Multiworld

Hellbendery pedzily coraz wezszymy korytarzami. Jak narazie nie napotkawszy zadnego oporu pokonyaly przestrzen w niesamowitym tempie.
Tymczasem Caibre dolecial do konca korytarza, czyli poczatku okretu >)
Teraz stal przed drzwiami wygladajacymi calkiem solidnie. Symulacja zaklecia lotu przestala dzialac juz jakis czas temu, lecz szrmierz zdawal sie tym nie przjmowac. Pewnie podszedl do metalowej powierzchni drzwi i po prostu je pchnal.
Te oczywiscie nawet niedrgnely.
Niezrazony siengal po uniwersalny klucz. Miecz swietlny gladko przecial przeszkode.
Szermierz wszedl do..ogrodu. Ogromne, co najmniej kilkusetmetrowe pomieszczenie wypelnialy rosliny, staw i niewielki, bialy budynek. A przynajmniej tak byc powinno. Teraz zamiast tego pod przezroczysta kopula pietrzyly sie dziwne kostrukcje organiczno-mechaniczne. Kilka z nich poruszalo sie, lecz wiekszosc jedynie wypelniala przestrzen.
- Chyba znalazlem lokatorow- Caibre siegnal do torby. Wyjal z niej komunikator. Po chwili udalo mu sie polaczyc z centrala w bazie.
-Centrala? wyslijcie eskadre jedenastek z bombami burzacymi i ze trzy transporty z ciezka piechota. Mysliwce niech zrzuca ladunek na sygnal komunikatora. Piechota niech przeprowadzi desant przez powstaly otwor. Macie jakies wiadomosci od MacHalleya?
-Tak jest sir, maszyny sa juz uzbrajane. MacHalley meldowal sie. Dotarli do wind.
-Dobrze. Czekam na was.
Caibre rozlaczyl sie. Nastepnie zdjal z ramienia pasek torby, a ja sama polozyl przy wejsciu. Odpial od pasa miecze swietlne i powolnym krokiem ruszyl w kierunku najblizszego tworu.

Tymczasem lokatorzy postanowili wreszcie zainteresowac sie gosciem. W strone demona ( >D) ruszylo kilka poteznych, dlugich sylwetek.

Caibre spokojnie spojrzal na komunikator. Na ekranie widoczny byl zegar, odliczajacy sekundy do ataku. Pozostalo ich juz niewiele ponad 30. Zadowolony, cisnal nieiwlkim urzadzeniem ponad stworzeniami, zblizajacymi sie. A potem im sie przyjrzal.
Wygladaly jak mostrualnie powiekszone, opancerzone robaki. Pozbawione nog pelzly, podpierajac sie "rekoma", zakonczonymi ostrzami. Do tego osliniona geba pelna zebow dopelniala widma klasycznego obcego.
-Nie mam pojecie czym jestescie, ale to jest MOJ statek - sklamal Caibre. Ale tego bezmozgie bestie nie musza wiedziec, prawda?
Jak mozna sie bylo spodziewac, slowa fechtmistrza nie zrobily na zergach wiekszego wrazenia. Zamiast tego porzucily dotychczasowy, nieco ospaly sposob poruszania sie, gwaltownie skracajac dystans do Caibre'a.
Szermierz, niezaskoczony taka taktyka wyciagnal z pochew sejmitary, zawirowal w piruecie pomiedzy cdziko uderzajacymi koscianymi klingami i uderzyl najblizszeogo obcego miedzy oczy. i zaklnal soczyscie, gdy otoczone szara mgielka ostrze gladko zaglebilo sie w pancerzu nie czyniac zadnych szkod. Szermierz zachwial sie i upadl. Najblizszy zerg skorzystal z okazji i wbil swoja lape w plecy szermierza.

Nieco w glebi pomieszczenia na ekranie komunikatora wyswietlilo sie 00:00:00

Nikt mnie dobic nie chce? Dziwne...

tu wstawiamy ostatnie wydarzenia w Punkcie Zero

Ezekiel powoli lawirowal pomiedzy zniszczonymi sprzetami. W koncu dotarl do windy, ktora zabrala go na zewnatrzny pancerz.
po raz pierwszy od wielu lat odetchnal nie filtrowanym powietrzem. Odetchnal gleboko. Caibre jednak wybral dobra planete, pomyslal, moze mamy szanse.
Rozmyslania przerwalo pojawienie sie nad baza, zaraz, jak oni sie nazywali, ZCK? nie, ZCM, o!, swietlistego smoka, ktory rownie szybko jak sie pojawil, zniknal. Ezekiel ciezko westchnal, po czym zniknal.
Caibre lezal na plycie pasa. obok niego, nieporuszona, stala bialowlosa postac. Zanim jednak obsluga pasa dobiegla do swojego dowodcy Ezekiel zmaterializowal sie obok.
Saya spojrzala na nowoprzybylego. Ez spkojnie i bez wysilku podniosl odzyskujacego przytomnosc szermierza do pozycji siedzacej. po czym powiedzial - i jak bylo?
- We need guns. lot's of gun- wydusil z siebie Caibre- nie wspominales, ze ich jest tak duzo.
- nie pytales sie.
- Wobec tego potrzebuje wsparcia, argumentu, ktory zrobilby na nich wrazenie - Caibre dochodzil mniej wiecej do siebie - Do licha, ZCM nie ma szans z nimi. Zreszta, to najemnicy, kto by im zaplacil...- spojrzenie demona spoczelo na ironicznym usmieszku Ezekiela- ty cos wiesz
- owszem, znam miejsce, gdzie znajdziesz to co ci potrzebne. Ale stawiam warunek, zanim co przekaze ta wiedze. nie jest ona za darmo.
-.... czego chcesz?
- Abys zrzekl sie praw do tej planety. Abys nigdy wiecej sie tu nie pokazal. Twojego stanowiska w hierarchi tych tu najemnikow.
-...Co otrzymam w zamian?
- moc wystarczajaca do pokonania ich. i byc moze poteznego sojusznika.
Caibre zastanowil sie. A pozniej znowu sie zastanowil. i ponownie...W sumie nic mnie tu nie trzyma. Eh.. Gola_s bedzie wkurzony...
-Zgoda. W obecnosci zebranych tutaj zrzekam sie praw do Myyrt, swojego stanowiska w Zakonie i przyrzekam nigdy wiecej nie postawic stopy na tym globie. Wystarczy?
-mniej wiecej. A teraz zdejmij bariery z mysli. nie bede ci przeciez wszystkiego opowiadac.

Godzine pozniej jeden z krazownikow ZCMu opuscil orbite Myyrt. Na jego pokladzie Caibre po raz ostatni spojrzal na miejsce, ktore nazywal domem.
Poklad hangarowy okretu opusicil smok. Chwile krecil sie wokol kadluba jednostki, po czym zniknal w rozblysku swiatla.

Pojawił się na jednym z Myyrtańskich statków niezauważenie. Spojrzał na gigantyczne kryształy rozmieszczone w każdym kadłubie. Uśmiechnął się do siebie. Będą znakomitymi źródłami mocy. Potrzebował na razie 36. I chyba tyle mu wystarczy w ogóle.

Szybko przeliczył kryształy w kadłubie. Dwanaście. Czyli musiał obrabować 3 statki. Wiedział że to dużo, i ktoś się na pewno zorientuje. Miał nadzieje, że nie zadziała przeciwko niemu.

Zbliżył się do pierwszego kryształu z książką w ręku. Księga błyszczała lekko zielonkawym światłem.

Haritsuke dotknął kryształu i zaczął recytować coś z księgi. Nie miał czasu by opanować tą magię w podstawach, więc musiał czytać. Musiał czytać wszystko z książki. Jednak jego umysł chłonął każe słowo jak gąbka. Wiedział, że po 36 kryształach będzie w stanie perfekcyjnie wykonać to zaklęcie bez użycia jakiegokolwiek czasu czy księgi.

Kryształ otoczyła zielona poświata. Po chwili, cały kryształ zniknął, pozostawiając jednak stanowisko nienaruszone.

Z powodzeniem powtórzył operację na pozostałych 11 kryształach, i nikt mu nie przerwał. Miał na razie szczęście.

Ezekiel wykrył go pod jak ten kończył oczyszczać już drugi statek. Jednak nie zareagował. Nie zależało mu nawet. Dopóki nie rusza Okrętu Flagowego, gdzie znajdował się on sam, wisiało mu to.

Haritsuke pojawił się na trzecim okręcie. Rytualnie już podszedł do kryształu i przeniósł go gdzieś daleko. Nie męczył się za bardzo. Te przenoszenie było znacznie łatwiejsze niż przejście przez NIC. A tutejsze zabezpieczenia wcale mu nie przeszkadzały. A załogi się nie zorientowały nawet, że coś jest nie tak. Były zahibernowane.

W końcu ostatni kryształ zniknął z 3 statku. Elf uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem. Kolejna cześć projektu „Legion” przebiegła bez najmniejszych zakłóceń czy zbędnych opóźnień.

- Już niedługo – szepnął do siebie Elf, po czym zniknął w zielonym świetle.

