fading gotowy. – Caep jak i Xion zerknęli na siebie po czym szybko podświadomie wydali odpowiedni instrukcje rdzeniowi planety. Sferyczny hologram umieszczony w centrum sali podał wszystkie dane i informacje jakich zażądali.
- Oczywiście – skwitował wampir. – uruchomić?
- Tak!
- Myślisz ze incydent na powierzchni nie będzie odosobnionym przypadkiem i może być preludium dalszych wizyt? – spytał Xion
- Dokładnie.
- Też tego się obawiam. Caep uruchom fading. – powtórzył pół Xen
- Z przyjemnością.
Z potężnych generatorów osobliwości kwantowych usadowione wewnątrz struktury Scylli popłyęła życiodajna energia. Pole podprzestrzennego maskowania powoli ładowało się. Gdy osiągnęło wartości krytyczne, nagle niespodziewanie na oczach dryfującego w późni pasażera trzeciego pancerza cała planeta rozpłynęła się. Khaj’litt przedzierając się przez setki wymiarów na sekundę w fadingu fazowym, przestała istnieć dla obserwatorów z zewnątrz.
Niedostrzeżony przez zajętych monitorowaniem stanu planety członków zgromadzenia Zarov zniknął.

***

Pojawił się ukryty we własnym fadingu, w celi, tuż nieopodal jasnego stopu świtała znaczącego jej centrum. Co raz przez niego przenikała Chimeria nerwowo chodząc w kółko.
Przyjrzał się jej jak i otoczeniu uważnie. Aur podprzestrzeni wiedźmy była silna, bardzo silna i co ciekawe sprzeczna mógł wyczuć kilka różnych jej źródeł. Nie wszystkie były jednakowe, nawet udało mu się dostrzec jedną znajomą.
Lecz nie to go interesowało. Podszedł bliżej zlustrował ponownie otoczenie. Niedaleko wyczuł obecność pozostałych dwóch hybryd Shivan, stały na posterunku gotowe do działania. Przez umysł przetaczało mu się wiele pytań, czy ona mogła coś wiedzieć, czy ma coś z tym wspólnego. Uśpiona na moment furia dała o sobie znać. Tuż nad krawędzią snopa światła wyszedł się z podprzestrzeni:
- Otwórz swój umysł - powiedział stanowczym tonem wyłaniając się z cienia - Otwórz go teraz, albo dowiem się wszystkiego później wypalając ci neuron po neuronie. – oczy Zarova zapłonęły krwistą czerwienią.

Dwa leżące ciała wraz z energetyczną postacią pomiędzy nimi przeniknęły fale międzywymiaru. Prądy podprzestrzenne poczęły tworzyć mozajki wokół nich, a pola naładowanych proto-cząstek obmywały ciała leżących.

Zakażony rozglądał się zdziwiony niecodziennym zjawiskiem, w końcu jego wzrok spoczął znów na nieruchomym ciele Nita. Powoli ruszył w jego stronę. Osiągnąwszy cel, nachylił się nad xenem, złapał go za gardło i podniósł do góry. Nie zdziwił się iż nagle szponiasta łapa wystrzeliła w kierunku jego ramienia, wiedział że hybryda mogła udawać ....... zdziwił się natomiast, bardzo się zdziwił, gdy szpon trafił w jego ramię i przebił je tak jakby było zwykłym ciałem. Czarna substancja buchnęła z wyrwy, jednak zanim demon mógł wyrwać ze swej gardzieli chociaż jeden okrzyk, poczół przeszywający bólw ramieniu. Ręka , którą trzymał oponenta płonęła, opleciona zieloną plazmą. Puściwszy pół - xena, zakażony zniknął by pojawić się kawałek dalej
- TYY ...... !!!! - wrzasnął wściekle. Xenomorph tymczasem niespiesznie podnosił się z ziemi. Wokół jego sylwetki majaczyło zielonkawe widmo tarczy adaptacyjnej, która w końcu przystosowała się do rodzaju energii, z jakiej zbudowany był stwór. Lewy szpon jaśniał błękitem coraz bardziej wzmagającym swój blask. Po ciele przechodziły drobne wyładowania.

