Multiworld

Ammir siedzial za biurkiem przegladajac ostatnie raporty. W pewnym momencie skrzywil sie i rzucil papiery na blat. Wstal i w dwu krokach stanal przed odtwarzaczem. Wybral odpowiednia liste, zabral z polki pilot i wrocil za biurko.
Wyciagnal sie na fotelu i zalozyl nogi na stol, jednoczesnie naciskajac przycisk na pilocie.
Z glosnikow zaczely sie wydobywac miarowe uderzenia bebnow, do ktorych zaraz dolaczyla sie gitara.
Po chwili caly pokoj wypelnil sie przyjemnie ogluszajacym jazgotem.
Sputnik nadal nie mogl zapomniec wizyty Agenta z Sil specjalnych. Nie. NIe chodzilo mu o to, ze tamten nazwal go tchorzem, ani to, ze wspomnial o jego rodzinie. Juz od dawna przestalo go obchodzic co mysla o nim ludzie. Malo kto go rozumial, wiec uwazano go za dziwaka, lub jak
teraz, za tchorza. Mial tu swoja misje, swoj projekt i chcial go doprowadzic do konca.
Bardziej zastanawiala go reakcja Kesi na wiadomosc o ponownym wcieleniu do slozb specjalnych.
Przyjela wiadomosc spokojnie, chociaz wiedzial co tak naprawde czula...gniew, frustracje i ciekawosc wymieszane z odrobina leku. Tak samo obojetnie przyjela, nieznoszacy sprzeciwu nakaz,
od komandosa, na spakowanie sie.
Dodatkowo same rysy jego twarzy zdawaly sie Ammirowi dziwnie znajome. Samej twarzy nie poznawal, przejzal nawet zdjecia wszystkich swoich bylych podwladnych. Zadna podobizna nie przypominala tego osobnika. Chociaz ostre, wystajace kosci policzkowe i kwadratowa szczeka przywolywaly wspomnienia jednego czlowieka, ale on zginal na jego oczach w czasie misji na Qadrum, ostatniej misji jego oddzialu. Wtedy wrocil do domu z ledwie dwoma zolnierzami, reszte
zostawiajac martwych w nieprzebytej dzungli. ALe w jego aktach widnialo jak wol "Zaginal w Akcji", a tak w silach specjalnych okreslano smierc. Dodatkowo jedna z kolejnych misji przywlokla do bazy niektore szczatki jego zolnierzy, wsrod nich byla takze Jego czesc.
...Many stand against us, but they will never win... - grzmial z glosnikow, w archaicznym jezyku, "hymn" jego oddzialu.
Zanurzyl sie we wspomnieniach...
Wokol tylko drzewa. Ogromne pnie, z ktorych kilka metrow nad ziemia rozposcierala sie zaslona z wszelkiego rodzaju roslinnosci, szczelnie zaslaniajacej pomaranczowe niebo nad nimi.
Rozejzal sie. Po obu stronach za drzewami czaili sie jego ludzie. Spojzal jeszcze raz w dol, na mape, na ktorej zaznaczony byl cel misji. Zwinal ja do postaci malego rulonu i schowal do zasobnika na ramieniu. Zdjal karabin z ramienia i przy pomocy znakow wydal podwladnym
odpowiednie komendy. Grupa osmiu osob poruszala sie bezszelestnie miedzy drzewami, kryjac sie w cieniu i unikajac oswietlonych miejsc. Pod zadna stopa nie pekla zasuszona galazka, zaden wystraszony zwierzak nie poderwal sie do panicznej ucieczki. Trzymal luzno w rekach swojego
MM-15D, bron, o ktorej nawet czesc dowodztwa nie miala pojecia, bron do takich misji jak ta. W pewnym momencie nad glowa uslyszal jakis szelest. Poderwal karabin do gory przeczesujac
wzrokiem zwarty calun zieleni. Pozostali postapili identycznie. NAgle z gory spadlo w zarosla jakies szescionogie stworzenie, a zaraz za nim drugie, troche wiekrze. Wszyscy sledzili ich lot
lufami karabinow. W krzakach rozpoczela sie zazarta walka. Spojzeli po sobie. Ich nieogolone twarze, pokryte maskujacymi barwami nie wyrazaly zadnych emocji.