Sanders lezal na ziemi i przygladal sie posterunkowi strazy. Mimo iz byla noc on doskonale widzial osmiu zolnierzy i jeden lekki transporter patrolowy.
Oddzial stal w miejscu oddalonym o 500m od ostatnich zabudowan kompleksu. Teren wokol byl oswietlony reflektorami z transportera. Grupa zolnierzy siedziala w transporterze, wpatrujac sie bezmyslnie w odczyty sensorow, lazila wokol posterunku badz grala w karty.
Jeden ze straznikow siedzacych przy pojezdzie ocknal sie nagle, przeciagnal i glosno ziewnal.
- Szefie, po jaka cholere dzis nas tu tylu siedzi - znow ziewnal
- Kapralu, obnizasz morale oddzialu. Albo przestaniesz ziewac, albo do konca wachty bedziesz biegal wokol posterunku z karabinem nad glowa... - skrzywil usta prubujac stlumic ziew. Reszta oddzialu wybuchla smiechem. - Zreszta nie wazne...llaaaahhhhh - ziewnal przeciagle.- NIe mam pojecia czemu tu siedzimy. Dowodztwo kazalo podwoic straze i rejestrowac wszelkie odczyty z sensorow. Podobno wiaze sie to z jakimis badaniami.
- No tak, ochrona. Ale na tym zadupiu nikt sie nie pokazuje wiec przed kim mamy bronic. W razie zagrozenia zrobia sobie polowe testy kilku zabawek.
- Zolnierzu, to nie nasza dzialka. My tylko wykonujemy rozkazy. - Popatrzyl na ciemna sciane lasu oddalona o 300m. Odglosy lesnych zwierzat mieszaly sie z odglosami pracy aparatury strazniczej.
- Kohen! - oficer walnal w ramie spiacego kaprala. Tamten zdezorientowany zerwal sie na nogi i bezskutecznie probowal opanowac nie dajacy sie zlapac w dlonie karabin. Wszyscy obecni wybuchli smiechem obserwujac jego wyczyny. - Zmienisz Berkowskiego na patrolu bo zaraz usnie na stojaco.
- Tak jest.- zalozyl karabin na ramie i poszedl w strone ledwo wlokacego sie zolnierza. - Chej Berek, przyszedlem cie zmienic. Mozesz isc spac. - tamten dalej wlokl sie krok po kroku. Kohen podszedl do niego blizej - Ej, stary - klepnal dlonia go w plecy - nie slyszales co... - przerwal widzac jak cialo kolegi bezwladnie pada na ziemie. Rozlegl sie gluchy odglos gdy cialo cala dlugoscia uderzylo o ziemie. Chwile potem poderwalo sie z karabinem w reku szukajac wroga.
Kohen z opuszczona zuchwa obserwowal cale zjawisko, a po chwili zaniosl sie smiechem.
- Berek ty wredny sukinsynu. Ja tu przyszedlem cie zmienic, zebys odpoczal, a ty cholera sobie w najleprze spales. Teraz wiem dlaczego tak lubisz nocne wachty. - tamten stal przez chwile zdezorientowany, po czym usmiechnal sie i wyciagnal paczke papierosow.
- Stary, jaki ja sen mialem to sobie niewyobrazasz, a przerwales go w najleprzym momencie. - poczestowal kumpla papierosem - pamietasz ta laske z logistyki? ...

Sanders jeszcze do teraz nie mogl opanowac smiechy po tym co przed chwila zobaczyl. Wielokrotnie sam spal na wachcie na stojaco, ale nigdy nie slyszal zeby spac na patrolu i to jeszcze chodzac i trzymac bron w pogotowiu. Na szczescie pancerz nie przepuszcal dzwiekow na zewnatrz bo spalil by misje na samym poczatku.
Przelaczyl wizje na podczerwien i zaczal sie czolgac w strone krawedzi lasu. Miedzy kompleksem, a lasem znajdowal sie kilkuset metrowej szerokosci obszar porosniety trawa i niskimi krzakami.
Gdy wyszedl z obrebu lasu powierzchnia pancerza zmienila kolor na podobny do otaczajacej go trawy. Skierowal sie w strone najblizszej kepy krzakow. Doskonale widzial straznikow dzieki czemu mogl ich bez trudu omijac. Gdy mijal dwuch rozmawiajacych zolnierzy z krzakow obok niego wyskoczylo jakies male zwierze i zaczelo ujadac. Sanders udezyl je lekko wierzchem dloni, to ucichlo i ucieklo. Jednak chalas zwrocil uwage straznikow. Jeden z nich skierowal sie w ta strone. Sanders zaklal pod nosem i przelaczyl maskowanie na maksimum. Powierzchnia pancerza nabrala odcieni szarosci, a szum reaktora spadl do poziomu tla. Teraz z zewnatrz wygladal jak duzy glaz. Straznik zblizyl sie do niego na 10m, omiotl teren redlektorem. Gdy swiatlo padlo na czesc pancerza, w wewnatrz na wyswietlaczu zapalily sie "lampki" ostrzegawcze. Zolnierz spojzal na czujnik ruchu. Rozejzal sie jeszcze raz, po czym odwrocil i odszedl.
- I co to bylo?
- To co mowilem. Jakis zwierzak.
Sanders odetchnal z ulga. Kolejny raz przekonal sie o mozliwosciach tego pancerza, ale nano-skora nadal go zaskakiwala. Takich mozliwosci maskowania jeszcze w zyciu nie widzial.
Przeczolgal sie do kolejnej kepy i przelaczyl wizje. Teraz widzial dokladnie wszelkie urzadzenia elektroniczne. W promieniu kilku metrow od transportera widzial jaskrawo niebieska siec przewodow i czujnkow. Kilka metrow od niego lezal ukryty w trawie czujnik sejsmiczny, wykrywajacy drgania podloza. Jak mial ominac posterunek to musial go wylaczyc. Na wyswietlaczu pojawil sie schemat uzbrojenia, wybral z niego granat zaklucajacy. Na prawym przedramieniu obrocil sie cylindryczny zasobnik. Zwiadowca skierowal reke w strone czujnika i strzelil. Calowej dlugosci obiekt z cichym swistem poszybowal w kierunku celu. Gdy byl o kilka centymetrow od niego, czubek granatu rozlozyl sie na 7 milimetrowych igiel, ktore wbily sie w obudowe czujnika. Zwiadowca usmiechnal sie w myslach i ruszyl dalej. Unieszkodliwil jeszcze jeden czujnik po czym zblizyl sie do transportera. Ominal go czolgajac sie na krawedzi oswietlonego terenu. Co i rusz pancerz omiataly wiazki z sensorow laserowych, jednak byly pochlaniane przez systemy maskujace. Minal dzialko straznicze. Kolejne 300m przebyl bez problemow, ale jak doszedl do oswietlonej strefy zabudowan zatrzymal sie i wylaczyl wszystkie zbedne podsystemy. Maskowanie przelaczyl na tryb dynamiczny i przekierowal na niego cala pozostala energie. Kucnal i ruszyl kryjac sie w cieniu budynkow. Szum reaktora byl niemal nie slyszalny, a barwy na pancerzu zmienialy sie w zaleznosci od glebokosci cienia w ktorym sie kryl i tla na jakim sie poruszal. Bez trudu ominal kilka sensorow i dwa patrole. Dotarl do hangaru bedacego celem jego zadania. Przy pomocy elektronicznego wytrycha otworzyl zamek i wsliznal sie do srodka. Wewnatrz bylo ciemno, jednak on dokladnie widzial cale pomieszczenie. Przesuwal sie powoli pod sciana gdy zapalilo sie swiatlo. Pancerz automatycznie przybral barwe i nasladowal fakture sciany za nim... jednak po chwili przybral normalna szarawa barwe metalu.
Sanders wylaczyl maskowanie i wyprostowal sie. Na przeciwleglej scianie podniosla sie przeslona i wyszlo z niej kilku technikow i zolnierzy. Zwiadowca podszedl do nich swobodnie, zdejmujac po drodze helm.
- I jakie wrazenia? - spytal sie mezczyzna ubrany w szary uniform z naszywkami oficera
- Jest niesamowity. Troche sie zeszlo z jego modernizacja, ale sie oplacalo. Ta wersja skory jest o wiele leprza od poprzedniej. Bardzo szybko reaguje i ma dobra jakosc. Mozna troche poprawic tryb dynamiczny, ale po za tym wszystko w porzadku. Wygluszanie jest bardzo dobre... Obraz nadal skacze. Jakosc obrazu w normalnum trybie jest dobra, ale mozna nad tym popracowac, za to podczerwien jest bardzo kiepska. Rozmazuje sie obraz...
- Tak... ciagle nad tym pracujemy, ale to kwestia odpowiedniego skalibrowania sensorow i wyswietlacza. A co z zelem?
- Hmm, nie wyzera skory jak poprzednia wersja, ale i nie chce schodzic tak latwo - pomasowal sie zelazna rekawica po policzku oklejonym przezroczysta substancja. Aha, granaty dzialaja bardzo dobrze. Unieszkodliwilem trzy czujniki sejsmiczne i nikt sie nie zorientowal. I... to by chyba bylo na tyle...
- W porzadku, wyskakuj z tej puszki, mamy jeszcze partyjke dograc - usmiechnal sie i skierowal w strone szatni.

kontenery zawierajace hibernowanych myyrtan powoli zblizaly sie do brzegu. W miare jak glebokosc wody pod nimi malale, szare szesciany wynurzaly sie coraz bardziej. W koncu osiadly na bialym piasku plazy.

