Multiworld

-A nie można tego wszytkiego spalić? - zapytał z nadzieją w głosie lis. Wymowę psuło nieco pochłaniane jabłko.
-Cóż - propozycja była kusząca, ale... Yuby otrząsnął się z rozmyślań nad ognistym pandemonium - szkoda czasu. I wysiłku. Idziemy.
-Aye, kapitanie!

Yuby odwrócił się do lisa.Bablanina rudego podsunęła mu pewien pomysł..

Yuby wyciął ostrożnie z pozostałego jeszcze lodu dosyć cienki prostopadłościan o wymiarach średniego lustra. Używając Mocy, wykonując nieznaczne ruchy dłonią, mające nadać obiektowi kierunek lotu, podniósł go w powietrze, ustawił na zielonej polanie i prostym zaklęciem sprawił, że korzenie i gałęzie drzew obrosły go niczym rama. Wziął do rąk dwa stworzone niedawno sztylety o ostrzach z czystej energii i zaczął szlifować powierzchnię, nadając jej fakturę idealnie gładkiego, odlanego szkła. Przy krawędziach rzeźbił symbole, które wielu wzięłoby jedynie za misterny ornament, ciągnący się nieprzerwanie dookoła tafli lodu. Zielonowłosy tworzył je z pamięci, grawerując wyrazy w pradawnej mowie międzyświatów, której uczono każdego, kto miał zostać podróżnikiem międzywymiarowym. Caibre przyglądał się tej pracy z zainteresowaniem, odczytując kolejne słowa i chrupiąc drugie już jabłko. Tylko Prime patrzyła na to wszystko z wyrazem niezrozumienia w oczach.
- Co to właściwie ma być? - Rzuciła wreszcie.
- Lustro. - Wyszczerzył się smok, kończąc ostatni wzór.
- Mięliśmy stąd wyjść, nie się stroić. - Prychnęła hybryda.
- Słyszałaś kiedyś o drowach? - Zapytał góral, po czym kontynuował, gdyu jedyną odpowiedzią było milczenie. - Taki podgatunek elfów. Czarnoskóre, żyjące w podziemiach. I w większości po prostu głupie. Cała ich cywilizacja i sens egzystencji opierają się na wzajemnych walkach o władzę i przywileje, oraz krwawych rzeziach.
- No dobra, ale co one mają do rzeczy?
- Drowy mają obsesję na punkcie luster. Wierzą, że to przejścia do innych światów. - Wtrącił się Caibre.
- Dokładnie. - Przytaknął Yuby. - Dowcip polega na tym, że akurat te zabobony nie są wcale dalekie od prawdy.
- Chcesz mi powiedzieć, że możemy przejść przez lustro jak, nie przymierzając, pierwsza lepsza Alicja?
- No, z tą różnicą, że kraina po drugiej stronie nie powinna wyglądać jak wyjęta z jakiegoś delirycznego snu. - Zaśmiał się Górski Smok. - Ale tak, odpowiednio enchantowane zwierciadło działa jak brama międzywymiarowa, do miejsca, w którym pragniesz się znaleźć. Przy czym jeśli wejście jest lustrem, wyjście też musi nim być.

Nagle powiał silny wiatr, przygniatający źdźbła trawy do podłoża. Powietrze przeszył grzmot, zwiastujący zbliżającą się burzę.
- O, idą. - Stwierdził Yuby.
- Lezą. - Dodał Caibre.
- Człapią. - Zauważył ten pierwszy.
- Względnię pełzną. - Podsumował lis.
- Co wy pieprzycie? - Zdenerwowała się Prime.
- Diabły. - Wyjaśnił zielonowłosy. - Pewnie zorientowały się, że uciekłem. Fatalny refleks, jak zwykle...
Wokół polany ustawiły się zastępy pomiotów piekielnych. Poczynając od tych najmniejszych, pozbawionych tytułów i przywilejów, służących za mięso armatnie, na elitarnych oddziałach gwardii kończąc. Jeden się wyróżniał, miał prawie trzy metry wzrostu, skórę barwy krwi i ogromne, czarne, postrzępione skrzydła. Bez cienia wątpliwości można go było uznać za dowódcę.
- Otoczyli nas. - Mruknął Górski Smok, kończąc spokojnie ostatni szlif powierzchni lustrzanego przejscia.
- Tym lepiej, możemy atakować we wszystkich kierunkach. - Zaśmiał się cicho rudzielec.
- Czekamy aż wytoczą ultimatum?
- A chce ci się? - Spytał z ironią w głosie Caibre
- Nie. - Prychnął Yuby.
- Dobra... To ci na lewo od skrzydlatego są dla ciebie, ci na prawo dla mnie.