W zasadzie mogli ruszac dalej, jednak Oris, wykazujacy sie niemal zwierzeca intuicja zatrzymal ich gestem dloni i wskazal palcem w gore. osiem par oczu znowu przeczesywalo zaslone nad ich glowami. Nagle jeden z nielicznych przebijajacych sie do poszycia promieni slonecznych zgasl, nastepny...i jeszcze jeden.
Chwile potem przez zaslone przebily sie szare postaci spadajac na ziemie. Krotkie, trzypociskowe serie zmiotly dziewiec z nich jeszcze w powietrzu. Pociski o wybuchowym rdzeniu nie dawaly ofiarom zadnych szans na przezycie. Po kazdym strzale druzyna zblizala sie do
siebie, w taki sposob, aby kazdy kryl kazdego. Pociski z coraz wiekrza czestotliwoscia siekly pnie drzew. Coraz wiecej postaci spadalo z drzew. Coraz wiecej jednak podrywalo sie spowrotem z
ziemi i ostrzeliwalo oddzial.
Seria rozpalonych posiskow sadudnila na kompozytowym pancerzu jednego z zolnierzy, przewracajac go na plecy. To wystarczylo. Z galezi spadl na niego mroczny krztalt. Nim zdazyl oddac strzal,
zwalista postac zwalila sie na niego i rozszarpala na strzepy pomimo oslony. Ofiara zginela bez jednego jeku. W tej samej chwili pietnascie pociskow rozerwalo bestie. Obroncy skupiali sie coraz bardziej. Napastnicy takze byli coraz blizej. Pociski niemal wykosily cale przedpole z roslinnosci. Kolejny zolnierz padl na ziemie trafiony tuz pod okiem. Za jego smierc padlo dwudziestu napastnikow.
-Karet, tu Ghotik. Wpadlismy w zasadzke, potrzebujemy wsparcia! Powtarzam. potrzebujemy wsparcia! Przewazajace sily wroga! Nie utrzymamy sie dlugo! - jeden z zolnierzy przekrzykiwal
dudnienie karabinow.
- Tu Karet, odebralem GHotik... - nie uslyszal odpowiedzi, bo kilkadziesiat pociskow przebilo pancerz i rozerwalo cialo.
Jakis zablakany pocisk wyrwal kawalek ciala z reki obroncy. Karabin upadl na ziemie, jednak w drugiej rece blysnal zaraz aplikator ze stymulanetem. Poderwal karabin z ziemi jedna reka, a
druga zerwal z pasa dwa granaty i cisnal przed siebie. Krew zmieszana z ziemia obryzgala pokaleczone pnie. Jakis zolnierz rzucil na ziemie swoj karabin i wyszarpnal drugi z reki zabitego kolegi. Stymulant sprawil ze dziura w brzuchu zbytnio mu nie przeszkadala. zdazyl oddac pare strzalow, gdy zwalil sie na niego osobnik z karabinem. Jednym strzalem pozbawil napstnika glowy i odwalil na bok cialo.
Pieciu obroncow lezalo obok siebie ostrzeliwujac sie z kazdej strony. Kazdy krwawil z wielu ran, lecz zdawali nic sobie z tego nie robic. Kryli sie za walem z cial poleglych. Cala polane powstala po wykoszeniu mniejszej rozlinnosci zawalaly ciala, lub ich czesci. Impet ataku troche
przygasl, napastnicy wycofali sie za linie drzew, ale nadal ostrzeliwali ich pozycje. Po chwili wglednego spokoju jednak, nastapil ponowny atak. W pierwszej lini biegly wielkie czterorekie bestie. Byly ich dziesiatki, a za nimi podazali nastepni. Bestie padaly rozrywane pociskami,
ale caly czas zmniejszaly odleglosc.
Gdy wydawalo sie, ze juz nic nie uratuje oddzialu, w akompaniamencie huku i ognia przewalil sie nad lasem szeroki transporter. Pociski rozrywaly tak samo ciala jak i pnie drzew. Oddzialy atakujacych ginely w slupach ognia, oraz koszone zmasowanym ostrzlem. Pojazd zawrocil i zwalil sie z impetem tuz przed grupka osaczonych. Z opuszczonego trapu wyskoczylo kilka osob i wciagnelo ich do srodka. Trap podniosl sie po chwili, a transporter sypiac dookola pociskami wzbil sie w powietrze.
- Niczym w legendach - sapnal jeden z ocaloncyh i zasmial sie, po czym stracil przytomnosc.
...If i should fall in battle, my brothers who fight by my side...

