Multiworld

Faroo poczuł, iż ktoś dobija się na jego łączu Infolinkowym.

- Wybacz diable, ale obowiązki. - Faroo wstał od stołu i odszedł na bok. Był z lekka zdziwiony jak udało się komuś nawiązać komunikację. Ze względu na różnice czasowe była to tylko pojedyńcza wiadomość nieznanego pochodzenia.

- Wunderwaffe Imperium znów wkracza w plan operacyjny. Znaleźliśmy odpowiedni materiał. Ze względów bezpieczeństwa nie zalecamy dzielić się tą informacją z Dowództwem Floty. -

Szansę Imperium w wojnie z Elektrą właśnie wzrosły. Faroo z uśmiechem na twarzy powrócił do gości.

WWWMuzyka ucichła, pary rozeszły się do stołów, a orkiestra sposobiła się do kolejnego tańca. Diablica, ocierając chustką lekki pot z czoła, podeszła do brata i Boklera.
WWW- Nie tańczysz bracie? - spytała zaczepnie. - Ah tak, przecież ty nie umiesz tańczyć - roześmiała się lekko. - A ty, Boklerze? Nie masz ochoty na małe harce? - puściła mu oko.
WWWMephis spojrzał na diabła i wzruszył ramionami.
WWW- Nie teraz droga Sirrah. Nie wszyscy, którzy mieli przybyć, już tutaj są.
WWW- Tak... - Sirrah spojrzała w stronę Chimerii. - Ta małą mi nie ufa, mogę wyczuć to ze sposobu w jaki na mnie patrzy, w jaki sposób ze mną rozmawiała.
WWW- Ci z CA tak mają, nie ufają nikomu i niczemu, sobie również.
WWW- Założę się, że z przyjemością wbiłaby mi tą swoją śmieszną szpilę do włosów prosto w gardło.
WWW- Nie przesadzajmy pani Sirrah - odezwał się baatezu.
WWW- Swoją droga to dziwne, nieprawdaż? - morlock sięgnął po kryształowy puchar z jakimś czerwonym płynem. - Mieni się wiedźmą, a nie ufa diabłom. To ciekawe skąd czerpie swoją moc. Z baterii? - diabły roześmiały się. - Chyba, że to wiedźma bazująca na białej magii.
WWW- Fuj - powiedziała tylko Sirrah, Bokler się skrzywił.
WWW- Zreszta nieważne - Mephis spoważniał. - Wiem, że o tym wspominałeś Boklerze, ale nie spodziewałem się, że rzeczywiście spotkam tutaj Gabriela.
WWW- Ani ja - dodała Sirrah. Skinęła głową w stronę Faroo, ten uśmiechnął się na jej widok po czym zagłębił w rozmowie z jakimś adwersarzem. - Panowie wybaczą.
WWW- Pani - Bokler skinął głową.
WWW- Tylko nie przesadzaj siostrzyczko, tak jak ostatnim razem - powiedział kąśliwie. Pokazała mu język.
WWW- Cóż Mephisie, Gabriel jest tutaj już jakiś czas.
WWW- Nic dziwnego. Raczej trudno było mu się pozbierać, po tym jak jego poprzedni, że się tak wyrażę, pracodawca... - morlock zrobił pauzę. - Zmienił formę egzystencji. Jak widać, najwyraźniej, gdy zabraknie alternatywy, piekło pozostaje jedyną opcją.
WWW- Czasem zdarzają się złe cuda - podsumował Bokler.
WWW- One dzieją się cały czas Boklerze, cały czas - diabeł łyknął solidny haust wina. - My po prostu przechodzimy nad nimi do porządku. Nic więcej.
WWWTymczasem Sirrah podeszła do imperatora.
WWW- Faroo, drogi Faroo - uśmiechnęła się do człowieka. - Nie zmieniłeś się przyjacielu - nachyliła się i pocałowała go w czoło. - Ale to dobrze.
WWW- Ty za to... - spojrzał przypadkiem na jej dekolt i głębiej. - Zmieniłaś się bardzo - przełknął ślinę i zaraz opanował. - Ostatnim razem byłaś trochę jakby bardziej przeźroczysta.
WWWSirrah uśmiechnęła się i nachyliła bardziej.
WWW- Ale jak widać imperatorze, wolisz żeby mój strój był bardziej przeźroczysty niż ja sama - roześmiała się. - Uroczy jak zawsze - rozejrzała się po sali. - Jak podoba ci się bal?
WWW- Przyjemny, jak na razie. Nudny jak sto diabłów... uhh, przepraszam, przyzwyczajenie do powiedzonek.
WWW- Nic nie szkodzi, najwyraźniej ludzie nigdy się nie zmienią - roześmiała się. - A jak tam tajemniczy towarzysz? - wskazała imperatorskie czoło.
WWW- Nie dał znaku życia - odparł. - Dziękuję.
WWW- Przyjemność po mojej stronie - diablica zmrużyła oczy. Poklepała go po ramieniu. - Naprawdę miło cię widzieć - powiedziała i podnosząc się ruszyła w stronę parkietu, po drodze porywając jakiegoś zaskoczonego mężczyznę.