Albr był pewien, że zarzegnał niebezpieczeństwo. Uciekinier i jego współpracownik zostali otoczeni, wystarczyło tylko ich obu zatopić w lodzie. Nie mógł zauważyć hybrydy, gdy przeszła w formę eteryczną i z ciekawością obserwowała rozwój wydarzeń, pochłaniając kolejne porcje informacji. Nie widział także Scathach, która uczyniła podobnie jak Prime. Tak czy siak, Albr był pewien jednego - nikt nie mógł samotnie oprzeć się takiej armii, jaką wysłano za tym jednym gadem. Mógł teraz stać i chełpić się swoją przewagą i potęgą. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale wyrazy dosłownie zamarły mu w gardle.

Najpierw ujżał, jak w powietrze unoszą się cztery miecze świetlne o podwójnych ostrzach i zaczynają wirować dookoła stojących plecami do siebie dwóch postaci. Potem każdy miecz pomknął w inną stronę. Klingi wirowały z ogromną prędkością, zbierając krwawe żniwo, wpadając pośród szeregi wojsk piekielnych.Kilkanaście sekund potem bronie powróciły nad głowę zielonowłosego, tworząc śmiertelnie niebezpieczny wir energetycznych ostrzy. Albr nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Dwóch wojowników rzuciło się z przerażającymi pół-uśmiechami, obnażającymi zęby, między zachwiane linie wroga, rozpoczynając bezpardonową rzeź. Jego wojska padały jak muchy od ciosów zadawanych mieczami świetlnymi i sejmitarami, ognistych podmuchów wzniecanych krótkimi ruchami rąk Caibre'a, śmiertelnych użyć dyscyplin Mocy i pozornie prostych zaklęć, splatanych przez Yubego z niezwykłą szybkością i precyzją.

Caibre odwrócił się na chwilę i spojżał za siebie, na Mistrza Jedi.
- Zmienił się. - Pomyślał. - Jest szybszy, precyzyjniejszy, zakochany na powrót w walce. - Uniósł lekko brwi, patrząc ze zdziwieniem jak niektóre ruchy górala stają się kopią jego własnych. - I znów się uczy. - Uśmiechnął się w duchu. - Czegokolwiek efektem są te rogi na głowie, dobrze mu to zrobiło.

Kilkanaście minut później źdźbła trawy i lodowe połacie pokrywała tylko wolno zasychająca, szkarłatna krew. Na placu boju pozostało dwóch członków Chaotic Alliance i oniemiały z wściekłości i zaskoczenia Albr.
- Jesteście bezczelni. ale i tak przegracie. Siły wam się w końcu wyczerpią. - Gdy to mówił, kolejne diabły wyrastały jakby spod ziemi za jego plecami.
- A kto powiedział, że musimy teraz wygrać? - Prychnął zielonowłosy. - Wystarczym, że zejdziesz nam z drogi. - Pod stopami smoka znów zapłonął jasnym światłymi wzorzysty okrąg.
- Co...?
- To! - Wrzasnął Yuby, jednym ruchem ręki przekręcając symbol o sto osiemdziesiąt stopni.

Po lodowym piekle rozbrzmiał pomruk. Początkowo cichy, z czasem coraz głośniejszy, przechodzący w dziki, ogłuszający ryk. Lód zaczął pękać, z nieba spadła ognista ulewa, gdzieniegdzie uderzały pioruny, po niebie rozlała się płomienisto czerwona barwa.
- Pokażę wam armaggedon. - Rzucił na odchodnym Górski Smok do spadających pod załamujący się lodowiec, przy akompaniamencie straszliwych krzyków, diabłów. Chwilę później on, Caibre, najedzona wiedzą Prime oraz Scathach przeszli przez lustrzany portal wprost na Foorstin. Za nimi spod lodowych tafli wytrysnął ogień, pogrążając wymiar w morzu chaosu.