Multiworld

Arias

Arias – niewielka planeta, jednakże całkowicie zjednoczona. Ariasyńczycy z wyglądu nie różnią się od zwykłych ludzi. Ich cechami szczególnymi są na pierwszy rzut oka widoczne dłuższe uszy, oraz to co niewidoczne – bystrzejszy wzrok i słuch. Niegdyś spokojni i pokojowo nastawiani mieszkańcy zmienili się w ciągu 3-letniej wojny pozycyjnej z agresywnymi najeźdźcami. Większość mieszkańców Ariasu nie zna a część nawet nie ma pojęcia o istnieniu magii. Są jednak ludzie, którzy potrafią okiełznać potęgę natury i dysponować jej energią w sposób jaki to czynią magowie innych światów. Oni sami jednak nie nazywają się magami, lecz E’Vie – poskromiciele. Muszą ukrywać się ze swoimi zdolnościami, nie są lubiani przez mieszkańców Ariasu i mają ku temu powód. Wielu znanych E’Vie utwierdziło się w przekonaniu że mają władzę nad światem doprowadzając w swoich działaniach do tragedii. Nieliczni, znani w miastach jako uzdrowiciele, korzystają ze swojej mocy w dużo skromniejszy sposób, pomagając chorym i starym. Wszyscy Oni jednak należą do tajemniczego stowarzyszenia poskromicieli, którego cele i działania są w głębokim stopniu utajnione. Arias posiada swoją własną atmosferę i nie jest bynajmniej żadną kolonią. Duże obszary pokryte są roślinnością.. inne zaś wodą.. prawie jak ziemia.. To czym się różni to prawie całkowity brak fauny. Niewiele gatunków zwierząt zamieszkuje lasy, a żaden już bynajmniej tereny zaludnione. Nie ma to wpływu na dietę Ariasyńczyków, gdyż i tak pożywiają się oni warzywami i roślinkami.. To byłby opis lokacji.. Jeszcze trochę o bazie wojskowej w której rozpoczęła się historia Brena. Otóż jest to główne centrum dowodzenia floty Ariaskiej i jednocześnie sztab generalny wojsk zjednoczonych. Baza jest technologicznie zaawansowana i zabezpieczona przed atakiem fizycznym, jak i magicznym. Bezpieczeństwo zapewnia specjalna bariera, której źródło tak jak większość innych systemów bazy jest utajnione. Flota Ariaska jest pokaźna, a dowództwo i armia doskonale wyszkoleni.

************** Tu sie wszystko zacyna, lecz nie kończy *******

- Gratuluję awansu komandorze Eisenwood – Z tymi słowy barczysty mężczyzna średniego wieku ścisnął dłoń jednemu spośród trojga odznaczonych właśnie oficerów floty Ariaskiej po czym uroczyście podniósł dłoń ku swemu czołu w geście szacunku. Gdy powtórzył ten rytuał po raz trzeci i ostatni powietrze rozdarły pociski towarzyszące głośnym wystrzałom z broni odświętnie ubranych specjalnie na dzisiejszy dzień karabinierów. Barczysty mężczyzna powrócił na swoje miejsce przy mównicy, by wygłosić ostatnie przemówienie które na dzisiaj przygotował.

- Tych troje ludzi, których miałem dzisiaj zaszczyt odznaczyć medalem odwagi zasłużyło na tę nagrodę w sposób szczególny. Ich działania nie doprowadziły do zachowania jednego życia, czy dwóch. Oni ocalili setki istnień i dziesiątki domów w których całe rodziny mogą dzisiaj zaznać ciepła i spokoju. Wasza ranga zmienia jednocześnie wasz status społeczny, ludzie będą was słuchać w każdym wypadku, jeżeli będziecie zwyciężać wasze bitwy – będą was chwalić, jeżeli poniesiecie porażkę – będą się smucić, ale jeżeli zdradzicie swój naród to ci sami ludzie niczym sępy będą chcieli rozszarpać wasze ciała. Pamiętajcie więc – odwaga jest waszą siłą, a honor i duma jest waszą bronią. Idźcie więc i brukujcie swoją drogę głowami wrogów pragnących zniszczyć nasze imperium. Bo to jest NASZA ziemia, i TO jest NASZE życie!!.