Zbilizyła się do misternie zdobionych wrót sali balowej. Zza nich
dobiegły ją przytłumione dźwięki grajacej orkiestry. Oparła dłoń na
masywnych drzwiach i stanowczo pchnęła je do przodu.
Jej oczom ukazło się ogormne, bogato zdobione pomieszczenie. Złote
światło spływało na wszystkich zgromadzonych w nim uczesników balu,
dodajac im przy tym tajemniczego majestatu. Lekko zamrugała oczami i
przystawiła dłoń jasną do skroni, całe to zamieszanie nie wpływało zbyt
dobrze na jej zmysły. Gdy postapiła pare kroków do przodu w takt muzyki,
jej czerwono-czarna suknia lekko zafalowała. Poprawiła eleganckie pawie
pióra wpięte we włosy i zblizyła się do organizatora uczty w celu
przedstawienia swej osoby.

-Witam, jestem Noire Ighaan- ukłoniła się lekko. Gospodarz był widocznie
zaskoczony jej przybyciem, bo przez jego twarz przemknęło zdziwienie,
jednak szybko pojawił się na niej usmiech.

-Miło mi panią gościć. Nazywam się Bokler, jestem gospodarzem tego balu.
Mam przyjemnosc z...

-..przedstawicielką Agendy -dokonczyła- Niestety nasz zwierzchnik nie
mógł przybyć, więc wydelegował mnie. Przesyła przeprosiny i wyrazy
szacunku dla pana.

-Hmm, rozumiem. -odpowiedział- Zatem proszę sie rozgościć, mam nadzieję, ze spędzi tu pani miło swój czas.

-Zapewne- usmiechnęła się i odeszła kawałek, by rozejrzeć sie po całej
sali.

Orkiestra własnie zaczęła grać nowy utwór, który wyjątkowo
przypadł jej do gustu. Prawdopodobnie w innych okolicznościach
rozkoszowała by się słodkimi dźwiekami melodii wygrywanej przez
doświadczonych muzyków, jednak przy obecnym natęzeniu hałasu nie mogła sie nim w pełni cieszyć. Wzięła kieliszek chłodnego trunku od
przechodzacego tuz obok kelnera. Obejrzała dokładnie wszystkich gości,
rozpoznała pare znajomych twarzy, mimo to większości zgromadzonych nie znała. Kątem oka dostrzegła Faroo, zdecydowała sie podejsc do niego.

-Witam- uśmiechnęła się pogodnie. i upiła trochę ze swego kieliszka.- Co
pana tutaj sprowadza?-zapytała się uprzejmie.

