Multiworld

Demon, któremu Mat wybił zęby leżał już martwy, a kolejny miał zaraz podzielić los towarzysza.
Diabeł z całej siły uderzył mieczem w obojczyk najemnika z zamiarem rozpłatania go na pół. Ale broń tylko pozostawiła niewielkie rozcięcie, które po chwili zniknęło. Bies zamachnął się by powtórzyć atak. Jednak Mat był szybszy. Odbił się od uda przeciwnika i z cała siłą i masą ciał uderzył z kolan w szyję tamtego. Demon upuścił miecz i złapał za gardło starając się złapać oddech. Najemnik ze spokojem podniósł broń i wbił w serce diabła.
Pozostałe przy życiu biesy spojrzały z przerażeniem na osobę, która bez wysiłku zabiła ich braci i nie odnosząc żadnych obrażeń przy tym.
- Który następny!! – Mat ujął miecz obiema rękoma i ruszył szarżą na demony.

- Nieeee... Wypiłaź moje szterydy - lezący plackiem Faroo z rozpaczą patrzył na Noire - Chypa pora przeczsześwieć trożkę...
Spojrzenie Imperatora zaczęło się robić z każdą chwilą wyraźniejsze. W końcu, gdy nanomaszyny całkowicie oczyściły jego organizm z alkoholu, wstał i się otrzepał z piachu.
- A to niby za co było? - spytał, rozdrażniony.
- Od dłuższego czasu nie muszę się Ci tłumaczyć, wiesz? - ucięła Noire, po czym znów zamachnęła się wałkiem. Tym razem trzeźwy Imperator złapał ją za nadgarstek, unieruchamiając.
- Chcesz troszkę się pobawić - uśmiechnął się złośliwie. Po czym płynnym ruchem przerzucił sukkubicę przez ramię i lotem koszącym posłał w stronę przeciwległej ściany areny.
- Spięcia w byłej rodzinie. To takie smutne - podsumował ruszając w stronę przewidywanego lądowania ex-żony.

Bard odsunął się pośpiesznie, wyciągnął przenośny telewizor i po chwili szukania znalazł odpowiedni kanał:


"(Baby Laugh)

(Time For Teletubbies )

Tinkey-Winkey (Tinkey-Winkey!)

Tipsy (Tipsy!)

Lala (Lala!)

Poe (Poe!)

Teletubbies (Teletubbies!)
Say Hello! (Eh-Oh!)
(Teletubbies Laughter)

Tinkey-Winkey (Tinkey-Winkey!)

Tipsy (Tipsy!)

Lala (Lala!)

Poe (Poe!)

Teletubbies (Teletubbies!)
Say Hello! (Eh-Oh!)

(Sheep "Sings" Twinkle-Twinkle Little Star...)
(The Teletubbies Joins The Sheep And Sings Too)
(Teletubbies Laughter)

Tinkey-Winkey (Tinkey-Winkey!)

Tipsy (Tipsy!)

Lala (Lala!)

Poe (Poe!)

Teletubbies (Teletubbies!)
Say Hello! (Eh-Oh!)

Mary, Mary, Quite Contrary, How Is Your Garden Grows?
Whith Sith´s, And Sails, And Coconut Shells?
And Putting It All In A Row.
( I´m So Glad That´s Finished, What A Terrible Record!)
Again! Again!

Tinkey-Winkey (Tinkey-Winkey!)

Tipsy (Tipsy!)

Lala (Lala!)

Poe (Poe!)

Teletubbies (Teletubbies!)
Say Hello! (Eh-Oh!)

(Baby Laugh)"

Było to za dużo dla emoplamy, która szybko uciekła od barda. Niestety było już za późno dla mężczyzny który siedział obok niego. Bard sam mu już nie mógł pomóc.

Emo plama ruszała w stronę Mata, który tłukł się z 10 demonami naraz, skuszona emocjami, które emanowały z tej zawieruch. Kilka diabłów na jej widok zaczęła uciekać pamiętają straszny los współtowarzyszy. Reszta padła martwa od ciosów zadanych mieczem przez najemnika.
- Co jest? – Zapytał Mat zdziwiony nagła pustką dokoła. – I co to za cholerstwo klei mi się do butów?
Emo plama zaczęła wpełzać po nogawce. Najemnik próbował to strzasnąć ręką, ale plama tylko przeniosła się na ramię i zaczęła je pochłaniać.
Tego już było za wiele dla Mata. Żadne ropopochodne coś nie będzie go wchłaniać. Najemnik ryknął na emo palmę, która zdążyła pochłonąć już nogawkę i powierzchniową część ramienia.
- Zjeżdżaj #&%$#!! – krzyk podobny do warknięcia przetoczył się przez arenę.
Emo plama na Macie znieruchomiała naglę poczym spadła i zamieniła się w kupkę czarnego proszku.
- Za dużo emocji? – mruknął najemnik patrząc na objedzoną do kości rękę.

Sąsiąd Saovine po zetknięciu z emomazią dostał takiego emo, że postanowił zapisać się do Chaotic Alliance......a poźniej znaleźć sobie złego brata bliźniaka....., a później......
Wstał i z rękoma w kieszeniach i grzywce opadniętej na oczy, ruszył w kierunku wyjścia z areny..... zaraz jednak wrócił...
- Ja jeszcze tylko dwa chipsy wezmę...


Mata tym czasem zgubiła pewność siebie. Skrzydlaty demon zanurkował za jego plecami, chwycił Mata i porwał kilkadziesiąt metrów w górę, gdzie czekały już inne demony uzbrojone w ogniste bicze.

-To było bynajmniej dziwne-powiedział mag po skończonej jatce poprzetykanej emotą.