Wewnatrz panowala lodowata cisza. Tylko okazyjny blysk jakiegos krysztalu rozjasnial panujaca tam ciemnosc.
Ezekiel pochylil sie nad konsola sterujaca. Chwile wczsniej po prostu sie pojawil. W ciemnosciach jednak bez wahania wybieral wlasciwe klawisze terminala. Gdyby ktos mogl teraz na niego spojrzec, stwierdzilby z zaskoczeniem, iz myyrtanin ma zedcydowanie nie ludzkie atrybuty...ale przeciez nikt na niego nie patrzyl, prawda?
Ezekiel zainicjowal procedure. Wszystkie 132 kontenery hibernacyjne rozpoczely budzenie swojego ladunku. Pol miliona ludzi.

Eion Himelfart budzil sie z dlugiego snu, snu bez snow. Byl pierwszym z uciekinierow, ktorzy uzyskali swiadomosc. Pierwszym, ktory odnowil polaczenie. Pierwszym, ktory poznal historie ucieczki.

Pierwszym, ktory poczul gniew.

-Co dzis robimy? - spytala postac w szarym uniormie.
- Dzis tylko testy mobilnosci. Trzeba sprawdzic jak bedzie sie zachowywal po ostatnich modyfikacjach - mezczyzna w identycznym ubiorze pogladzil wiszacy na scianie pancerz.
-Czyli...?
- Eh... no tak. Wzmocnilismy pancerz... i endoszkielet wraz z miesniami, - postac zaczela odliczac na palcach - zmienilismy stabilizatory na bardziej odpowiednie do obecnej masy... hmm... wprowadzilismy kolejne modyfikacje wyswietlacza i sensorow... aha i jeszcze wzmocnilismy silowniki skokowe.
-No dobra, a co z zelem... - pogladzil sie po lysej glowie - wiesz...glowa jak glowa, ale... no wiesz... - skrzywil sie nieznacznie
- Na ta wersje nikt ostatnio sie nie skarzyl, wiec moze wreszcie jajoglowym sie udalo.
-Mam nadzieje, nie mam zamiaru stracic czegos wiecej... .
- Dosc gadania. Pakuj sie w ta puszke. Za dwie godziny masz byc na poligonie.
-Tak jest... - mial dodac jeszcze przepisowe SIR, ale w ostaniej chwili sie powstrzymal. Ten facet byl chyba jedyna osoba w armii, ktora nie lubila tytulowania.


Zakladanie pancerza bylo chyba jedyna czynnoscia, ktorej nie ulatwial. Samo "wejscie" w niego zajmowalo kilkanascie minut i pol biedy kiedy z jednego pancerza korzystala tylko jedna osoba. Jesli korzysta wiecej, jak bylo w przypadku tego, samo dostosowanie zelu do nosiciela zajmowalo ok. 20 minut, a potem trzeba bylo jeszcze skalibrowac systemy samej zbroji. Mimo usilnych prob inzynierow nie dalo rady zainstalowac obslugi profili urzytkownikow.
Kowalski zdolal w koncu wcisnac sie w swoja nowa skorupe i ustawic wszystkie parametry. Byl gotow do testow.
siec neuronowa zelu wychwycila impulsy w osrodku nerwowym i nieznaczne skurcze miesni. Pancerz ruszyl w strone otwartych wrot hangaru.
Gdy wyszedl na zewnatrz wyswietlacz plynnie zmienil jasnosc obrazu i pokazal cele "misji"
-"Sprawnosc stabilizatorow", niech bedzie - mruknal do siebie - myslalem ze bedzie cos trudniejszego.
Podszedl do krawedzi poligonu i uruchomil tryb unikow "Alpha"
Pancerz ruszyl z pelna predkoscia robiac czeste, krotkie skoki i nagle zwroty.
W tym momencie w trzech czesciach poligonu uruchomily sie wiezyczki straznicze i rozpoczely namierzanie.

Wyswietlacz zamigal na czerwono, a zbroja wykonala nagly unik gdy pierwszy pocisk przeciw pancerny niebezpiecznie sie zblizyl. Po chwili system namierzania wykryl juz 43 mknace w jego strone i trzy dzialka prowadzace ostrzal.
-Dowodztwo, co to do cholery ma byc - krzyknal Kowalski gdy kula plazmy osmalila caly lewy bok pancerza.
- Coz, uznaj to za element zakoczenia, ale widze, ze dobrze ci idzie. Dodamy wiec jeszcze jakies urozmaicenie - w glosie slychac bylo wyrazne rozbawienie.

-Tak jest S..., zrozumialem, zaraz tam bedziemy. Bez odbioru. - Sierzant Halama, zwalisty murzyn probowal ukryc usmiech cisnacy mu sie na surowa twarz instruktora.
Odwrocil sie w strone swojej kompani. Trzydziestu zotodziobow, przyslanych tu niedawno na szkolenie.
-No, dziewczynki - krzyknal wladczym glosem - dzis postrzelamy sobie do ruchomego celu. Zabrac bron, amunicje i idziemy na poligon.
Zolnierze pospiesznie pozbierali swoja bron i amunicje, ktorej jeszcze nie zdazyli przegrac w karty i ruszyli za sierzantem.
-Wlesc w okopy, albo do bunkra - wskazal na przysadzisty budynek kilka metrow dalej i strzelac do tego - wskazal na tuman kurzu dwiescie metrow w glab poligonu - Strzelac bez roskazu i nie wychylac sie. Czy wszystko jasne?
- Tak jest SIR - odpowiedzial mu niepewny okrzyk.

Kowalski coraz lepiej sobie radzil z unikaniem pociskow. Przeszedl kolejno przez wszystkie tryby i zatrzymal sie na "Delcie". Dwa krotkie skoki, wlasciwie to kroki, unik w lewo, lub prawo, dluzszy skok i od nowa. Program idealny do unikania ostrzalu z automatycznych wierzyczek, ktore nie potrafily przewidziec kolejnych ruchow celu.
System namierzania dodal kilkadzisiat nowych czerwonych kropek na radarze, gdy zaczeli strzelac rekruci, jednak tylko jakies przypadkowe, zblakane kule uderzaly o pancerz i odbijaly sie od niego nie czyniac najmniejszej szkody.
-Czas troche przyspieszyc - mruknal do siebie
Wbiegl miedzy wraki pojazdow wykorzystywane w cwiczeniach. Stanowily one leprze podloze do odbjania sie przy zwrotach i unikach niz piach i wysuszona ziemia. Przy karzdym naskoku wrak wzbogacal sie o dodatkowe potezne wginiecenie i zmienial miejsce dotychczasowego pobytu.
Juz dawno byl poza zasiegiem karabinow rekrutow i jednego dzialka, ale teraz ozyl Gattling. Plunal ogniem w strone pancerza, zasypujac go gradem dwunasto milimetrowych kul. Musial nim sterowac doswiadczony operator, bo nie dal sie nabrac na proste manewry.
Porucznik zmienil tryb unikow na "Alpha" - Uniki w losowo wybranym kierunku, nastepnie skok i kilka krokow. System jest niemal calkowicie losowy przez co Pancerz staje sie niesamowicie trudnym celem. Komputer opracowuje sekwencje ruchowa, dzieki czemu unika sie powtorzen manewrow, do jakich ma sklonnosc czlowiek. Sam nosiciel nie jest jednak zdany calkowicie na system. Moze wprowadzac wlasne poprawki, na dodatek jest informowany o kolejnosci unikow, przez siec neuronowa.
Zolnierz poddal sie automatowi. Wiedzial, ze komputer zrobi to lepiej niz on sam.
Jednak kule jak poprzednio odbijaly sie od pancerza. Ostrzal na chwile ustal. Kowalski myslal, ze znalazl sie po za zasiegiem dzialka i zawiesil sekwencje unikow, biegnac prosto w strone kraawedzi poligonu. Nie zdazyl uaktywnic ich ponownie, gdy Gattling ponownie zaczal strzelac.
Wstrzymywany system, nie mogl wykonac nic wiecej niz uchylic sie przed pociskami. Czesc z nich minela pancerz, jednak wiekrzosc omiotla prawy bok.
Na wyswietlaczu przed oczami porucznika pojawil sie schemat zbroi z zaznaczonymi na czerwono punktami gdzie trafily kule.
-PENETRACJA PANCERZA DO WARSTWY II
-USZKODZENIE POMOCNICZEGO STABILIZATORA
-ZNISZCZONY PRAWY, BARKOWY SLOT UZBROJENIA
Na wyswietlaczu migaly na czerwono, miejsca uszkodzen.
Kowalski klal sie w myslach za tak glupi blad, nie powinien blokowac systemu, kiedy nie mial pewnowsci co do bezpieczenstwa. Teraz jednak mial inny problem na glowie.
Pancerz wykonywal nagle i szybkie uniki, dzieki czemu udawalo mu sie uniknac wiekrzosci pociskow. Te, ktore trafialy, z kolei glownie odbijaly sie od zbroi, nie czyniac nic ponad glebokie bruzdy na pierwszej warstwie. Niktore jednak, trafiajac pod odpowiednim kontem przebijaly sie przez wierzchnie powloki.
Na wyswietlaczu zamigal na zolto sektor kolana.
-USZKODZENIE STAWU KOLANOWEGO - zakomunikowal komputer.
Porucznik wybiegl z pola wrakow, a jednoczesnie z zasiegu wiezyczki. Wlaczyl diagnostyke i obserwowal wyniki.
Glowne systemy byly sprawne w 100%, jednak niektore ulegly uszkodzeniu.
-STAN POWLOKI I - 94%
-STAN POWLOKI II - 96%
-sTAN POWLOKI III - 99%
-STABILIZATOR POMOCNICZY - 33%
-SLOT UZBROJENIA: PRAWY, BARKOWY - 0%
-STAW KOLANOWY: LEWY - 89%
- Mozesz kontynuowac test? - zapytal glos w komunikatorze
-Wiekrzosc systemow jest sprawna. Kontynuuje.
Na wyswietlaczu pojawil sie kolejny cel misji...
NAMIERZANIE
... i odrazu zostal odznaczony.
-Heh, to juz mamy za soba. Wszystko w porzadku. Nastepne.
BIEG I SKOK
- Tylko tyle? Nie stac was na cos wiecej? - Spytal porucznik
-Musimy spwrawdzic jak zachowuje sie nowy szkielet w polaczeniu z zelem w momecie ladowania.
- Zrozumialem. - pancerz ruszyl biegiem w strone kanionu - Wylaczam wszystkie zbedne podsystemy. Zwiekrzam prog reaktora. cala energia na systemy ruchowe. Predkosc maksymalna zwiekrzona o 15 %. Rozpoczynam ladowanie silownikow skokowych. Kat wybicia 45 stopni.
Po nie calych pieciu sekundach pancerz byl gotowy do skoku.
- Skok za 3...2...1...
Galaretowata substancja szczelnie wypelniajaca wnetrze pancerza wychwycila impulsy nerwowe u podstawy czaszki, plynace wzdloz rdzenia kregowego i ostatecznie silne skurcze miesni nog, wysylajac jednoczesnie dane do mikrokomputera. Ten z koleii po ich przetworzeniu wyslal sygnal do miesni i silownikow stawu skokowego. W jednej chwili zostala uwolniona cala zmagazynowana przez nie energia doprowadzajac w rezultacie do skoku. Cala operacja zakonczyla sie nanosekunde po skurczu ostatniego miesnia nosiciela.
Opancerzona postac przykucnela na ulamek sekundy, by po chwili wybic sie w powietrze z niebywala lekkoscia, jednak naprezenia spowodowaly rozerwanie, uszkodzonego juz stawu kolanowego. Po chwili wokol nogi Kowalskiego skrystalizowal sie zel, calkowice unieruchamiajac konczyne jego i pancerza.
- O kurwa - porucznik zaklal tylko gdy zobaczyl komunikaty. Chwile potem uderzyl o ziemie.
Wyladowal na lewa noge po czyl przetoczyl sie przez bark starajac sie nie nadwyrezac uszkodzonej konczyny. Takie przyziemienie w warunkach polowych wiazalo by sie ze zniszczeniem broni na ramionach i plecach, co bylo by niedopuszczalne.
Lezac na plecach i czekajac na transporter przeprowadzil wszystkie testy diagnostyczne i zaczal przygotowywac raport. Ten projekt czekalo jeszcze wiele pracy i uleprzen