Sputnik otrzasnal sie z zamyslenia i odruchowo podrapal sie w przedramie, na ktorym widniala spora szrama.
Spojzal jeszcze raz na zdjecia, po czym zgarnal je i wrzucil do szuflady.
Wstal z fotela i wyszedl z pokoju.
...All who stand in my way will die by steal...



Wlasnie ogladal ostatnia partie sprzetu, jaka zostala dotychczas wyprodukowana. W hali stalo czterdziesci osiem Pancerzy wspomaganych. Za nimi dwadziescia dwa Ciezkie pancerze, a obok skrzynie z ekwipunkiem. Wszystko gotowe. Prawie wszystko.
Zabral z uchylonej skrzyni Karabin Gaussa i skierowal sie do wyjscia.
...we are the hummer of the gods... - brzmialo mu nadal w glowie.

- Schowaj się, idą znów w naszą stronę

Lynx posłusznie skuliła się za Seymourem wyczekując na odpowiedni sygnał. Z trudem udało im się manewrować przez parę godzin po tym miejscu unikając kontaktu z mieszkańcami bazy, by trafić tak daleko. Dziewczyna była już mocno wyczerpana po morderczej bieganinie, jaką musieli co jakiś czas odbywać uciekając przed jarzeniowym światłem bijącym z reflektorów. Jedynie owady wydawały się czerpać przyjemność z dzisiejszej nocy. Zgromadzone przy świetle wesoło tańcowały, co jakiś czas uganiając się za umykającym blaskiem.

W środku pomieszczenia oświetlenie było przytłumione. Żaden z nich nie zwracał uwagi na sterty pakunków ze sprzętem, na brudne narzędzia i pojemniki w których przetrzymywano moduły do napędu nadprzestrzennego. Podświetlone tabliczki mówiły, co poszczególne skrzynie zawierają

Zaczeły ich dochodzić głosy z oddali. Z początku niewyraźne, a z biegiem czasu coraz bardziej narastające. Później odgłos zgrzytania ciężkich, okutych butów o metalową posadzkę. Zza rogu wyłonił się dwie wysokie sylwetki. Jedna żywo gestykulująca, druga natomiast zdawała się bacznie przysłuchiwać swemu rozmówcy przytakując jedynie co jakiś czas, wpatrując się przed siebie

