Multiworld

Powrot do swiadomosci nie byl przyjemny. Rzadko bywa, gdy ostatnim, co zapamietales, nim straciles przytomnosc, jest syk powietrza uciekajacego z rozczelnionego kadluba.
Wiedzial, ze ma klopoty, jeszcze nim zorientowal sie, iz wisi, zwiazany, glowy w dol w ciasnej klitce. To jeszcze nie bylo niepokojace, choc od wielu lat nie udalo sie nikomu unieruchomic go.
Pamietal w jaki sposob go zlapano.
Nie mogl uniknac ataku. W jakis sposob atakujacy go statek nadazal z korekcja prowadzonego ognia. I trafiali go. Nie przez przypadek, ogniem zaporowym, przez przypadek. O nie...
To byly mierzone strzaly. Absolutnie pewne, mierzone strzaly.
A on przeciez wiedzial, zanim atak nastapi, w co bedzie skierowany.
Zawsze wiedzial.
-Obudziles sie?- gdzies z gory odezwal sie kobiecy glos- Dobrze. Mamy sporo spraw do omowienia....ojcze.

Dedal lekko zachihotał. Po czym machnął ręką w kierunku kobiety. Sod desek pokładu ze straszliwym trzaskiem wyrwały się kolce z granitu, godzące w magiczke. To jej trochę przeszkodziło dokończenie inkantacji. Uskoczyła w bok, ratując się przed przebiciem. W naprędce sformowała fireballa, posyłając go prosto w przeciwnika.
Między pociskiem a jego celem wyrosła ziemna ściana, w którą uderzyła ognista kula. Polało się trochę roztopionej ziemi.

- Idzie kostucha, czarownico. Zgadnij, po kogo? - spytał Dedal, wychodzac zza muru z pistoletem.

-Po ciebie, malutki? - Calamité nie stracila pewnosci siebie. Kolejne zaklecie zamienilo kamienna sciane w bloto, ktore rozlalo sie po pokladzie, skutecznie spowalniajac Daedlusa- chcesz stracic reszte duszy? Prosz bardzo!
Przez deski pokladu przeplynelo cos mrocznego i niematerialnego. Jeden z Cieni podleglych czarodziejce.
Forma istoty zafalowala, by stac sie dokladna kopia intruza wykonana z cienia.
-Chcesz odzyskac, co zostalo ci zabrane, czlowieku? Prosze bardzo. Musisz sie jednak bardziej postarac! El'le?

Gdzies z gory rozlegl sie stuk. Deadlus drgnal, co uratowalo mu zycie, gdy ciezki belt z sykiem musnal go w ramie. Przy okazji ogarnal wzrokiem poklad pirackiego statku. Widok stada wkurzonych demonow nie byl zbyt budujacy.

Po godzinie w miejscu, skąd skoczył Jeździec Burzy, pojawił się IceBird z Daedlusem na pokładzie. Okręcik przez kilka minut
stał w miejscu, gdy Imperialny zastanawiał się, co robić. W końcu zdecydował się: podróż przez podprzestrzeń zajęła by mu za
duzo czasu, w którym zapewne przydarzyłoby się kilka doskonałych okazji do odzyskania straconej duszy. Postanowił więc,
kosztem kolejnego ogomnego wysiłku, przenieść się bezpośrednio na Shiroue. Zabrał ze sobą tylko niezbędne wyposażenie, które
mogło mu się przydać. Było tego dość dużo. Po półgodzinie Daedlusa nie było już na pokładzie, zaś Icebird z włączonym
autopilotem ruszył, by za kilka godzin także dotrzeć na Shiroue.

Flameraider powoli wyleciał z mieniącej się wszystkimi kolorami tęczy mgławicy, będącej jednym z niewielu kolorowych, wyróżniających się elementów w zimnej pustce kosmosu, rozświetlanej migotliwym światłem odległych gwiazd. Magiczna mgiełka otaczająca okręt pokrywała się co jakiś czas wyładowaniami, przypominając o niezwykłym pochodzeniu pojazdu. I o tym, jak ciekawa załoga nim podróżuje.