Lezac na plecach i czekajac na transporter przeprowadzil wszystkie testy diagnostyczne i zaczal przygotowywac raport. <..>
Niemalze podskoczyl wiec, gdy tuz obok niego cos z potwornym trzaskiem wyladowalo, by natychmiast odbic sie od podloza. Ulamki sekund pozniej kilkaset pociskow kierowanych wiernie podazylo sladem obiektu.
Lekko zdziwiony Kowalski sprawdzil zapis danych z sensorow. W koncu, pomyslal, to poligon, wiec czemu mam sie dziwic.? Ku jego absolutnemu oslupieniu potezna bateria czujnikow kombinezonu nie zdolala zarejstrowac zadnych konkretnych danych na temat sciaganego przez pociski obiektu. Rozmiary pozwalaly wnioskowac iz to jakis rodzaj pancerza wspomaganego, ale ogromna emisja energii, jaka wykazywal obiekt zdawala sie temu zaprzeczac. No i ta predkosc....czujniki podawaly w przyblizeniu Mach 3...

Rea zrecznie wymijala kolejne przeszkody na swej drodze. Pociski, ktorych byla celem wiernie powtarzaly jej manewry, omijajac kolejne wraki na polu cwiczebnym. Dziewczynie wyczerpywala sie cierpliwosc do tej zabawy. Nie zmiejszajac predkosci odwrocila sie na plecy i siegnela do kabur przymocowanych do pancerza na nogach...Pociski wybuchaly jeden po drugim. Stworzone z mysla o atakowaniu wiekszych celow nie byly wstanie unika strzalow z broni osobistej, w jaka wyposarzona byla Rea.
Caly czas nie przerywajac szalenczego lotu tuz nad ziemia dziewczyna systematycznie pozbywala sie upierdliwego towarzystwa.
Kowalski obserwowal na ekranie szalenczy taniec. Otoczona kregiem eksplozji, niewyrazna od, jak usluznie zameldowal komputer pancerza, plazmy postac poruszala sie szybciej, niz byl do tego zdolny jakikolwiek czlowiek, nawet w pancerzu podobnym do jego wlasnego. Lecz gdy ostatni z pociskow zniknal w kuli ognia mial okazje zdziwic sie po raz kolejny tego dnia.
Pancerz wygladal na niezwykle lekki, by nie powiedziec watly. Brak zauwazalbych czujnikow, zrodel energii czy elektroniki, jak pokazywal teraz ekran wbudowany w helm Kowalskiego- te i inne informacje naplywaly do oslupialego zolnierza. Analiza wykazala brak jakiegokolwiek zrodla energii wbudowanego w obcy pancerz. A przeciez przed chwila otaczala go plazma o temperaturze kilku tysiecy stopni...
Rea zdjela helm. Uwolniwszy sie od niewygodnego dodatku rozejrzala sie po poligonie, teraz przeoranym sladami po jej unikach. W niewielkiej odleglosci zauwazyla stloczona wokol instruktora grupe rekrutow, patrzacych na nia z niemal panicznym lekiem. Wracaj pamiecia do wrazen z unikow przypomniala sobie, iz kilka razy okrazyla ta grupe...
Nagle zmarszczyla nos. Swad, dobiegal z okolic jej plecow, a to moglo oznaczac tylko jedno.
Klnac szpetnie Rea siegnela do zapiecia, mocujacego przetwornik psioniczny. Nie zdazyla. Niewielki plecak, w ktorym sie miescil, zamienil sie w kule ognia, obejmujaca nie tylko ja, ale i rekrutow. Oraz Kowalskiego.

- Czekaj Kowal, wyslalismy juz transporter po ciebie. - powiedzal do mikrofonu kapitan Ammir Brzozowski i przeciagnal sie na fotelu, wpatrujac sie w monitory. Kolejna usterka, kolejne problemy,
a dowodztwo zapowiada ciecia budzetowe. W zwiazku z tym w najblizszym czasie bedzie musial sie udac z delegacja do marszalka.
Na jednym z monitorow w strone poligonu jechal szesciokolowy transporter, zeby zabrac uszkodzony pancerz. Na nastepnym grupa rekrutow skupila sie wokol czarnoskorego mezczyzny.
Chcial juz wstac i isc do stolowki, kiedy jego wzrok przyciagnal maly blysk na jednym z wyswietlaczy. Ciemny punkcik majaczyl w oddali, jednak z kazda chwila stawal sie coraz wiekrzy.
Sputnik wcisnal kilka klawszy i wszystkie kamery skierowaly sie na dziwny obiekt. Powtorzyl czynnosc jeszcze raz i na glownym ekranie w duzym powiekrzeniu widac bylo sylwetke lecacego czlowieka.
- Co jest...? - pomyslal Ammir - Centrala, co to za zblizajacy sie obiekt, czemu mnie nie powiadomiliscie wczesniej?
-Jaki obiekt Sir? Radar nic nie wykryw... o cholera - krzyknal glos - Leci w nasza strone jakis humanoidalny obiekt, a za nim kilkaset pociskow...jasna cholera, widzieliscie to?
Wszyscy zgromadzeni w centrali z niedowiezaniem ogladali manewr jaki przed chwila wykonal obiekt.
Spadl kilka metrow od lezacego pancerza, po czym w ulamku sekundy zmienil kierunek lotu. Pociski za nim zawirowaly i wydluzonym lukiem podazyly za swoim celem.
- Szefie co to mialo byc ? Moglibyscie sie powstrzymac od testow w poblizu mnie. Te rakiety malo mnie nie rozwalily. - niemal wykrzyczal Kowalski.
-Mozesz to namierzyc albo przeskanowac? - Sputnik mowil powoli, prubujac opanowac zdenerwowanie.
- NIe, ledwo wykrywam to cos. Wyglada na jakis rodzaj pancerza, mam racje?
-Skanowac obiekt - krzyknal kapitan w strone zebranych technikow, ktorzy zaraz rzucili sie do swoich stanowisk.
Tymczasem pancerz wlecial na pole cwiczebne, prubujac zgubic rakiety miedzy wrakami, jednak te nie dawaly sie zmylic. Po chwili postac odwrocila sie i nadal lecac w ta sama strone, zaczela strzelac do scigajacych ja pociskow.

