Multiworld

Storytelling wg. mnie jest najciekawsze, dzięki niemu dowaiadujemy się więcej o danym tytule, bohaterach, wogule o wszystkim, takie gry preferuje sąnajciekawsze ^^

Głos na storytelling. Bez chwili zawahania.

Jeśli czegoś nie lubię w RPG to właśnie momentu w którym teoretycznie najbardziej dynamiczny moment akcji (walka) zamienia się w praktyce na przedłużające się rzuty kością wśród okrzyków 'Taaaak', 'Nieeee', 'No co za pech. Jeszcze ani razu nie trafiłem', 'jak to nie trafiłem?! przecież taki wysoki rzut miałem!'. A komentarze w stylu 'hej. Ten hobbit złodziej lepiej walczy od krasnoludzkiego wojownika' zwalają mnie z krzesła, mimo tego, że takie sytuacje zdarzają mi się nad wyraz często.

Ponadto, nie raz dochodzi też do sytuacji kiedy bohaterowie nie mogą nic zrobić przeciwnikowi bo mają za niską siłę albo nie mogą kogoś dotłuc bo ma za dużą wytrzymałość. (co gorsze, jako, że głównie bywam mistrzem gry, ta druga sytuacja jest wprost przeciwna i to bohaterom nie może nikt podskoczyć w równej walce) I nic, że inny dostaje straszne baty. Mimo tysiącu cięć na rękach i nogach z których krew wylewa się dosłownie hektolitrami, 10 strzałom w korpusie i toporkowi wbitemu w głowę, postać rzuca się na kilkanaście goblinów i sieka je jak padnie

A poza tym wszystkim to mam strasznego pecha do kości.

Storytelling!!!! Powergamingu to ja nie cierpię (dlatego D&D mnie trochę nudzi - tam, pryznajmniej według mojej MG trzeba rąbać i dlatego kocham Earthdawna i Świat Mroku ;P). Ja lubię historie opowiadane, lubię też być uczestnikiem historii. Historii, nie nawalanki.

Opowiadam się za czymś po średnim zwróconym bardziej w stronę story tellingu. Czyli bierzmy pod uwaghe statsy ale zdrowo-rozsądkowo. Wiadomo, że nasz wspaniały krasnoludzki wojownik nie zginie od miecza kobolda ani nasz wysoko wykwalifikowany złodziej nie zostanie złapany jak sięga po portfel jakiegoś przeciętnego kmiecia.

Jak pokazala nasza ostatnia sesja, jedno nie wyklucza drugiego >D

No cóż, popieram storytelling, ale nie bez powergamingu. Ponieważ w pewnym sensie są od siebie zależne. Po pierwsze czy więcej spędzasz czasu przygotowując kartęswojego bohatera i wkładasz w nią wysiłku tym bardziej się z nią utożsamiasz. Po drugie zdobywanie doświadczenia i rozwijanie postaci naprawdę przynosi wiele radości. Do dziś pamiętam sesję campanię Warhammer z Crowem, jako MG. Zbieranie każdego punktu, żeby tylko móc dostać nową umiejętność, rozwinąć cechę, lub zmienić profesję. W pewym sensie do pobudzało do lepszego odgrywania postaci (bo za to też można było dostać doświadczenie) i generalnie większego zaangażowania w grę. To także przyczyniało się do pewnego przywiązania do postaci. Kolejna sprawa zasady: nielubię ich naginania, ani żeby komuś pomóc, ani żeby przeszkodzić. Przykro mi życie jest brutalne, lepiej zastanów się dwa razy zanim zaatakujesz znowu jakiegoś goblina ^^. Tak samo, uważam za ważne rzuty kostką wprowadzają pewne urozmaicenie i czynią grę ciekawą zarówno dla BZ (bohater zależny), jak i MG. Oczywiście wtedy zdażają się wypadki, kiedy to mistrzowi złodziei nie udaje sie okraść, jakiegoś frajera spotkanego na ulicy, ale w tym wypadku pojawia sie pole do popisu dla MG. Może postać miała dzisiaj zły dzień, była nie w humorze, coś ją rozkojarzyło, okradany nie okazał się kimś więcej niż tylko statystą. Kości odwzorowują rzeczywistość nie zawsze jesteś w szczytowej formie. Jeśli jednak już się na to zdecydujecie sprawdźcie czy system, w który jest dosyć realny.

I taka mała puenta, żeby móc używać kostek i zanudzić reszty trzeba być elastycznym, szybko myśleć oraz mieć sporą wyobraźnię, żeby móc w miarę logicznie opisać dane zdarzenie.