Gdy przestał mówić, na środek placu defiladowym krokiem wyszedł uroczyście ubrany żołnierz, dając znać orkiestrze by ta zaczęła swój koncert. Gdy orkiestra rozpoczęła marsz w oka mgnieniu zniknął cały porządek na placu. Wielu niższych rangą żołnierzy chciało oddać swój hołd bohaterom a i kilka naprawdę wysoko postawionych osób postanowiło bliżej ich poznać. Brena jednak to wszystko mało obchodziło, chciał się stąd urwać najszybciej jak tylko się dało. Nie rozumiał całej tej oprawy – zrobił to co według niego powinien zrobić każdy normalny człowiek. Całym jego umysłem od samego początku parady władała tylko jedna myśl – Elena. Musiał się z nią spotkać, właśnie teraz. Oddalił się trochę od zgiełku po czym korzystając z okazji, że już nikt go nie obserwuje zniknął w drzwiach pierwszego budynku. “Cholera.. stąd nie ma innego wyjścia” - pomyślał Bren.. Zasępił się, lecz prawie natychmiast nabrał ogłady zważywszy na zbliżającego się wysokiego człowieka.

- Ah.. Eisenwood.. errm przepraszam – Komandor Eisenwood, ha ha.. nigdy nie myślałem, że będę musiał się tak do Ciebie zwracać. I wiesz co? nie będę! Dla mnie zawsze będziesz amatorem.. poszukiwaczem przygód.. Ten tytuł do ciebie nie pasuje.. ha ha ha.. pewnie szukasz swojej Eleny? - Bren opuścił wzrok – Muszę Cię więc zmartwić.. Nie ma jej tutaj – Tym razem młody Eisenwood spojrzał na mężczyznę pytająco – Gdzież więc jest?.

- Tego nie mogę Ci powiedzieć.. a może nie chcę..?? - Uśmiechnął się pogardliwie.. Po tych słowach odszedł pozostawiając Brena przepełnionego pytaniami, które to nie wiedział komu mógł zadać. Wiedział jednak gdzie mógłby takiej osoby szukać. Opuścił niefortunny budynek i w cieniu zabudowań przemknął do swojego lokum.




Mieszkanie nie prezentowało się specjalnie.. Znajdowały się tu zaledwie łóżko i duża szafa, w której miejsce zajmowały tylko dwie koszule i niebieski mundur, który od tej pory już nie miał mu służyć. Jaskrawe światło wlewało się do pomieszczenia z jednego tylko okna, tworząc na podłodze wyraźny jaskrawy prostokąt. Nie zastanawiając się długo Bren usiadł na łóżku, by po chwili się na nim całkowicie ułożyć.. “Wreszcie spokój” - wciąż starając się uciszyć rozszalały od zdarzeń umysł zamknął oczy w nadziei na chwilę snu. Ten jednak nie chciał nadejść a zamiast niego zjawiły się kolejne wątpliwości.. “Elena wyjechała?? ale dlaczego? dlaczego nic mi nie powiedziała.. Musiało stać się coś nieoczekiwanego.. W innym przypadku bym wiedział.”. Zanim zdążył całkowicie pogrążyć się w myślach usłyszał głośne i przenikliwe buczenie, będące niczym innym jak powiadomieniem o przychodzącej wiadomości. Powlókł się do drzwi, by wyjąć z nich znaną już dobrze niebieską kopertę. „Wiadomość z dowództwa..”.. Doskonale znając zawartość wyrzucił kopertę do śmietnika i miał już wychodzić, gdy uwagę jego przyciągnął biały skrawek znajdujący się w skrzynce którego uprzednio nie zauważył. Wyciągnął go i już po przeczytaniu pierwszych słów dreszcz przeszył jego ciało. „Drogi Brenie..” ..przecież nigdy tak do mnie nie pisała.. „pewnie wiesz już, że opuściłam bazę. Nie mogę Ci powiedzieć dokąd się udałam, ale chcę byś wiedział, że jestem bezpieczna. Zapewniam Cię że niedługo się spotkamy, jednakże przed tym chciałabym abyś dla mnie coś zrobił. Udaj się do starego Orti, On Ci wszystko wyjaśni..„ Słowa kończyły się znajomymi zawijasami, które składały się na imię: Elena.