Morgana była spóźniona. Bardzo spóźniona. Stanąwszy pod ogromną, bogato zdobioną bramą, w myślach układała słowa przeprosin dla gospodarza balu, jednak, ku swemu niezadowoleniu, nic odpowiedniego nie przychodziło jej do głowy. "Jakoś to będzie" - pomyślała i zdecydowanym ruchem pchnęła drzwi.
Wystrój wnętrza, które ukazało się jej oczom, przeszło jej najśmielsze oczekiwania, a muzyka... diablica przystanęła i przez dłuższą chwilkę przysłuchiwała się harmonijnym dźwiękom płynącym z głębi sali. Zapomniała o przeprosinach, oddając się atmosferze wszechobecnej beztroski. Przymknęła oczy.
- Sądziłem, że pofatyguje się pani, by podejść bliżej i powitać towarzystwo... - Przed niczego nie spodziewającą się diablicą stanął gospodarz balu, uśmiechając się przekornie.
- Witaj, drogi Boklerze - Morgana spojrzała na diabła zaskoczona. - Sądząc po opisie twego posłańca miało to być spotkanie w kameralnym gronie. Czyżby mnie pamięć zawodziła?
Omiotła spojrzeniem salę pełną wirujących w tańcu par, istot zajętych wyłącznie zabawą. Widziała tych, którzy zmęczeni długimi pląsami, zasiadali przy stołach pełnych najrozmaitszych potraw i trunków. Dziesiątki, setki osób. Intensywność barw, muzyka, zapach unoszący się w powietrzu, pieściły jej zmysły.
- Skoro zaprosiłeś aż tylu gości, czuj się zobowiązany do przedstawienia mnie tym najważniejszym - dodała, odwzajemniając uśmiech.
- Z całą przyjemnością - Bokler skłonił się lekko i podał jej ramię.
Ruszyli w kierunku potężnego, ustawionego w centralnym miejscu stołu.

- Oto znamienite towarzystwo, o którym wspominał pani mój posłaniec: Lord Edward - lekki ukłon w stronę diablicy - Imperator Faroo, Lord Mephis... Mawia...
- Któż to...? - Zza pleców diablicy dobiegł zaciekawiony głos. Morgana odwróciła się mimowolnie i ujrzała kobietę o pięknych, ponętnych kształtach.
- ...oraz nasza kochana Sirrah - dodał gospodarz.

Mijała piękne damy w wymyślnych sukniach, mijała przystojnych dżentelmenów obdarzonych głębokim i przenikliwym spojrzeniem, mijała służbę roznoszącą drinki skutecznie unikając tac i nie chwytając żadnego kieliszka, wreszcie mijała przeróżne istoty zgromadzone na balu. Nie dziwiła się przepychowi Sali – szła powoli, a jednak chwilami wydawało jej się, że wprost mknie między gośćmi.
Na moment stanęła w miejscu, popatrzyła po sobie, uśmiechnęła się tak jakoś triumfalnie myśląc: ‘chociaż raz będę oryginalna’. Powód? Śmierć pojawiła się w skromnym czarnym, dopasowanym żakiecie z umiarkowanym dekoltem i długich, czarnych, eleganckich spodniach. Buty na skromnym, dwucentymetrowym obcasie stukały lekko o posadzkę, a od Ankh’a zawieszonego na szyi od czasu do czasu odbijało się światło żyrandoli. Po namyśle zdecydowała się schować go za żakiet, by wzmocnić swoją anonimowość. Krótka fryzurka Saovine sterczała na wszystkie strony a oczy podkreślał czarny makijaż. Przechadzała się tak między gośćmi, starając się nie zwracać specjalnie na siebie uwagi. Właściwie to zastanawiała się, jak zwykle z resztą, co ona tu robi. Takie imprezy jej wcale nie bawią, a już na pewno nie wprawiają w dobre samopoczucie – nawet przy znikomej ilości emocji. W końcu zdecydowała się ochłonąć gdzieś przy ozdobnym stoliku pod ścianą w cieniu jednego z filarów. Przyglądała się kolorowym sukniom pląsających dam od czasu do czasu mając wrażenie, że gdzieś już owe damy miała okazję widzieć. W końcu oparła się łokciami o stolik i z zamkniętymi oczami słuchała melodii roznoszącej się po pomieszczeniu.