Sierzant Halama, otoczony grupa rekrutow, trzymal w rekach karabin i tlumaczyl zoltodziobom jak odblokowac zaciety zamek, gdy nagle cos nad nimi przelecialo. Chwile potem w cala grupe udezyl naddzwiekowy grom. Kilka osob padlo na ziemie, krzyczac z bulu i trzymajac sie za uszy. Sam sierzant lekko tylko sie schylil i zastawil uszy dlonmi. Skierowal wzrok w strone, w ktora polecialo to cos.
Zauwazyl jak zatacza szeroki luk i leci znowu w ich strone, a wraz z nim roj pociskow.
- Padnij! - krzyknal i zwalil na ziemie kilku najblizszych rekrutow.

Ammir obserwowal na monitorach manewry jakie wykonywal "obcy" pancerz. Przyspieszenia jakie osiagal musialyby zabic pilota. Wiec co to jest?
Kiedy ostatnia rakieta zniknela w kuli ognia, pancerz powoli wychamowal i opadl delikatnie na ziemi.
Pancerz wygladal na bardzo lekki i cienki. Skladal sie glownie z zachodzacych na siebie plytek. Nie bylo w nim widocznych zadnych urzadzen elektronicznych, ale co najdziwniejsze sensory Pacnerza
Kowalskiego i Centrum nie wykrywaly zadnego zrudla energi.
Kowalski zauwazyl jak na plecach przybysza z kazda chwila powiekrza sie czerwona plama. Chcial krzyknac, ale zamarl, gdy zobaczyl jak postac siegnela do szyi i zdjela helm z glowy...
- To kobieta...-westchnal z niedowierzniem Sputnik - wiec to jednak rodzaj pancerza wspomaganego...
Kobieta rozejzala sie powoli po poligonie, po czym skrzywila sie i siegnela do malego plecaka.

- o k.... - zaklal kapitan w swoim jezyku obserwujac na monitorze eksplozje. Potezna kula ognia ogarnela swoim obszarem kilometrowy krag.

Halama wstal z ziemi i ztrzachnal pyl z munduru. Spojzal najpierw w strone zatrzymujacego sie pancerza, a potem na swoich podopiecznych. Kilku nieprzytomnych lezalo na ziemi, kilku w szoku niezdolnych do jakis reakscji stalo i patrzylo sie na pancerz z przerazeniem. Reszta tak jak
instruktor podnosila sie z ziemi. Zdazyli zobaczyc twarz przybysza, gdy sierzant znow krzyknal - Padnij!!! - zaraz potam swiat wypelnily plomienie.

Wybuch cisnal przybyszem na ziemie. Kula ognia rozeszla sie na boki, blyskawicznie pochlaniajac grupe rekrutow, transporter, Kowalskiego i kilka budynkow.

Wszedzie biegali sanitariusze, opatrujac i zabierajac poparzonych i rannych ze strefy wybuchu. Z calego zajscia bez obrazen wyszedl tylko Kowalski, odizolowany od szalejacego piekla kilkoma warstwami pancerza. Mniej szczescia mieli rekruci. Kilkanascie osob, ktore nie zdazyly pasc na ziemie mialy oparzenia III i IV stopnia 95% ciala i w stanie ciezkim zostaly zabrane do ambulatorium. Reszta z oparzeniami II stopnia byla wstepnie opatrywana na miejscu i tez odsylana do
ambulatorium.
Jak narazie nikt nie zajmowal sie przybyszem, chociaz ten byl ciezko ranny.
Kowalski powoli i z trudem wstal, po czym skierowal sie w strone obcego pancerza. Nawet nie myslal, ze ta kobieta mogla przezyc taki wybuch. Resztki pancerza, ktore jeszcze trzymaly sie ciala byly osmalone, na plecach mial wypalona spora dziure. Po rece, ktora wyciagnela za plecy na chwile przed wybuchem pozostal tylko kikut oderwany na wysokosci lokcia. Duza czesc ciala kobiety byla bardzo powaznie poparzona, a czesci nieosloniete przez pancerz wrecz zweglone. Tym wiekrze bylo jego
zdziwienie, gdy czujniki wykryly niewielki puls.
Schylil sie, wzial postac na rece i skierowal sie w strone ambularium.
W polowie drogi na jego spotkanie wyszedl pulkowinik Kastor w otoczeniu kilku technikow, medykow, zolnierzy i drugiego, uzbrojonego prototypu pancerza PW-B01.
- My sie tym zajmniemy poruczniku - wskazal na niesiona przez niego postac - Niech pan idzie do hangaru zrzucic zbroje i za pol godziny niech sie pan stawi w moim gabinecie.
-Tak jest, Sir. - polozyl cialo na niewielkim wozku przyprowadzonym przez medykow, ktory w eskorcie dwuch zolnierzy i pancerza, natychmiast pojechal w strone lazaretu. - Jesli moge spytac, po co ta
eskorta?
- Dowiecie sie puzniej, odmaszerowac. - Pulkownik byl wyraznie zdenerwowany, wiec Kowalski nic juz nie mowiac odszedl w strone hangaru.

Kastor z Brzozowkim stali przed gruba plastykowa szyba wpatrujac sie w zbiornik znajdujacy sie na srodku sali. Zbiornik w calosci byl wypelniony szara substancja, przez ktora mozna bylo tylko dostrzec kontury postaci znajdujacej sie w srodku.
- Co z nia? - Spytal Ammir.
-Narazie jej stan jest stabilny, jezeli nic sie znow nie stanie powinna wyjsc z tego ledwie z kilkoma bliznami.
Zaraz po przywiezieniu "przybysza" jak nazwali pilota obcego pancerza, technicy i sanitariusze zabrali sie do uwalniania go z jego zbroji. Nie zajelo im to wiele czasu bo sama konstrukcja byla juz powaznie uszkodzona. Zaraz po jej rozebraniu nastapila pierwsza zapasc. Po kilku minutach reanimacji, z ledwoscia udalo sie ja odratowac. Zostala umieszczona w zbiorniku wypelnionym zelem bardzo podobnym do tego, ktory wyscielal pancerze. Tyle, ze ten wspomagal regeneracje tkanek. Osobie umieszczonej w takim zbiorniku umozliwial oddychanie, oczyszczal organizm z produktow przemiany materi i odzywial. Usywal martwa tkanke, jednoczesnie oczyszczajac miejsce dla nowej.
Jedynym warunkiem bylo utrzymanie pacjenta w stanie glebokiego snu przez kilka, lub kilkanacie dni.
Ta kobieta byla tam juz piaty dzien. Caly proces od poczatku przebiegal bez problemu, jednak trzeciego dnia wykryto nagly wzrost aktynosci umyslowej. Wbrew wszelkim zabezpieczeniom, pacjentka
sie zbudzila i wpadla w panike. Zel szybko uspil ja ponownie, ale nastapila druga zapasc. Ta byla ciezsza, bo lekarze nie potrafili wykryc zadnych fizycznych jej powodow. Po kilku dziesieciu godzinach dyskusji uznano, ze bylo to spowodowane jej stanem psychicznym. Z czasem stan pacjentki
powrocil do normy.
- Dlugo jeszcze? - spytal kapitan, nie odrywajac oczu od zbiornika
-Lekarze mowia, ze jeszcze ze 3 dni i bedzie ja mozna wyciagnac. Regeneracja przebiega pomyslnie. A co udalo wam sie wyciagnac z tego pancerza ?
- Nie za wiele. Nie wykrylismy w nim zadnego zrodla energi, zadnego pola ochronnego. Kombinezon w jakis sposob musial redukowac przeciazenia. Technologia podobna do tej, z ktora eksperymentowalismy kilka lat temu, ale wyprzedza nasza o dekady. Nie mamy nawet pojecia jak to odtworzyc i skopiowac. Sam pancerz, wedlug nas byl zaprojektowany nie tyle do ochrony co wspomagania ruchow. Jest za slaby, zeby wytrzymac ogien przeciwnika, ale wystarczajaco szybki, aby go wymanewrowac. Jak zreszta pokazala Ona. - kiwnal glowa w strone zbiornika. - W sumie nic wiecej nie udalo nam sie dowiedziec...Moze jak sie obudzi...
-Moze... Jak narazie obawiam sie czy ktos nie bedzie chcial jej dostac z powrotem. Postawilem wszystkie jednostki w stan gotowosci. Wszystkie prototypy pancerzy, po za dowodca sa bez przerwy aktywne.
- Mnie niepokoi fakt, ze Kowalski nie mogl namierzyc przybysza, gdy sie pojawil. Z poczatku myslelismy, ze to usterka sensorow, bo Centrala wykryla obiekt, ale pancerz nie byl AZ TAK uszkodzony. Albo mamy kreta w personelu, albo ona jakos zaklocala radary.
Obaj stali tak jeszcze przez chwile, po czym Ammir bez slowa odwrocil sie i wyszedl z pokoju, zaraz za nim wyszedl polkownik.

Przez szary calun zelu wypelniajcego dwumetrowej wysokosci, owalny zbiornik nikt nie mogl dostrzec szczegolow unoszacego sie bezwladnie ciala. Na skorze postaci bylo widac tylko niewielkie przebarwienia w miejscach, gdzie przedtem byla ona calkowicie zweglona i cienka blizne na wysokoci lokcia prawej reki. W Miejscu gdzie zaczynala sie nowa, niemal calkowicie zregenerowana reka.

