Multiworld

Jeden z moich znajomych, doswiadczony RPGowiec tak na marginesie, opowiadał kiedyś o swoim udziale w takiej psychodramie. Jego wrażenia były jednak ogólnie negatywne. Sesja była utrzymana w realiach ZC, które, jak sądze, doskonale pasują do tego typu gry. Początkowo wyglądało to zapewne podobnie jak w poście Seya. Szybko jednak postaci graczy zaczęły odchodzić od zmysłów i całość przerodziła się w jakąś karykaturę rodem z nocnego koszmaru.

Osobiście podchodzę do psychodramy bardzo sceptycznie. Widzę wiele problemów w tego typu zabawie :

1. Kto teraz mówi? Komu pryzjdzie coś ciekawego na myśl – problem ludzi mówiących jednocześnie – czy w ściśle określonej kolejności – znaczne ograniczenie swobody twórczej, realizmu, oraz zmuszanie graczy do mówienia nawet wtedy, gdy nie mają żadnych pomysłów.

2.Wielowątkowość – każdy cośtam dopowie, co staje się częścią realiów świata i w pewnym momencie może dojść do sytuacji, żę każdy mówi w 'swoim wątku', albo, że wypowiedzi graczy są ze sobą sprzeczne.

3.Wciągająca fabuła? Ciekawa intryga? Zagadka do rozwiązania? - nie tutaj. Psychodrama zdaje mi się nadawać jedynie, do wkręcania sobie tak zwanych krzywych jazd.

4.brak, lub bardzo ograniczona interakcja z NPCami. Skoro wszystko dzieje się w sferze wypowiedzi ustami bohaterów, to ciężko tu o rozmowy z bohaterami niezależnymi. Oczywiście możliwe są takie zagrania jak rozmowa przez telefon, albo 'czekajcie, zapytam ją (...) Powiedziała, że ...' ale raczej w psychodramie będziemy ograniczeni do postaci bohaterów.

5.Mocno ograniczona ilość graczy. Psychodrama musi być niezwykle trudna do prowadzenia, nawet przez zaawansowanych graczy. Myślę, że aby uniknąć chaosu, a także by uniknąć nudy, jesteśmy ograniczeni do trzech, czterech graczy.

6.Sprzeczne wizje – konflikty są niezwykle trudne do rozwiązania. Jeśli gracze zaczną nie zgadzaćsię w którymś punkcie, to istnieją tylko mocno ograniczone środki do ich rozwiązania.



Oczywiście nie mówię psychodrami nie, zwłaszcza, że nigdy nie miałem okazji w takowej uczestniczyć. Jestem jednak wobec takiej formy rozrywki pełen sceptyzmu.

Ten pomysl z ta sesja jest bardzo ciekawy.Sam kiedys doswiadzczylem tego kiedy gralismy w ercza.Z nudow ktore zapedzil nas mg po wchodzeniu na duzy budynek po wejsciu na sama gore palnolem ,, ..i nadjerzdza tranwaj ...".Ludzi padali ze smiechu i dodawali dale np "... zobaczyli lecacego pingwina..." toralna psychaoza myslalem ze mi miesnie zaladka rozwala sie.To moze byc switny pomysl z ludzmi ktorzy maja psychicznmy klimat np samuel pluys boki plus bru moga stwprzyc taka mieszanke ze bedzie niezly ubaw.Co do roznicy pieciowyrazowego stroy a tym to jest taka ze masz chwile na zastonowienie zanim cokolwiek napiszesz a podczas sesji trzeba wymyslac od razu wiec ludzie ktrorzy maja z tym problemy nie czuja sie zbyt swoisko.Jest pare minusow co powiedzial crow z tym sie zgadzam ale zazwyczaj jestem wsrod ludzi ktorzy nie maja z tym problemow.Mozna wstawic ogranicznik dla gadol

Cóż, też miałem doświadczenia z Psychodramą i musze przyznać, że nieco lepsze. Co prawda nieco się postarałem i zrobiłem wzorując się na jakimś starym portalu początek fabuły, że całość przypominała sen schizofrenika. Ustaliłem kilka reguł i akcja dalej potoczyła się sama.

<tak wtrąceniem:
-wszyscy siedzą w jednym pokoju
-na środku pokoju stoi takie dość pokaźne jak na domowe warunki drzewo skonstruowane z bibuły i drutu
-gracze dostają na samym starcie przedmioty (losowane): bilet PKP, metalową kulkę, widelec, zegarek a jeden ma maskę
>

Cóż, koszmarny sen to mało powiedziane. Wystarczyła odpowiednia ekipa i wszystko kompletnie odpłynęło niemal do innego świata napędzane nierealnością i nieprawdopodobieństwem.

Co do kwestii NPC to właściwie byli niepotrzebni, choć raz na jakiś czas gracze tworzyli jeszcze jednego „gracza wirtualnego” i ta postać jakiś czas z nami grała i brała w całości udział <zachowywaliśmy się jakby naprawdę miedzy nami stała i grała jak wszyscy, jednak szczytem knowania było uczynienie własnego cienia kolejnym „graczem”...>

Jednak musze jeszcze dodać, że mam na głowie dwie grupy od RPG. Jedną, taką od „myślenia” w której całość się udała tak jak powyżej napisałem i drugą... Nadającą się do hack&slash. Tam psychodrama była pomyłką...