Multiworld

-Ale....co....za co......e........err......ja...
-Zanim zacznę ci ogony wyrywać, wyjaśnisz mi, co to było?- elfka faktycznie się rozmnoż...rozma.....rozmroziła. Minusem był fakt, iż przemokła w trakcie procesu.

I nie lubiała, gdy na nią krzyczano.
-Szczerze? Nie mam pojęcia - z rozbrajająco szczerym uśmiechem przyznał lis, po czym powłócząc nogami ruszył w dalszą drogę.

Cienki kolec nieokreślonej substancji przebił bariere między płaszczyznami ... i trafił prosto w małą demonice. Oplótł ją, i wyrwał spowrotem do realmu, w którym przebywał Caibre.

- Puszczaj mnie! PUSZCZAJ SŁYSZYSZ !!!!???? - darła się miniaturka

- Oj nie wrzeszcz, przecierz nic ci nie zrobie - elfka zachowywała się jakby miała w dłoniach jakies zwierzątko. Mała postanowiła zmienić taktykę, gdyż z niewiadomych przyczyn nie mogła odwołać się do magii.

- No dobrze, powiedzmy że ci wierze ... pomijam fakt zrzucenia na ciebie bryły lodu oczywiście. Co masz zamiar zrobić ?

- To - dziewcze pocałowało w policzek demonice i odstawiło ją na ramie Caibra, który szczerze mówiąc nie wiedział co o tym sądzić.

-Moment, szef dzwoni - rzucił nieobecnym głosem lis i wysłuchał przekazu do końca, nieświadomie topiąc lód wokół. Wiadomość nie była długa, przybyła również drogą pozwalającą na odpowiedź.
Lis odpowiedział krótko, by nie powiedzieć bezczelnie. "Trzymaj się ciepło" brzmiało w tych warunkach nieco ironicznie.

Znudzona elfka kopnęła lisa w kostkę. Ten ocknął się z transu, z wyrzutem spojrzał na nią i dopiero po tym zaczął śmiesznie podskakiwać na jednej nodze.


- I toto generałem chaoticów jest - długoucha ukryła twarz w dłoni, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Gdy podniosła wzrok, lisa nie było. Pozostał jedynie dymiący, prosty jak strzał z karabinu pulsacyjnego szlak wytopionego lodu. I huk z oddali, przypominający grom.

Lis zwiał.

Axe zniknęła, lis zwiał. Innymi słowy prime miał wreszcie spokój. Drażniły go dyrektywy bio - roju odnośnie róznowagi, jednak narazie nie mógł nic z tym zrobić. Dotknął warg .... a następnie oderwał sobie połowę twarzy i odrzucił napęczniałą tkankę. Z pleców wystrzeliły dwa kolce wbijając się w ziemię pod lodem. Chwilę później ubytek na twarzy zregenerował się przy pomocy nowo pozyskanych komponentów z gruntu.

Spojrzał na oderwaną część. Bio masa zniszczyła już obce fluony, a zmodyfikowane komórki shivan zniwelowały efekt magiczny. Stanął obok czarnego kawałka materii, a ten momentalnie połączył sięz głównym trzonem ciała.

- Czas zrobić swoje i wracać do wszechświata elektry.

To mówiąc zniknął razem z wilkiem, by kilka sekund później pojawić się około stu metrów od wielkiej bryły lodu i zamkniętej w niej postaci.

W tak zwanym międzyczasie Yuby doszedł do wniosku, że każdemu, kto przemierzał to lodowe piekło podróż jeszcze trochę zajmie, w związku z tym przechylił się do tyłu, ułożył wygodnie na kamieniu i zgodnie ze stwierdzeniem "Trzymaj się ciepło" zaczął wygrzewać w promieniach magicznie stworzonej namiastki słońca. Przy okazji mógł się trochę odprężyć... Bo nawet gdy już ktoś wyciągnie go z tej bryły lodu, będzie go czekać jeszcze jeden pojedynek. Walka o odzyskanie całego siebie.