Sputnik wszedl do obszernej sali. Pod scianami byly poustawiane regaly z czesciami i sprzetem elektronicznym, a na srodku staly trzy duze stoly zastawione porozzucanymi blachami, czesciami i papierami. Miedzy stolami staly dwa wieszaki, a na nich dwa niekompletne Pancerze.
Ammir skierowal sie w strone grupy technikow skupionych wokol jednego ze stojakow.
- ...ale mowie ci przeciez, ze to nie zda egzaminu. Musi byc przestrzen miedzy warstwami, aby dzialalo tak jak trzeba. - wykrzyczal jeden z mechanikow
-Tylko co ci da wolna przestrzen, ktora nie powstrzyma pocisku? Juz lepiej dodac kilka warstw litej stali niz kilkadziesiat milimetrow pustki. Dobrze mowie? - ostatnie slowa skierowal w strone otaczajacych go ludzi, ktorzy odpowiedzieli pomrukiem aprobaty.
- Zgadza sie, - jego oponent usmiechnal sie pewien swojej wygranej - jednak te kilka warstw podniesie mase pancerza o 23%, a tego moga nie wytrzymac miesnie. Zreszta odbije sie to na manewrowosci.
-Tylko po co manewrowosc komus kto zgnie po pierwszej salwie?
- Po to zeby go nie mozna bylo trafic. Jak bedzie wolny to stanie sie celem wszystkiego co strzela, a to przeczy idei pancerza.
-Ale musimy zwiekrzyc jego zdolnosc obrony - wskazal na osmalony i pociety bruzdami pancerz na wieszaku - na wypadek ciezkiego ostrzalu.
- Czlowieku! - krzyknal - przeciez wlasnie to staram ci sie wytlumaczyc. Jedyna metoda zwiekrzenia odpornosci to pancerz reaktywny. - wskazal na wyswietlacz za soba - Jest to po prostu pancerna skorupa oddzielona od pancerza wlasciwego cienka warstwa wolnej przestrzeni. Daje on dodatkowa oslone nie redukujac w znaczacym stopniu mobilnosci jednostki. Zaprojektowalismy to tak, aby mozna bylo go szybko zalozyc na dowolny model zbroi... i rownie szybko zrzucic w przypadku gdyby stal sie zbedny.
- Tylko jaka to daje oslone przed pociskami? -odezwal sie ktos inny.
-Przeprowadzilismy wstepne testy - odezwal sie Ammir stojacy na koncu grupy. Wszystkie twarze skierowaly sie teraz w jego strone. - Moge, Hawe? -zwrocil sie do technika mowiacego przedtem o eksperymencie. Tamten tylko sinal glowa.
- No wiec, panowie - podszedl do konsoli i nacisnal kilka klawiszy. Na ekranie wyswietlony zostal krotki film. - Jak sami widzicie, pancerz reaktywny po bezposrednim trafieniu penetrujacym pociskiem
przeciwpancernym, ulegl uszkodzeniu. Po prostu trafiona plyta zostala wyrwana z kotw. Jednak spelnila swoje zadanie i Pancerz wlasciwy nie zostal nawet drasniety. Nie musze chyba mowic co by sie stalo gdyby taki pocisk trafil w niego bezposrednio.
-Przeciez po takim trafieniu ten wasz pancerz staje sie nieefektywny z powodu tych dziur - wskazal ktos na ekran.
- po pierwsze male jest prawdopodobienstwo, aby nastepny pocisk trafil ponownie w to samo miejsce - odpowiedzial Sputnik - Po drugie, oslona zostala wyrwana tylko dlatego ze byl to ciezki pocisk o bardzo duzej siele, mniejsze nie powinny "dziurawic" w ten sposob. Po trzecie, skorupa jest
segmentowa. To znaczy, mozna szybko wymienic uszkodzony kawalek oslony, bez potrzeby demontowania calosci, a po czwarte, jest kilka rodzajow oslon, jak na przyklad energetyczne, termiczne, ciezkie.
-A co z mobilnoscia jednostki w TO ubranej ? - zapytal technik upierajacy sie niedawno przy idei litego pancerza.
- Jak juz powiedzial doktor Hawe mobilnosc nie ulegla znaczacej redukcji. Po prostu w miejscu stawow oslona jest zmniejszona, albo nawet calkowicie jej brak.
- No dobrze, ostatnie pytanie. Jak oslona jest przymocowywana do Pancerza?
-Coz - zaczal Hawe z usmiechem, widzac, ze oponent dal za wygrana - Nie ingerowalismy w budowe samego Pancerza. Wyorzystalismy za to proste klamry magnetyczne i oporniki trzymajace oslony w odpowiedniej odleglosci. Chcemy zsynchronizowac komputer pokladowy z kalmrami, aby mozna bylo "odsunac" segment od pancerza, w kierunku nadlatujacego pocisku. Zniweluje to zagrozenie uszkodzenia wtornego.
- Wlasnie. - skinal Sputnik - Jakies pytania ?

- Jak ida prace nad finalna wersja oslon ? - sputal Ammir
-Napotkalismy pewne trudnosci przy polaczeniu segmentow, ale udalo nam sie to rozwiazac. Narazie wszystko przebiega zgodnie z planem. - odpowiedzial Hawe. Wysoki brunet, po czterdziesce.
- Przynajmniej jedna rzecz idzie tak jak trzeba. - westchnal i przejechal palcami po bruzdach na piersi wiszacego pancerza. I jeszcze ta cholerna delegacja...tyle czasu w plecy. Cholera - zaklal. - Gdybysmy chociaz...
Niewielkie metalowe drzwi do hali otworzyly sie z przerazliwym zgrzytem. Po chwili wypadl z nich zdyszany naukowiec. Podbiegl do dwuch stojacych postaci.
-Szefie... - dyszac, nabral powietrza - musi pan to ... zobaczyc. Ale szybko.

Trzech mezczyzn szybko szlo jasno oswietlonym korytarzem.
- Jeszcze raz. Ty i Kane mieliscie przedwczoraj impreze i niezwazajac na zakaz picia do upadlego schlaliscie sie w trupa, tak, ze dopiero dzis doszliscie do siebie, tak ?
-Z tym dochodzeniem to tak nie dokonca - powiedzal naukowiec masujac skron. Ale mniej wiecej sie zgadza.
-Tylko jaki to ma zwiazek ze mna? - spytal zdenerwowany Sputnik
Weszli do niewielkiego pomieszczenia, niemal calkowiecie zastawionego pulkami z sprzetem elektronicznym, schematami, planami, walajacymi sie po podlodze czesciami i zwyklymi smieciami.
Ammir zaraz po przekroczeniu progu potknal sie o lezacy na podlodze cylinder Esona. Akumulator warty jego polroczna pensje. Nie przewrocil sie na podloge tylko dlatego, ze wpadl na regal z czescmi, stojacy sobie na srodku pokoju jak gdyby nigdy nic.
- O, jestescie! - niemal krzyknal profesor Kane podrywajac sie z przed biurka i sciskajac rece nowoprzybylych.
-Tak, tylko w jakim celu nas tu zciagnieto - powiedzial Hawe, ostroznie stapajac po podlodze.
- No, wiec trzeba zaczac od tego, ze przedczoraj mielismy swietna impreze...
-To juz wiemy, do rzeczy...- przerwal kapitan, masujac zbity lokiec.
-hmm... Ok... w kazdym badz razie budzimy sie dzisiaj, w tym burdelu - rozejzal sie krytycznie po pokoju - nic nie pamietajac, z dnia poprzedniego i z samej imprezy. Wszedzie tylko porozwalane graty
i papiery, jednak na biurku znalezlismy to... - odwrocil sie i podniosl ze stolu niewielka kule. - Nie mielismy pojecia co to jest i z kad sie wzielo, wiec zaczelismy sie nia "bawic"... - popodrzucal kule w dloni - i wtedy stalo sie to... - Kula zawibrowala i wypelnila sie cichym buczeniem. Kane
delikatnie opuscil otwarta dlon z pod kuli, ktora dopiero po chwili, jak gdyby w zwolnionym tepie zaczela opadac. Obserwujac z usmiechem reakcje Kapitana i doktora, tracil lekko kule koncem palca.
Ta w jednej chwili przyspieszyla i poleciala w strone przeciwna do atakujacego ja palca. Odbila sie od sciany i jeszcze szybciej poleciala na przeciwna, jednak szybki chwyt profesora zatrzymal ja w miejscu. - Odbijala by sie tak w nieskonczonosc - wskazal na koliste wgniecenia na sciane pokoju.
- Co...co to jest? - wykrztusil w koncu Sputnik
-Hehe - usmiechnal sie Kane - sami chcieli bysmy wiedziec. Na poczatku myslelismy, ze to jakis rodzaj generatora antgrawitacyjnego, ale odczyty temu przecza. Po przeanalizowaniu tego jak sie zachowuje ta kula, doszlismy do wniosku, ze to jakis rodzaj kompensatora. Kompensatora bezwladnosci.
- Ze co...? - Hawe zmarszczyl czolo starajac sie zrozumiec co tamten mial na mysli.
-Jednym slowem ta kula stala sie bardziej podatna na sily bezwladnosci, jak ten maly prztyczek przed chwila.
- Nie wiecie moze czasem z kad to sie ty wzielo i jak dziala? - spytal podejzliwie kapitan
-Eee... no, tak naprawde to nie mamy pojecia jak to dziala, chociaz wszystko wskazuje na to, ze to my TO stworzylismy w ...hmm...odmiennych stanach swiadomosci. - usmiechnal sie znaczaco
- Zaraz, zaraz. - przerwal Sputnik - Chcesz powiedziec, ze po pijaku skonstruowaliscie...COS, a teraz nie macie pojecia w jaki sposob ?
-Hehhe - Kane zasmial sie niepewnie - mniej wiecej tak.
Brzozowski zamyslil sie na chwile po czym odezwal sie
- Dobra, czego i kogo potrzebujecie?
-Slucham? - zapytali jednoczesnie obaj, zaklopotani naukowcy.
- Chyba chcecie to rozgrysc - wskazal kule - prawda? Wiec spiszcie liste czego potrzebujecie i zgloscie sie do mnie.
Odwrocil sie i omal nie potknal na przewroconej skrzynce. - I posprzatajcie tu troche do cholery. -
Wyszedl na korytarz, wciaz majac obraz powoli opadajacej kuli.