- No i ten, rozumiesz, wariat - Prawił ten pierwszy - wpada na mnie. Zły jak jasna cholera, a przy tym czegoś zdenerwowany. Wpada na mnie i chce, żebyśmy sprawdzili jeszcze raz korytarz C w poszukiwaniu Urba. Znasz Urba, prawda? Dziwny gość. W sumie nawet wporządku, ale to straszny pechowiec. Chyba, biedaczyna, nie wiedział w co łapska pakuje! - Rzucił i ryknął śmiechem, ciesząc się z gry słów - No więc idziemy do tego C, już nieco wkurzeni, bo właściwie mieliśmy robotę kończyć. Wychylamy się zza winkla i co widzimy? Urba całego ufajdanego w smarze, kleczącego z łapskami zanurzonymi wewnątrz jednej ze ścian, ot co! Skamlał, że się zaklinował i sterczy tak już dobrą godzinę. Naprawiać mu się chciało. Nie wiedzieliśmy za co mamy się wpierw zabrać by go uwolnić stamtąd - Przystopował na chwilę nabierając powietrza do płuc - bogowie. W życiu nie widziałem, żeby ktoś tak napaskudził jak ten tam. Do dzisiaj chyba czyszczą te miejsce

Ostatnie słowa milkły oddalając się od miejsca w którym przebywały dwie schowane postacie. Można było już wyłapać jedynie urywki z podnoszonego co jakiś czas głosu osoby, która zabawiała rozmową towarzysza. Ponownie zapadła cisza. Zakamarki hali luźno wypełnionej najrozmaitszym sprzętem, stanowiły idealną kryjówkę. Przynajmniej narazie

Oczy paliły dziewczynę niemiłosiernie. Marzyła teraz o tym, by jak najszybciej skończyć to przedstawienie i znaleźć się w domu. Wstała z miejsca i plecami oparła się o ścianę za jedną ze skrzyń z przyjemnością rozprostowując obolałe kości. Wiedziała, że jeszcze sporo przed nimi.

- Tam - Zabrał głos Seymour pokazując ręką na przeciw siebie - To ten właśnie. Oznaczenie Chaotic Alliance. Wydaje się, że wylądował stosunkowo niedawno

Lynx odepchnęła się od ściany i powędrowała wzrokiem w miejsce, gdzie wskazywał jej towarzysz. Okręt ten wydał jej się wyjątkowo brzydki. Matowo czarny, długi na ponad dwieście metrów kadłub pozbawiony był jakichkolwiek łagodnych krzywizn czy łuków, a płyty poszycia, schodząc się pod ostrymi kątami, zniekształcały sylwetkę statku ciągami zębatych występów. Przypłaszczona, przypominająca kształtem bunkier nadbudówka z pomostem wyglądała jak niesymetryczny, kanciasty garb na wierzchnim pancerzu. Nawet bliźniacze dysze potężnych jonowych silników obudowane były graniastymi osłonami w kształcie piramid, które rozpraszały strumienie wylotowe w słabo widoczną błękitną poświatę. Poza tym mdłym blaskiem, ostrych linii kadłuba nie podkreślało nic - okręt nie miał zapalonych choćby kolorowych ogników świateł pozycyjnych. Z pewnej odległości fregata przypominała gigantyczną zabawkę origami, złożoną z czarnego papieru.

- Imponująco nie wygląda - Skrzywiła się nieco nie odrywając wzroku od machiny

- Nie ma być na pokaz - Odparł grzebiąc w podręcznym plecaku najwyraźniej sprawdzając czy wszystko jest na miejscu - ważne jest czym dysponuje. A jestem pewien, ze ma wystarczająco odpowiedniego wyposażenia na pokładzie.

- To powoli zaczyna być meczące - Zmieniła temat po krótkiej chwili ciszy - Nerwy mi już siadają od tego wyczekiwania. Chyba już nastał odpowiedni moment by zacząć coś robić

Lynx nie należała do osób, które mogą się poszczycić opanowanym charakterem i cierpliwością. Co więcej, nie pasowała do osoby, która znajduje się w sytuacji takiej, jak ta. I ona doskonale zdawała sobie z tego sprawa, chcąc złośliwie na każdym kroku pokazać to Seymourowi. Sama nie wiedziała jaki by to dało efekt, gdyby zaczął się przejmować jej humorami. Najwyraźniej nie zwracał na to uwagi. Znał ją nie od dziś, a co za tym idzie, charakter dziewczyny znał od podszewki. wszystko przyjmował ze stoickim spokojem