- Miejsce pochodzenia? – przerwał na chwile by napić się trochę wybornego wina.
- Aldorf, a dokładnie miasteczko Stygil, tam się urodziłem i dorastałem. Ojciec był zwykłym skybą, pochodzę ze średnio zamoznej rodziny.
- Więc czemu wybór wojska.
- Powiedxmy że dzieciece marzenia. – Verin, znów powłoczył spojrzeniem na Gabriela.
- Bardzo cie ciekawi ta osoba. – wiedźmie nie umkneło zainteresowanie pułkownika.
- Wiele się o nim nasłuchałem jako dziecko, zawsze myślałem że to bajka a tu masz ci los, siedze na jakimś balu i patrze na idola z dzieciecych lat.
- To jest zastanawiajace co Gabriel może tu robić. – Chimeria skosztowała wina.
- Mówiono że to nadzieja Boga. – Verin zauważył kontem oka gospodarza balu, ten patrzył na niego jakby wiedział o czym jest rozmowa, uniósł swój kieliszek do góry i skosztował kilka kropli. Verin postapił tak samo lekko się usmiechając.
- Naprawde doborowe towarzystwo. – mężczyzna wstał i podał ręke wiedźmie.
- Czy można prosić do tańca? – Chimeria się uśmiechneła.
- Proszę.



Przeszli kilka kroków omijajac dwa stoły i weszli na parkiet, właśnie orkiestra zaczynała grać nowy utwór.Podał reke i objął delikatnie partnerke w pasię, wyniosłe dźwięki walca niosły się się po sali słyszalne tylko dla tych którzy go słuchali. Kilka minut spędzonych w tańcu odprężyło wiedźme i wojownika. Ponownie zajęli miejsce przy stole.



- Pytałaś pani o wiarę. Na to dopowiem tak, tu są diabły to i musi być Bóg.
- Co za wymijająca odpowiedź.
- Tak bo czasem mi się wydaje ze na świecie są tylko diabły, czy jakies tam demony. Albo po prostu Bóg o nas zapomniał i zostawił na pastwe losu. – Verin lekko się zaśmiał.
- Nie jest to zbyt optymistyczne nastawienie.
- Zmieńmy temat, skąd mnie pani znasz? – Verin zagłebił się w pucharze wina czekając na odpowiedź.

Chimeria zawahała się i milczała chwilę. Co można powiedzieć człowiekowi, którego się zabiło?
Niemrawo dziubnęła pieczeń na talerzu.
-Nijakie to… Drogi Verinie, jak sam już powiedziałeś twoja niechciana sława wyprzedza twoje czyny. Nie mówię tu tylko o plotkach i przekazach jak najbardziej wiarygodnych, ale i o udziale w legendach.
Verin zdziwił się.
-Legendach?
-Twierdził pan, że znał białą wiedźmę. Jej spisane dzieje jeszcze jakiś czas temu poniewierały się po moim domu. Była tam wzmianka, że w czasie jednej z jej podróży pożyczyła konia od pewnego szlachcica. –przystawiła puchar by przechodzący z butlą demon dolał jej wina.- Niestety mimo chęci, konia oddać nie mogła, gdyż pewien łowca brutalnie odciął mu głowę i pociął ciało.- upiła wina patrząc kątem oka, jak Verin kojarzy fakty.
-Ciekawe jest, co pan o Bogu mówił.- przerwała ciszę.- I prawdopodobnie wiele jest w tym racji.
-A, jakie jest pani zdanie? W co pani wierzy?- szlachcic rozejrzał się po stole zatrzymawszy wzrok na pieczonym mięsie.
-Trudno powiedzieć.- odstawiła puchar z brzękiem.- Moje poglądy są wciąż płynne. Wciąż ulegają zmianom. Obserwacja świata bardzo wpływa na pogląd.
-Nawet obserwacja świata nie daje pewności o racji.
-Trudno zaprzeczyć.
-Mnie wciąż kusi perspektywa podróży przez trzy boskie światy. - Verin uśmiechnął się pod nosem z lekkim rozmarzeniem.
Wiedźma przyłożyła kielich do ust. Przyjemnie chłodził gorące od wina usta.
-Ciekawy pomysł.- stwierdziła po chwili. Możliwe, że chciała coś dodać, lecz jej wzrok spoczął na kilku znaczących osobach, które przed chwilą dotarły. Jedną z nich była Śmierć we własnej osobie.
Po chwili ocknęła się z zamyślenia i wróciła myślami do niezbyt przyjemnej sprawy.
-Verinie, pozwól, że cię o coś zapytam.
-Słucham.- z zainteresowaniem spojrzał na Chimerię, która z dobrze skrywanym zakłopotaniem bawiła się kieliszkiem.
-Zakładając teorię odradzania się dusz… powiedz mi, co byś czuł, gdybyś spotkał osobę, która cię kiedyś zabiła?