Wachadlowiec powoli opadl na plyte ladowiska, wzniecajac dokola tumany kurzu. Wsrod cichnacego jeku silnika z tylnej czesci pojazdu opuscil sie trap, po ktorym zeszlo kilka osob. Grupa mlodych mezczyzn i kobiet w mundurach stanela zaraz przy ladowisku. Z wyrazem zagubienia i
zdenerwowania na twarzach przegladali jakies papiery. Ammir w cywilnym ubraniu zszedl jako ostatni. Przystanal na chwile i przygladal sie osobom wchodzacym do transportera. W koncu zszedl z platformy i skierowal w strone stojacego nieoopodal lazika. Wsiadl do niego, usadowil
sie wygodnie na fotelu kierowcy i odpalil silnik. ZAkrecil i ruszyl w kierunku kompleksu, po chwili zatrzymal sie jednak i cofnal.
- Podwiezc was? - krzyknal w strone klocacych sie rekrutow, jednoczesnie opuszczajac trap.
- Jasne, dzieki koles... - odpowiedziala mu raczej niewielkiej postury mloda, jasnowlosa kobieta - Pakowac dupy, chyba ze chcecie zapieprzac na piechote - krzyknela na reszte grupy.
Gdy wszyscy juz siedziali w sekcji transportowej pojazdu dziewczyna przeszla do jego przedniej czesci i usiadla sie na miejscu pasazera, obok kierowcy.
- Dzieki za taryfe - powiedziala miekkim, ale zdecydowanym glosem - po kilku godzinach lotu w tej puszce, padli bysmy w polowie drogi, jesli mielibysmy rwac z buta do barakow. Jestem Kesi - wyciagnela reke w strone kierowcy.
-Ammir - uscisnal jej dlon i stwierdzil, ze bynajmniej za biurkiem nie pracowala. - kim jestescie i co was tu sprowadza - sprobowal niezrecznie nawiazac rozmowe.
- Coz... jestesmy turystami i zwiedzamy wojskowe kompleksy badawcze - odpowiedziala ironicznie, a tak na powaznie to zeslali nas tu na doszkolenie. Wiekrzosc grupy to ci co nie zdazyli wejsc w dupe generalicji, a mieli zbyt duzy potencjal zeby go zmarnowac.
Sputnik usmiechnal sie. Odpowiadala tak wiekrzosc nowo przybylych.
Po chwili niezrecznej ciczy, ktora najwidoczniej Ammirowi nie przeszkadzala, odezwala sie kobieta.
- A ty kim tu jestes ?
-Hmm... kierowca - usmiechnal sie.
- Jaaasne... - miala cos jeszcze dodac, ale lazik zatrzymal sie na placu przed dlugim budynkiem.
-To sa wasze baraki - powiedzial i opuscil trap. Mloda kapral wrocila do reszty i razem z nimi wyszla przed budynek. Ammir zabral mala torbe i takze wyszedl z pojazdu. Zatrzymal przechodzacego obok zolnierza. Tamten chwile przygladal sie mu, po czym wyprostowal sie jak
struna i zasalutowal.
-Spocznij zolnierzu. Zaprowadz tamtych zoltodziobow do sierzanta Maksona.
- Tak jest. - odpowiedzial kapral glosniej niz potrzeba i podszedl do grupy.
Sputnik odwrocil sie i poszedl w kierunku barakow oficerskich.
Mloda kapral Kesi Agampi obserwowala zajscie z otwartymi ustami.

- O, Ammir... - powiedzial Howe, ktory zauwazyl go jako pierwszy, gdy ten wszedl do stolowki
-Czesc... - rzucil w kierunku osob siedzacych przy jednym ze stolow i poszedl do lady. Po chwili szedl z taca w ich kierunku.
Przy stole siedzialo kilku naukowcow, ktorych w wiekrzosci znal tylko z widzenia.
- I co tam? - spytal Howe
-Gdzie? - Sputnik probowal zlowic surowke na widelec
- No, na tej delegacji, co powiedzieli?
-A...hmm... w sumie to nic czego nie wiedzielismy... - z tryumfem podniusl do ust sztucca z niewielka porcja czegos co nazywali tu salata.
- Czyli co ...?
-No, ze sie pieprzymy z projektem, ze za budzet, ktory przeznaczaja rocznie na badania mogli by wyszkolic i wyekwipowac pelna kompanie piechoty, a i tak zostalo by im kasy... ze chca zredukowac fundusze o czterdzieci procent...
- I co ?? - spytal niepewnie naukowiec
-Co, co...? - kapitan byl wyraznie zirytowanay oporem kotleta, nie chcacego poddac sie nerwowym cieciom noza.
- Co wskorales... czy w ogole cos wskorales ?
-Aaa, o to ci chodzi. Udalo mi sie ich przekonac. Uznali, ze prezentacja byla obiecujaca i narazie nie obetna kasy... reszte znajdziesz w raporcie - uprzedzil kolejne pytanie Howa .

Po obiedzie poszedl do swojego pokoju, wykapal sie i przespal. Po kilku godzienach, gdy wreszcie wstal, ubral sie w szary uniform i poszedl do labolatorium. Przez droge zastanawial sie gdzie pujsc najpierw. Zobaczyc jak posunely sie prace nad pancerzem reaktywnym, czy moze do
Kane'a i tej jego kulki. W koncu zdecydowal sie na pancerz.