- Nadal wyczekujemy. Muszę mieć pewność, że nic nam nie przeszkodzi. Jeżeli ściągniemy na siebie uwagę jednostki wojskowej stacjonującej gdzieś w tych rejonach to całe podchody szlag trafi

Kolejny raz zapadła cisza. Lynx usiadła na ziemi i znudzonym wzrokiem wpatrywała się w ścianę naprzeciwko siebie nasłuchując pracy maszyn z oddali, gdzieś na płycie lotniska. Kolejne minuty mijały

-Dzis przetestujemy nowy generator.
-Nie wybuchnie jak ostanim razem?
-Nie powinien.
-Pocieszajace.
Rea konczyla zakladac zmodernizowany kombinezon. Przez te kilka dni technicy sprawili sie calkiem niezle, modyfikujac panczerz wedlug jej zalecen, z wlasnej inicjatywy ulepszajac jednoczesniew wyjatkowo kaprysny konwerter psioniczny.
Zewnetrznie jedynie grubsze odpromienniki odstajace z plecow na podobienstwo groteskowych skrzydel wskazywaly na modyfikacje.
- Na dzis zaplanowalismy straszenie rekrutow, przelot kolo wiezy kontrolii, nieautoryzowane przekroczenie granic poligonu, lot na orbite..- Technik wyliczal atrakcje. Rea, zniecierpliwiona blazenstwami mezczyzny wyrwala mu notes i zaczela sama czytac rozkazy.
-....kto to napisal?
- Ezekiel Lightheart.
- Zabije go ><

Ammir siedział w kantynie, leniwie popijając zimne piwo. Piwo to nie było jednym z tych syfskich syntetyków, zazwyczaj tu serwowanych, ale doskonałym, prawdziwym piwem ze światów macierzystych Imperium. No cóż, barman miał u niego duży dług wdzięczności, czasem wyciągał spod lady to czy tamto.
Od pewnego czasu w bazie było prawie sennie. Wyścig zbrojeń w multiversum paktycznie wygasł, nie potrzebne było nowe, bardziej destrukcyjne uzbrojenie. Życie załogi przypominało wakacje.
Jedyną rozrywką była likwidacja arsenału termojądrowego, bo Imperium przesiadało się na antymaterie. Część głowic dostała się im, do testowania wytrzymałości różnorakich konstrukcji i materiałów. W ciągu tygodnia zdetonowali kilkanaście bomb, większość o mocy ponad 50 megaton. Zabawne było to, jak ludzie później stracili ochotę na spacery poza zabudowaniami.
Ktoś puknął go w ramię. Oglądnął się. Stał za nim młodziutki chorąży, który zapewne co dostał przydział na Myyrt. Zasalutował Ammirowi.
- Sir, komendant bazy...
- Zwolnij, młody. - osadził go Ammir - Po pierwsze, nie salutuj nikomu w kantynie. Nikomu. To taki niepisany zwyczaj, tutaj jesteśmy wolni od tego całego gówna. Po drugie, nie mów mi per 'sir'. Irytuje mnie to. Siadaj i mów, o co chodzi. Normalnie.
Machnął na barmana, wskazując na butelkę. Piwo, takie samo jak jego, pojawiło się przed zdumionym chorążym.
- Emmm... No więc... Panie...
- 'Pana' też sobie daruj. Ammir jestem, mówią na mnie Sputnik. A ty?
- Gerhart.
- Nieźle. Stare, ziemskie imię. A więc o co chodzi.
- Komendant bazy kazał mi niezwłocznie przyprowadzić pan... Cię.
- Mówił, o co chodzi?
- Niezbyt.
Ammir potężnym łykiem dopił piwo.
- No cóz, no to idę. Bywaj Gerhart. - rzucił na pożegnanie i jedną ręką przycisnął chorążego, który chciał wstać i salutować.