-Ja tej flądrze nogi z dupy powyrywam! – Ajari Dragonrage, piękna pani kapitan Flameraider’a, była w zdecydowanie kiepskim humorze. – Szukać skarbu! Z moją mapą! - Beze mnie! – Kolejna butelka Tharisiańskiego wina, ku rozpaczy reszty załogi, rozbiła się o ścianę mostka.
-Uspokój się Aj. Niszczenie naszych zapasów alkoholu i tak nic tutaj nie pomoże. – Odezwał się Caedd, krasnoludki mechanik okrętowy, a także, z racji specyfiki statku, mag, tudzież członek grupy abordażowej. – O wiele więcej sensu ma spożytkowanie tychże zapasów. – Wyszczerzył zęby.
-Eh, pewnie masz rację. Tym niemniej Yuki nasze następne spotkanie zapamięta na długo… - Odrzuciła do tyłu długie, sięgające do kostek, kasztanowe włosy. – Gdzie właściwie teraz jesteśmy?
-W okolicach planety o nazwie Shiroue. Teraz trzeba uważać na siły Zgromadzenia. Kręcą się tutaj ciągle, jak słyszałem. – Quint, nawigator, podniósł głowę znad gwiezdnej mapy.
-Te ich wielkie kupy złomu są zbyt wolne by nas dorwać, to po pierwsze. Po drugie, jak chodzą słuchy, są zbyt zajęci swoimi sprawami ostatnio. Liczyłabym raczej na to, że trafimy na kogoś znajomego… Piratka uśmiechnęła się złośliwie. I bardzo charakterystycznie. Bardzo podobnie do zupełnie innej osoby, w innym miejscu.

Bez sprawnej maszynowni "Jezdziec" zaczal malowniczo opadac w kierunku jednego z niewatpliwie pieknych morz Shirue. Wirujac powoli, pozostawiajac na czystym niebie kleby dymu z uszkodzonych urzadzen jak rowniez zalogantow, ktorzy nie byli dosc rozsadni by sie przywiazac do masztu.

-Zrob cos!- krzyk Yuki przebil sie przez swist powietrza i dotarl do wiecznie pijanego medium plci...stop, nie ta bajka - (...) dotarl wiecznie pijanej czarodziejki
- Niby co? Nie podniose przeciez calego cholernego statku!
-Cokolwiek, tylkol streszczaj sie! Woda coraz blizej.
"Jezdziec burzy" przebil ostatnia warstwe chmur, pozwalajac podziwiac zalodze lazurowe wody Shirue pedzace im na spotkanie.
-Cal!!
Nic sie nie stalo. Spadali rownie szybko jak dotychczas.
Sekunde pozniej "Stormrider" uderzyl w gladka jak lustro powierzchnie wody.
Uderzenie nie wywolalo nawet najmniejszej fali

Łowiący nieopodal ryby mały chłopiec o imieniu Toma'lan patrzył jak dziwny latający obiekt spada z nieba, a później gładko nie powodując żadnych fal wpada do morza.

Toma'lan nigdy nie widział podobnych rzeczy toteż pierwszą jego reakcją było schowanie się w głebi łódki, myślał, że nikt go nie zauważy...
Jednak popełnił błąd, wędka wpadła do wody gdy jakaś większa ryba złapała przynetę. Toma'lan wychylił głowę nad burtę, potem powoli wstał i patrzył w kierunku miejsca gdzie wpadł wielki statek.
Większa jego część znajdowała się nad wodą, unosił się majestatycznie na jej powierzchni, jego części odbijały się od spokojnej tafli wody, która nabierała koloru pomarańczy, gdy słońce powoli zachodziło za horyzont.

Coś wewnątrz mówiło chłopcu by uciekał, jakieś wewnętrzne przeczucie, że gdy zrobi co innego, to wplącze się w coś wielkiego...

Jednak Toma'lan nie słuchał swego wnętrza, chwycił wiosła i ruszył nęcony ciekawością do dryfującego olbrzyma...