Facet w podkoszulku już zaszlachtował szatanowi ducha winne demony. Nie wyglądało, jakby jakośkolwiek ucierpiał, zarówno od demonów, jak i od gluta.

Sam Szarodzije przezornie otoczył się kręgiem z kolejnych numerów najpopularniejszego na skalę Multiświata kolorowego czasopisma dla dziewczyn: "Serduszko Szczęścia", sądząc, że spazm alergii jest lepszy niż emotyczny zgon.

Po chwili torsji uznał, że woli podetnąć sobie żyły niż być w obecności różu tak długo. Krąg pisemek wylewitował na drugi kraniec areny, szczelnie otaczając emo-purchawkę.

Gdy tylko maź dotknęła pisemek, dało się słyszeć jakby chichot opalonej idiotki z gigantycznymi silikonami. Gazetki nie ucierpiały ani trochę, natomiast emomaź wyglądała na niepocieszoną. Swoją drogą, każde emo zawsze tak wygląda...

Demony śmiały patrząc jak Mat próbuje wyrwać się z uścisku ich towarzysza.
- I co zrobisz? – syknął jeden z biesów do ucha najemnika.
- To – odparł Mat i odgryzł kawałek ucha diabłu.
- Ty @#$@$ - ryknął rany i zamachnął się biczem.
Ognisty sznur trafił najemnika w klatkę. Mężczyzną krzyknął, gdy piekielny ogień zaczął palić mu skórę a w powietrze uniósł się zapach spalonego mięsa.
- Ha ha… Już nie jesteś taki mocny – demon wspaniale się bawił męcząc zabójcę jego braci. – Panowie przyłączycie się? – rzekł do pozostałych biesów, które z ochotą przyjęły zaproszenie.
Mat pomału zaczął traci świadomość.
- Chyba ma już dość – trzymający najemnika demon obrócił go by sprawdzić czy jeszcze żyje.
Ostatnią, rzeczą, jaką dostrzegł był czerwony błysk w oczach mężczyzny a potem głowa diabła odpadła od tułowia. Pozbawiane komputera pokładowego ciało zaczęło spadać, jednak najemnik zdążył się od niego odbić i wylądować na barkach demona, który go pierwszy uderzył.
Mat wpadł w szał bojowy, wszystko co żyło było teraz w niebezpieczeństwie.

- ten pan chyba ma ADHD - Saovine oddała się rysowaniu portretu czarnej mazi

-Tak, to się zdarza u nieletnich-potwierdził mag, będący o dobrą głowę niższy niż walczący na arenie- Nie zapomnij o różkach!- dodał, patrząc na wcale udaną podobiznę gluta.

Demon wzbił się jeszcze wyżej w powietrze.
- Spróbuj mnie zabić, to obaj zginiemy - usłyszał Mat, kiedy demon zaczął kręcić w powietrzu beczki, tak szybko, że nawet widowni zaczęło kręcić się w głowach.

No i spróbował. Adamentowe pazury przebiły biesa na wylot. Demon charknął w ostatnim oddechu życia i zaczął pikować w dół prosto na widownie. Mat próbował wyciągnąć rękę z klatki diabła, ale utknęła zaklinowana miedzy żebrami.

-Grawitacja jest do bani - rzekł lis, z wolna opierając się na drugiej nodze. Złamana kończyna zakłuła tępym bólem lecz poza tym nic nie wskazywało by rudy sobie coś złamał.
Siedząc w pierwszym rzędzie widział wszystko. I doświadczał. Choć w sumie gdy emo masa dopłynęła do niego i na niego wpełzła, to ona, masa, znaczy się, nagle zadrżała, zrobiła się różowa i wycofała pośpiesznie, szerokim łukiem omijając Cai'a.
No ale to było jakiś czas temu. Teraz Mat uparcie próbował popełnić samobójstwo w sposób grawitacyjno zasypowy.

Caibre w akcie łaski podiwanił z loży Agendy kilka poduszek i podrzucił je na miejscu mniej więcej, lądowania miłosnej pary.
Elastyczne postrzeganie czasu jest czasem niezastąpionym skarbem.

Niestety, kilka woreczków wypchanych piórami brutalnie oskubanych a następnie zjedzonych ptaków nie wystarczyła, by złagodzić uderzenia ćwierć tonowej masy ciał spadających z ponad 100m. Siła uderzenia pozostawiła piękny lej o średnicy około 5 metrów i głębokości 15 na dnie, którego wśród resztek ławek dla widowni leżał Mat przygnieciony martwym demonem. Na szczęście widownia w porę zdążyła uciec, by móc teraz stać nad dziurą i rozpaczać nad losem nieszczęśnika w niej leżącej.

Mat leżał nie przytomny na dnie leja. Na ręce zaatakowanej przez Emo plazmę zaczęły odrastać mięśnie. Ślady po biczach demonów powoli się zasklepiały, ale i tak gdzie niegdzie widać było jeszcze żebra. Prawej części twarzy była tylko nagą czaszką (jeden z demonów zerwał pół twarzy swoimi pazurami). A z brzucha sterczał metalowy kawałek ławki który wbił się podczas lądowania. Mimo to pacjent żył.

Caia diabelnie, bosko....sukkubio....jakkolwiek. korciło, by do dziury obok jednak wrzucić ze dwa granaty. Tak profilaktycznie.

Demon okazał się twardszy od swego adwesarza. Tak samo niekompletny nie zawracał sobie jednak głowy regeneracją, tylko począł jak najszybciej wygrzebywać się z krateru, byle dalej od tego psychopaty.

Wdrapał się na krawędź.

Spojrzał na Cai'a siedzącego na ławce i uśmiechającego sie przyjaźnie.


....

Grzecznie spełz na dół, położył się obok Mata. Następnie ujął dłoń jego i pazurami odciął sobie łeb.