Nie dane mu jednak było zbyt długo odpocząć. Po dłuższej chwili wyraźnie wyczuł czyjąś obecność w pobliżu bryły lodu, w której go uwięziono. Po raz kolejny przedarł się między magicznymi murami, mającymi zablokować przepływ umysłów między celą a światem zewnętrznym i w zamyśleniu przyjżał stojącej po drugiej stronie istocie. Nie była to z całą pewnością elfka. Nie był to jednak także w całości Xenomorph.
-Ni to Xenomorph, ni to Shivanin, ot, kwintesencja Zgromadzenia... - Mruknął do siebie zielonowłosy. - Na twoim miejscu nie stałbym tam gdzie stoisz, chyba że chcesz obudzić wszystkich strażników... Zresztą od pewnego czasu zastanawiałem się czy ta bryła lodu nie przepuszcza tylko mnie, czy innych także... - Rzucił już bezpośrednio do przybysza.[/b]

Widziała zielonkawo - błękitną otchłań, w której krążyły drobne magiczne ogniki. Taką samą jak ta, którą zobaczył Yuby tuż po swoim przebudzeniu w lodowym więzieniu. A naprzeciwko siebie ujżała samego zielonowłosego. Zawisł w powietrzu z założónymi rękoma i czekał. Zmienił się w stosunku do tego, co można było się dowiedzieć dzięki wywiadowi Zgromadzenia. Prawdopodobnie nawet Agenda jeszcze nie wiedziała jak teraz wygląda. W wolnej chwili, a miał takich chwil ostatnimi czasy zdecydowanie za dużo, zdążył także stworzyć sobie nowy strój, który był swoista wariacją na temat szat Jedi, wzbogaconą o wykończenie z futra, czy swego rodzaju płaszcz zaczynający się w okoliach pasa.

Górski Smok z charakterystycznym pół - uśmiechem wpatrywał się wyczekująco w hybrydę. Zastanawiał się, po co właściwie go szukała. Po co szukało go Zgromadzenie.
- Wysłali cię do mnie w jakimś konkretnym celu? - Odezwał się wreszcie. Pani... Panie... I jak do licha mam się do ciebie zwracać?

W tym czasie Caibre próbował rozczytać się w runach, pracowicie wyrytych na zimnej powierzchni więzienia. Powoli dochodził do wniosku że może nie obejść się bez pomocy maga. Na przykład tego, który się właśnie zbliżał, szedłszy powoli przez bezkresne, śnieżne równiny u podnóża góry.

Zaś cienista postać zdążyła już wcześniej wznieść się w powietrze i zawisnąć wysoko nad kryształem lodu, obserwując wydarzenia z dużej wysokości. Jeszcze nie reagowała. Jeszcze nie było po co. To jeszcze nie na nich czekała

- Nie mam jeszcze określonej płci, więc na razie nie ma znaczenia jak będziesz się do mnie zwracał – odpowiedziała elfka – i kogo masz na myśli mówiąc że „mnie wysłali” ?
- Zgromadzenie rzecz jasna.
- Nie działam pod nakazem czy za pozwoleniem Zgromadzenia.
- Przestań. Możesz tą zewnętrzną powłoką oszukiwać innych, nie mnie.
- Moja exo-forma nie została przybrana by oszukać tego demona, lecz żeby mu zapewnić względne bezpieczeństwo. Reszty wiedzieć nie musisz.
- Dobrze, zostawmy ten temat. Po co w takim razie przybył .. eś do mnie. – Yuby obserwował uważnie młodego człowieka siedzącego przed nim na kamieniu z jedną nogą podciągniętą pod brodę.
- Dlaczego uważasz że przybyłem do ciebie?
- Dlaczego więc tu jesteś?
- Pytania ... pytania ... ciągle pytania .... – mężczyzna wykonał lekki ruch ręką. Przestrzeń przed oboma nagle wypełniła się tysiącem świetlistych linii – wiesz co to jest ?
- Niby skąd mam wiedzieć.
- To zaklęcia, które wiążą ciebie w tym świecie. Nie ty mnie interesujesz, a one. Sam dobrze wiesz iż wiedza to potęga. Im więcej jej zdobędziesz, tym potężniejszy się staniesz. Jednak wiedza to także możliwości wyboru. Znając taką magię jak ta, nie musiałbyś dla przykładu staczać morderczej walki z groźnym przeciwnikiem. Mógłbyś go od razu zamknąć na samym dnie piekieł – mężczyzna zawiesił głos dając góralowi czas na przetrawienie wiadomości
- Twierdzisz że przybyłeś tu po wiedzę .... interesujące, zapuszczać się do ostatniego kręgu tylko po to aby mieć o jedną formułkę więcej w głowie.
- Hah, ja nie gromadzę wiedzy, ja jestem wiedzą, a teraz wybacz na chwilkę – mężczyzna wstał, wyciągnął dłoń przed siebie i wykonał nią nieznaczny ruch.
Linie poczęły owijać się wokół niego, najpierw powoli, jakby od niechcenia. Potem coraz szybciej, by wreszcie przejść w świetliste tornado. Yuby poczuł jak więżące go kajdany zaczynają słabnąć. Transfer był tak szybki, że oprócz samych formuł magii, Prime wchłaniał jednocześnie energię, na której się opierały. Smok przyglądał się widowisku w milczeniu. Wyglądało na to iż część struktur została skopiowana, natomiast część zabrana, co jeszcze bardziej osłabiło jego więzienie ... nie w takim stopniu aby mógł się uwolnić, jednak wystarczająco by przydało się to w przyszłości.