Demon patrzył jak twarz, ostatnia oznaka człowieczeństwa, deformuje się u jego przeciwnika. Długie, giętkie "włosy" układały się na szyi i ramionach, cztery kły wyrosły wokół pozbawionych warg szczęk z ostrymi jak brzytwa zębami, "skóra" nie była już chebanowa, teraz przypominała swym kolorem brąz w kilku odcieniach. Przed Zakażonym nie stała już hybryda, lecz w pełni ukształtowany i wyrośnięty predalien. Stwór ruszył z miejsca. Powoli szedł w stronę ofiary, która za ofiarę się nie uważała.

Mroczne wcielenie Golasa wystrzeliło do przodu. Szponami spróbował dosięgnąć głowy przeciwnika, jednak w momencie gdy łapa miała zacisnąć się na swym celu, cała stanęła w zielonych płomieniach. Demon przefazował, zaatakował od tyłu tym razem celując w nerki, efekt był dokładnie taki sam jak poprzednio. Następna zmiana pozycji i atak z boku. Tym razem nie zdąrzył wyprowadzić ciosu .... pochłonięty chęcią zranienia przeciwnika nie zauważył jak łapa predaliena wystrzeliła w jego stronę, gravija świeciła coraz mocniej, niemalże zalewając już przedramie xenomorpha. Dzięki niej złapał on zakażonego w żelazny uścisk, nie pomogło miotanie się, nie pomogło walenie na oślep w tacze adaptacyjne .... swoją drogą skąd demon mógł wiedzieć że wejdą one w reakcję z jego własną energią tworząc wysokojakościową plzmę ......

Brązowy stwór przyciągnął demona na wysokość swego pyska, po czym przemówił ochrypłym i zniekształconym ludzkim głosem
- Thhherahhhzzz phoczujheeesz tho co czułyyyy whhszystkhie twoje ohfiarrry ....
Gravija buchnęła snopem światła zamykając oboje w lśniącym błękitem kokonie. Fala pierwotnej mocy przetoczyła się przez energetyczne ciało koszmaru Golasa ..... poczół setki zerlińskich ostrzy wbijających się w niego, czuł jak rozrywają go szpony i kły hydralisków, doznał wątpliwej przyjemności bycia tratowanym przez pędzącego ultrala, przebiły go te same pazury i kolce, które jeszcze nie tak dawno sam wbijał w Nita. Oszalała z bólu i agonii jaźń mrocznego istnienia chciała już tylko uciec , schować się w najdalszym zakątku rzeczywistoci by nie doznawać tego wszystkiego, jednak stalowy uścisk na jego ciele nie pozwolił mu ruszyć się nawet o krok i zmuszając to przeżywania śmierci miliardów istnień tak jakby była to jego własna śmierć.

Pęknięcia na łapie predaliena porzeżyły się znów, tym razem cielesna skorupa nie wytrzymała naporu i rozprysła na wszystkie strony ukazując szpon o takim samym kształcie, jednak cały zbudowany z energii. Zakażony poczuł jak jakaś nieznana mu siła zaczyna wchłaniać go w siebie, niszcząc świadomość i pozostawiając sam niebyt. Zawył donośniej czując jak jego psyche rozpada się wsysana w ciemność mroczniejszą niż najczarniejsza noc, ostatnim desperackim wysiłkiem wyswobodził się z uścisku i rzucił w stronę ciała Golasa, by po zetknięciu z nim rozpłynąć się jak zły sen ... którym w istocie był.

Nad polem walki upstrzonym tysiącami wzorów przemykających wymiarów rozległ się dziki ryk wściekłości i furii. Szpon zniszczony przed chwilą znów był cały .... nie licząc drobnych pęknięć przez które wypływał ledwie widoczny teraz blask graviji. Rozwścieczony nagłym zniknięciem ofiary predalien ruszył w kierunku ciała Golasa

UPRZEJME PROSI SIE MODÓW O SKASOWANIE TEGOŻ POSTA.