Powró do świadomości rzadko bywa przyjemny*. Ten nie był.
Świadomość lisa nie wracała powoli, raczej z impetem wpakowała się do czaszki, wciskając ma siłe wszystkimi dostępnymi otworami. W efekcie gdy lis otworzył oczy, łeb bolał go niemiłosiernie, kończyny miał jak z ołowiu, a każde poruszenie kończyło się wybuchem bólu. Mówiąc krótko, miał wszelkie objawy kaca.
-No dobrze. Macie pięć sekund na wyjaśnienie mi, co tu się dzieje. I gdzie ja właściwie jestem- lis nie zawracał sobie głowy mówieniem. Zaschnięte gardło bolało chyba jeszcze bardziej niż obolałe ogony. Zamiast tego, głos małego rudzielca rozległ się w głowach załogantów "Jeźdzca". Odpowiedzią był chóralny okrzyk zaskoczenia, zakończony czymś co brzmiało jak rozkaz z ust młodej kobiety o białych włosach. Kot nie miał pojęcia, co powiedziała, nie znał tego języka. Ale intencje były łatwo zrozumiałe, zwłaszcza gdy ocalali członkowie załogi dobyli broni i zaczęli z niedwuznacznymi zamiarami zbliżać się do
Caia.
-Proszę, nie. Zbyt wszystko mnie boli na mordobicie...
Oczywiście nie posłuchali. Ruszyli z dzikimi okrzykami pojowymi, wywijąc tym, co kto tam miał w garści.
kot tylko westchnął ciężko.
Toma'lan ponownie upadł na dno łódki, gdy niezrozumiałe okrzyki z okrętu dotarły do niego. Zadrżał. gdy dołączyły do nich odgłosy walki i wrzaski pełne bólu i pretensji. Niemalże przegryzł się przez dno, gdy niezupełnie kontrolowane zaklęcie wybuchło gdzieś nad nim.
A później była cisza.
Toma'lan ostrożnie wystawił głowę ponad burtę. Statek, teraz już niemal calkiem wynurzony z wody, górował nad jego marną łupiną. Lecz nie fakt, że coś tak wieliego mogło latać sprawiło, że skamieniał z przerażenia.
NA zdruzgotanej burcie, wysoko ponad nim ktoś stał. Na wyciągniętym ramieniu ktoś wisiał i jak Toma'lan zauważył, zawsze był chwalony za znakomity wzrok- było to białowłosa kobieta. Po chwili ramię wraz ze swoją ofiarą zniknęło z jego pola widzenia.
I ponownie zaległa cisza.

Toma'lan w końcu zdecydował się odpłynąć. NAwet ciekawość dziecka miała swoje granice.
Niewiedział nawet jakie miał szczęście.
Caibre pozbywałsię załogi "Jeźdzcy" na drugiej burcie, upychając nieprzytomnych załogantów do jedynej szalupy ratunkowej, ignorując konsekwentnie protesty pobitych demonów.
- Prosiłem? PRosiłem. Niesłuchaliście, to teraz macie. Cieszcie się, że jesteście w łodzi - mogłem was po prostu wyrzucić za burtę.
Gdy w szalupie był komplet załogi, lis po prostu przeciął liny zdobycznym kordelasem. Przeciążona szalupa spadła jakieś dwa piętra w dól, cudem unikając rozbicia o kadłub "Jeźdzcy Burz".
*Co teraz? A tak. Akademia jest najbliżej. MAm nadzieję, że ten antyk mnie tam dowiezie..*- myślał Cai, schodząc pod pokład.
Kilka minut później, wciąż pozostawiając za sobą dymny ślad, "Stormrider" uniósł się w szybko ciemniejące niebo na Shirue.
Nie mając możliwości szybkiego pokonania przestrzeni, Caibre nie miał wielu możliwości, zwłaszcza że robienie za główne źródło energii statku było nie tylko niewygodne ale i irytujące, nie zamierzał spędzić w ten sposób więcej czasu, niż było to potrzebne. DLatego tęz zukcesywnie prztyspieszał, obrawszy kurs na planetę- sanktuarium, siedzibę Zakonu Jedi, poki nie spalił lini przesyłowych. Gdy to zrobił, zaczął przesyłać energię do silników, któe wkrótce podzieliły los przewodów zasilających. Ale lis nie martwił się zbytnio. Zdążył już uzyskać spory ułamek prędkości światła, pole utrzymujące atmosferę na "Jeźdzcy" funkcjonowało, a kucharz pozostawił swe królestwo pełne dóbr wszelakich, w tym również ekwiwalentów aspiryny.
Dwa tygodnie podróży spędził więc zadowolony.

*chyba że odbywa się w łożu z piękną kobietą u boku..