****

- Wzywał mnie pan, sir? - spytał Ammir, starając się nie okazywać zdziwienia. Zdziwienie nie było wywołane wezwaniem - w końcu to raczej normalne, że przełożony wzywa podwładnego. Zdziwienie było raczej wywołane młodą dziewczyną, siedzącą na biurku komendanta i przyglądającą się mu z wyraźnym zaciekawieniem. Była ubrano w czarno-zielony mundur floty gwiezdnej Imperium, ale bez żadnych oznaczeń. Na piersi, gdzie zazwyczaj było wypisane nazwisko właściciela, widniał tylko jakiś... skrót? SD-1
- Spocznij. Tak, wzywałem Cię. I mam dość dużą niespodziankę.
Dostrzegł jego zdziwiony wzrok. No cóż, człowiek nie maszyna, uczuć nie ukryje.
- Taaak, to ona jest tą niespodzianką.
Komendant podszedł do okna wykonanego ze szkła pancernego, odpalił grube cygaro. Po chwili otoczyły go kłęby dymu.
- To nasza nowa broń zaczepno obronna. Pewnie słyszałeś o mobilizacji przeciw Elektrze? To dzięki niej.
Ammir teraz otwarcie wgapiał się w dziewczynę, szczerze zdumiony. Nic sobie z tego nie robiła, dalej rozgladając się i przysłuchując z zainteresowaniem.
- Kim ona jest?
- Nie kim, a czym - komendant zaciągnął się cygarem - SD-1 czyli Seryjny Dragoon nr.1 Pierwszy z nowo uruchomionej lini produkcyjnej na Naiwos. Mamy ją 'przetestować'. I bez skojarzeń, Ammir.
- Czy dobrze do mnie dociera? Dragoon? Jeden z TYCH dragoonów?
- Bystrzacha. - kolejny kłąb dymu okrył komendanta - Możliwości seryjnych podobno niczym się nie różnią od oryginałów, wyprodukowanych dawno temu. My mamy przetestować ich możliwości. A przy okazji staniemy się pierwszą placówką szkolącą pilotów.
- Oż, fuck... - zaklął Ammir w nagłym przypływie olśnienia.
- Zgadnij, kto będzie pierwszym z nich? - komendant lekko się uśmiechnął - Jednostko SD-1, oto twój pilot.
Dziewczyna... a może raczej maszyna, dragoon, ześlizgnęła się z biurka i podeszła do Ammira. Spojrzała na niego pytająco.
- Za co? - jęknął.
- Tak cieszyło cię testowanie tych pancerzy. Nie martw się, nie umrzesz od tego. Wszelkich potrzebnych informacji udzieli ci SD-1. Aha - ma przebywać z tobą jak najdłużej. To podobno pomaga osiągnąć większą synchronizacje. Kij wie, co to, ale masz mieć tego tony - zażartował komendant.
- Jasne. - mruknął Ammir.
- Odmaszerować. - komendanta nie było już widać z chmury tytoniowego dymu.
Sputnik zasalutował i wyszedł, słysząc za sobą kroki jednostki nr.1.

Nie kłamali.

Rea przeleciała przez baraki rekrutów, wzbudzając popłoch i kilka niegroźnych pożarów.

Zaliczyła wieżę - wbiegając na nią, zbiegając, znowu wbiegając. Wszystko przy trzykrotnej prędkości dźwięku. Ponoć jeszcze wyciągają komendantowi szkło z twarzy.

Wpadła na poligon artyleryjski. Akurat ćwiczenia miała obrona przeciwlotnicza. Nowe pociski stanowiły pewne wyzwanie, trudność sprawiły działka na platfornach kołowych - czas reakcji automatyki robił wrażenie.
Ostatecznie bez szwanku wychodząc z prób stanęła na pasie startowym. Ostatnio wzbogacono go o skyjump - półkilometrowej wysokości konstrukcję wyglądającą jak wyginające się stopniowo do góry tory. Był to railgun, massdriver używany przeważnie do wyrzucania na niską orbitę ładunków.
Rea przejrzała odczyty - wszystko na zielonym polu. Nie pozostało nic, tylko pobiec.