Wszedl do obszernej sali zawalonej wszelkimi narzedziami i sprzetami. Na wieszakach stalo kilka pancerzy. Niby wszystko jak przedtem, ale cos mu nie pasowalo...
- Gdzie sie wszyscy podziali do cholery - spojrzal na zegarek i upewnil sie, ze pora obiadowa juz dawno minela - KTOS powinien tu byc.
Z przeciwnej strony hangaru dobiegl go gluchy lomot. Znajdowala sie tam oddzielna hala, przeznaczona dla bardziej "dyskretnych" projektow.
Po chwili drzwi sie otworzyly i wyszedl zza nich Howe pchajac przed soba wozek. Gdy zobaczyl Sputnika, zatrzymal sie i obejzal na drzwi, jak gdyby zastanawiajac sie czy jest sens je zamykac, jednak zrezygnowal i ruszyl w jego kierunku.
- Hej, szefie. Myslelismy, ze dzis sobie darujesz obchod i caly dzien przespisz.
-No wiesz, po prawie dwuch miesiacach mojej nieobecnosci musze sprawdzic co rozwaliliscie - usmiechnal sie.
- A co dokladnie przyszedles sprawdzic ? - spytal niepewnie inzynier
-No, na przyklad jak ida prace nad Pancerzem reaktywnym.
- Heh... jak by to ujac... - Howe pdrapal sie w potylice - ...projekt troche urusl.
-W jakim sensie?
- Hmm... pomoz mi z tym i chodz za mna.
Obaj zaladowali na wozek kilka silownikow i serwomechanizmow, po czym popchali go w strone drzwi, ktorymi wyjechal.
Gdy tylko przeszedl przez prog, Ammir stanal zszokowany.
W hali, tradycyjnie zagraconej sprzetem pracowalo ze 20 osob, co zadko sie zdarzalo. Jednak najwazniejsze bylo to przy czym pracowali. Na srodku stal piecio metrowy .
Nie zwracajac uwagi na Sputnika, do wozka podeszlo kilka osob i zabralo jego zawartosc, by po niedlugim czasie zamontowac je w odslonietych trzewiach kolosa.
- I jak? - Spytal Howe
-e...em..."troche urosl", co ?... Troche?! - niemal wykrzyczal Ammir
- No tak... troszeczke - inzynier wykonal palcami gest, wskazujacy ile "urusl"... po chwili bardziej rozszerzyl palce.
-Mieliscie zrobic oslony, a nie robota !
- W pewnym sensie to nadal jest oslona. - powiedzial troche niepewnie
-Taa. chyba dla czolgow, bo be problemu sie za nim schowaja.
- Eh.. uspokuj sie. Widze, ze musze ci wszystko wytlumaczyc... Jakis tydzien po twoim wyjezdzie doszlismy do wniosku, ze same oslony moga byc za slabe w konfrontacji z bardzo cieka bronia i ostrzalem. Przesiedzialem wiec noc i dzien grzebiac w starych projektach, az znalazlem to - pokazal Sputnikowi poplamiony olejem i poprzedzierany gdzieniegdzie projekt mecha. Bardzo podobnego do tego co stalo przed nim. - Potem zebralismy sie i kombinowalismy jak by to zaadoptowac na nasz grunt. Wiedzielismy, ze nie mozemy sobie pozwolic na tworzenie od podstaw nowego projektu, wiec postanowilismy podciagnac go pod pancerz reakcyjny. Pietnascie dni po twoim wyjezdzie zaczelismy prace. Od zera musielismy zrobic szkielet, probowalismy zaadoptowac
do tego miesnie BM, ale nie wytrzymywaly naprezen, wiec wykorzystalismy siec silownikow i serwomechanizmow. Lozyska magnetyczne takze nie zadwaly egzaminu przy takiej masie szkieletu.
Zastosowalismy lozyska kulowe i slizgowe. CAlosc okrylismy kilkuwarstwowym, pancerzem uranowo-krzemowym. Identycznym z tym co w zwyklych Pancerzach tylko w odpowiednio wiekrzych proporcjach.
-Tylko jak tym sie steruje - Sputnik wykorzystal przerwe w tyradzie inzyniera.
- Wlasnie mialem o tym mowic... Zbudowalismy go z mysla o Pancerzach wspomaganych, dlatego komputer pokladowy jest zaprogramowany do odbiory sygnalow z komputera Pancerza. Transfer danych odbywa sie niezaleznie przez kilka neuro zlaczy. Polega to na tym, ze w momencie
polaczenia Pancerza z...hmmm, duzym pancerzem, wszystkie ruchy i czynnosci pilota sa przenoszone na duzy pancerz. Mozliwosci ruchowe Pancerza wspomagane sa ograniczone do minimum, zeby nie rozwalic oslon od wewnatrz. Stoi on wyprostowany zlapany klamrami sterowanymi z Pancerza wspomaganego, tak, ze pilot moze w kazdej chwili sie odlaczyc. Tak samo odczyty z sensorow sa odbierane z "wiekrzego brata". Jak w mniejszej wersji, tak i ta ma zainstalowane czule manipulatory w dloniach...
-A zasilanie...? - zapytal Ammir gdy zobaczyl, ze jego rozmowca juz nie bardzo wie co powiedziec.
- Racja, niemal zapomnialem... Zasilanie stanowi reaktor fuzyjny piatej generacji. Cztery razy wiekrzy od tego instalowanego w Pancerzach wspomaganych.
-Jaka to ma wytrzymalosc?
- Pancerz ma grubosc od 5cm do 35cm. Najgrubszy jest na korpusie, z racji ochrony pilota. Proby wykazaly, ze wytrzyma bezposrednie trafienie plazmy i terawatowego lasera. Pociski przeciwpancerne tez nie beda robily na nim wiekrzego wrazenia.
Sputnik kiwnal glowa. Podobala mu sie ta zabawka, ale musial jeszcze sie czegos przyczepic...dla zasady.
-A powiedz ty mi ile to wazy i jak chalasuje...
- Ile wazy?... no tyle ile powinien wazyc - Howe zmieszal sie troche. Bedzie tak, ok. pieciu ton zelastwa, a chalasuje jak cala kompania pancerna.
-Fajnie... kiedy macie zamiar oddac to do urzytku?
- W sumie to juz jest gotowy, wymianiamy tylko silowniki ramienia, ale calosc juz dziala...jak chcesz mozesz sie przejechac.
-Dzieki, nie teraz. Mam jeszcze kilka spraw do zalatwinia.

Po wizycie w warsztacie poszedl do labolatorium Keina. Mial wielka ochote przetestowac
"Wielkiego brata", ale przyjemnosci musialy poczekac.
Przycisnal guzik przy drzwiach, zza ktorych po chwili odezwal sie glos
-Otwarte... wejdz.
Ammir ostroznie przekroczyl prog pokoju. Pamietajac ostatnia wizyte, teraz uwazal gdzie stawia kroki. Cylinder Esona dalej lezal w tym samym miejscu, jak wiekrzasc gratow. T ylko regal stal pod innym katem.
-O, jestes wreszcie - odezwal sie naukowiec podnoszc glowe znad stolu zawalonego narzedziami, planami i roznym zlomem. - wiesz co ? Chyba udalo nam sie rozgrysc ta kulke - siegnal po nia do szuflady. CAlosc jest banalnie prosta, wszystko opiera sie o... - w tym momencie Sputnik
przestal rozumiec monolog naukowca, ale uwaznie sluchal nie chcac mu przerywac. - ...na koniec okazalo sie, ze jednak to posiada jakies baterie, bo po pewnym czasie po prosu sie wylacza.
Ammir pokiwal ze zrozumieniem glowa i zapytal
- A czy staraliscie sie jakos to modyfikowac, albo zrobic kopie ?
-Tak, udalo nam sie to skopiowac i nawet opracowalismy sposob na regulowanie sily bezwladnosci, ale nie mam pojecia do czego mozna by to zaaplikowac.
- Dobra, pracuj dalej, nie bede ci przeszkadzal. Ja mam jeszcze kilka spraw do zalatwienia. Ammir wyszedl z pokojuzastanawiajac sie nad tym co mowil mu naukowiec i myslal jak mozna by to wykorzystac.

Ezekiel wlasnie nadzorowal koncowa faze przygotowywania nowej wersji pancerza, gdy poczul to. Slabe uczucie, krzyk gdzies gleboko w podswiadomosci. Zostawil wiec technikow, by zakonczyli prace, a sam udal sie do swojej kwatery.
Gdy przechodzil przez oboz, kilka osob podazylo za nim, nie wypowiadajac przy tym ani slowa.
Gdy w koncu dzwiekoszczelne drzwi, wymontowane z "Uciekiniera" zamknely sie za grupa, Lightheart odwrocil sie.
- Nadszedl czas. Rowniez to poczuliscie. Wiecie, co to znaczy- osmiu mezczyzn skinelo nieznacznie glowami- Caibre Greyblade nie zyje. Poki ten stan trwa, nic nie blokuje drogi do Niej. A wszechswiat ma teraz wieksze zmartwienia, niz nas- Ezekiel podszedl do krysztalu, stojacego w centrum sali, ktora zajmowal.
-Arth, czy jestescie gotowi?
-Pelna gotowosc osiagniemy za dwanascie cykli. Do tego czasu zakonczymy prace nad pancerzem i okretami.
-Znakomicie. Co z Reą?
- Jest w pelni sprawna. Dobrze sie nia zajeli- Arth pozwolil sobie na niewielki usmieszek- maja spora praktyke.
- Coz, niedlugo beda mieli jeszcze wieksza. Zick, co z Wniebowstapieniem?
Szczuply, niezwykle przy tym wysoki Zick wystapil do przodu. W rece trzymal notes elektroniczny
- Kody szarego przelamane. Mozemy zaczynac w kazdej chwili.
- Coraz lepiej. Zaczynamy wiec za dwa tygodnie. Czternascie cykli, panowie. Tylko tyle. I wreszcie to sie skonczy.

--------------------------------------------------------------------------

Rea opuscila centrum rehabilitacyjne po zaledwie dwoch dniach od wygrzebania sie z zelu, ktory posluzyl podczas jej kuracji, pozostawiajac lekarzy z opadnietymi szczekami. Takiego tempa regeneracji jeszcze nie widzieli.
Dzieczyna dziarskim krokiem udala sie do hangaru, w ktorym jej towarzysze zajeli sie kompletowaniem sprzetu.
Wnetrze budynku sprawialo wrazenie arsenalu. Bron ciezka, silowniki, generatory, elementy opancerzenia -wszystko walalo sie po podlodze, zwisalo z dzwigarow konstrukcji dachu, badz wlasnie unosilo sie , poddajac woli ktoregos z czlonkow oddzialu.
Dwanascie mysliwcow stalo w glebi, czesciowo zasloniete stojakiem z tuzinem pancerzy. Wiekszosc jej towarzyszy, oraz maly tlumek technikow pracowalo nad trzynastym. Zaciekawiona Rea podeszla i po krotkiej przepychance miala okazje przebic sie blizej.
-Co robicie?
- Instalujemy lacza neuronowe, kompatybilne z veritechami- Zick usmiechnal sie, widzac dziewczyne cala i zdrowa-kombinezony nie beda potrzebne. No i poprawilismy przetwornik. Nie powinien wybuchac.
-Hrmpf! Oby. Nie mam ochoty znowu siedziec w tym ich zelu. Okropnosc.
-Taa. Ale bacta nie jest lepsza.
- Tez prawda.

Tymczasem na orbicie, doki opuszcalo ostatnie ze specjalnych zamowien myyrtan.
-Eirel melduje pelna sprawnosc. Zasilanie sprawne, podtrzymywanie zycie sprawne, oslony sprawne, kontrola grawitacji sprawna, uzbrojenie sprawne....-lista wydawala sie nie miec konca, podczas gdy Zweihander majestatycznie oddalal sie od doku, by dolaczyc do swojej oslony- Gotow do przekazanie okretu - tehnik, ktory pelnil role kapitana podczas "wodowania" odwrocil sie- Okret jest wasz.
Ezekiel skinal glowa- Dziekuje. Mozecie odejsc.
Podczas gdy prom technikow opuszczal hangar, Eirel zajal pozycje na orbicie parkingowej ponad baza ZCMu, zaledwie kilka kilometrow od jednej z platform orbitalnych. I czekal.
Jeszcze tylko dwa tygodnie...