Elfka siedziała na kamieniu przez kilka sekund, po czym wstała, przeciągnęła się i podeszła do krawędzi.
- Twój szef się niecierpliwi, może zacząłbyś coś robić rudzielcu – rzuciła do lisa – i nie waż się próbować mnie zepchnąć w dół.

- Coś? Na przykład to? - lis wyciągnął z powietrza miecz. Puścił i pozwolił klindze wbić się w lód.
-Ma to na mnie zrobić wrażenie? -hybryda z politowaniem pokręciła zgrabną główką.
-To nie - Caibre skinął w stronę miecza - to owszem .
Tym razem podniół ramię do góry, zaciśnięta pięść mierzyła mniej więcej w elfkę. Głaz, na którym siedziała przed chwilą, posłuszny Mocy lisa, poleciał z pasażerką hen wysoko.... poczym odwrócił się i pomknął w dół, wybijając w lodzie spory krater.

Mieczy przybywało. Na lodowym pustkowiu, wszedzie, materializowały się klingi wszelkich kształtów i rozmiarów.

Elfka wygrzebała się z krateru z niedbałością wskazującą iż trzeba czegoś więcej niż jeden kamyczek by zrobić na niej wrażenie.

I zawisła, pół metra na ziemią. O, mogła się ruszać, machać kończynami. Lecz wisiała, niezdolna się poruszyć choćby o centymetr.

Mówić też nie mogła. Wiatr, który otaczał ją szczelnym kokonem, przyjemnie ciepły wiatr, skutecznie wpychał do gardła z powrotem każde wypowiedziane słowo.

Caibre zatoczył się lekko, sięgając po pierwszy miecz. Odzyskał jednak równowagę, wycelował dokładnie...
I rozpoczął przerabianie uwięzionej hybrydy w jeża,

Piękne widoki.

Lis zniknął z krajobrazu znikając w małej kuli ognistej. Taka sama pojawiła się za elfką. Lis był wkurzony. Uzbrojony. I jeszcze bardziej wkurzony.

Szare klingi poczęły szatkować elfkę na kawałki. Ilekroć zaraza próbowała się pozbierać, lis doskakiwał do skupiska strzępków i rozdrabniał ją.
Coraz szybciej i szybciej. Jęki ostrzy poczęły zlewać się ze sobą w jednostajny świst, powietrze, cięte z nieprawdopodobną prędkością protestowało narastającym szumem...a on ciął coraz szybciej. A Prime coraz szybciej regenerowało się.

W końcu długoucha znudzona monotonią uporu rudego przybrała formę eteryczną i usiadła na jakimś kamieniu. Ziewnęła jeszcze widząc jak próbuje ją w dalszym ciągu pociąć , po czym wpatrzyła się w zamrożoną postać przed nimi

- Twój szef musi własnie wymyślać dla ciebie jakąś wredną karę ....

- A to czemu - rud zwolnił machanie

- Bo zamiast próbowac go uwolnić traisz czas i tniesz powietrze baranie .

-A co, sam nie da rady wyleźć? - rudy usiadł obok i zaczął podgryzać niewiadomo skąd wyciągnięte jabłko.

Szkoda marnować energii. Poczeka na sprzyjający moment.

-Co robisz?

Elfka potrafiła być namolna. Przez godzinę łaziła wokół lodowej wieży, szukajac czegoś. Gdy się znudziła, przykleiła się do rudego, który był jedynym w miarę ciepłym elementem dekoracji okolicy.

-Czemu twoje włosy robią się białe? Dlaczego? Po co?

Pytania, pytania, pytania. Caibre zmarszczył brwi i korzystając telekinezy odsuwał namolną zarazę.

Skupił się na lodzie. Yuby.

Yuby wróć brzmiało infantylnie. Yuby, potrzebujemy Cię tak jakoś nieszczerze. Wyłaź draniu było zbyt bezpośrednie. Ostatecznie uformował w myślach

?

i posłał Yubiemu.

Sondę myślową Prime potraktował mniej delikatnie. Miast niszczyć, przemaglował ją w świadomości, udowadniając, iż jest kawałkiem sera. Następnie wykopał zarazę ze swojej głowy z przykazaniem akuratnego zachowania, po czym z lubością obserwował przez minut kilka osłupiała minę elfki.

Czas mijał, każdemu podług jego miary.