[/url]

Komendant ostrożnie wcisnął guzik komunikatora, starając się ignorować ból pochodzący z rozcięć i stłuczeń spowodowanych przez odłamki szyby.
- Przechwycić obiek - powiedział, nawet nie tłumacząc, o jaki obiekt chodzi - Wyślijcie jednego z dragoonów, niech poćwiczą.
- Zniszczyć?
- Kusząca propozycja, kusząca - komendant uśmiechnął się do własnych mysli. Było w nich duzo krwi. - Przechwycić. Nie zabijać. Nastraszyć, jeśli pilot będzie miał fantazje.
- Dobra, szefuniu - roześmiał się żołnierz z drugiej strony - To latadełko narobi w gacie.
Niemal od razu w powietrze poderwał się jeden z dragoonów z pilotem w środku. Zostawił chmurę kurzu wzbitą startem daleko za sobą i błyskawicznie nabrał prędkości, zbliżając się do maszyny pilotowanej przez Ree.

Bieganie zprędkością dźwięku ma w sobie coś upajającego. Niemalże wszystko zamiera w bezruchu - nawet światło wydaje się zwalniać.
Dwa Machy. Trzy.
Pole widzenia zwęża się, świat umyka w tył jako rozmazana plama.
Pięć machów. Osiem.
Rea nie mogła wyjść z podziwu. Stare zbroje w tym miejscu osiągały limit możliwości. Ta nie doszła nawet do połowy.
Dwanaście. Alarm zbliżeniowy.
Zbroja uprzejmie poinformowała o dragoonie, klasyfikując go jako model seryjny trzeciej kategorii. Nic, z czym nie mogłaby sobie poradzić.
Szesnaście machów. Osiemnaście.
Pędziła teraz nad wciąż nienazwanym oceanem, pozostawiając za sobą fontannę spiętrzonej wody i gorącej pary. Parę kilometrów dalej dragoon uparcie zbliżał się.
Dwadzieścia. Dwadzieścia siedem.
Jakaś wysepka. Starczy.
Imperialni mieli dragoony. Nie opracowali jednak odpowiednich taktyk.

W atmosferze dragoony były morderczą bronią. Lecz tego konkretnego celu po prostu dogonić nie mogły.

Rea zwolniła. Uparty gad nie zamierzał przerwać pościgu, który masakrował planetę. Robili już trzecie okrążenie wokół globu, starannie omijając siedliska ludzkie. W bazie i na orbicie tymczasem co bardziej przedsiębiorcze jednostki zaczęły obstawiać, kto zrobi więcej okrążeń. Stawiano dziesięć do jednego na dragoona. Myyrtanie jednak wiedzieli swoje i oddawali pieniądze na swoją faworytkę.

-Mój panie - seryjny d-knight usłyszał uroczy głos swojego dragoona - nie utrzymam tego tempa. Zalecam wzniesienie się w wyższe partie atmosfery albo przejęcie obiektu.

To było nie do pomyślenia. Dragoony miały być bronią doskonałą. Nie zastanawiając się wiele, pilot zaatakował.

Rea nudziła się. powitała więc atak z radością.
Oczywiście, dragoon nie strzelał by trafić. Rea natomiast nie unikała by uciec.


I tak to się ciągnęło...do momentu w którym komendant, któremu w międzyczasie zaklejono twarz skóropodobnym specyfikiem nie wezwał obojga do siebie.

Podsumowanie nie było miłe. Więcej zniszczeń niż podczas usuwania arsenałów jądrowych. Straty moralne. Twarz dowódcy.

Oboje zostali zawieszeni na miesiąc.

Następnego dnia znowu się ścigali.

Na księżyc i z powrotem.