Multiworld

Cendrak dopiero po chwili zorientowal sie, ze niezadal zadnego z nurtujacych go pytan. Wybiegl szybko za Seymourem, ale tam gdzie powinien sie on znajdowac widniala tylko smuga dymu, innego niz z jego Bonga.
- Cholera, musze sie tego nauczyc - rzekl do siebie Cendrak - takie znikanie napewno sie przydaje, np. do stania w kolejce sklepowej, albo w celu dostania sie do domu po zatrzasnieciu kluczy w srodku.
- Takich rzeczy to ty sie nie nauczysz chloptasiu - odezwala sie z kpina w glosie katana - z tym trzeba sie urodzic. Ale nieprzej ...
- Oczym ty do mnie rozmawiasz katano - przerwal Cendrak - mowilem Ci, niezwracaj sie do mnie takim tonem bo Cie przerobie na kozik do strugania drewnianych zabawek.
- Ale ja tylko ...
- Ale Ty tylko zamknij sie i pomoz mi zrobic salatke z tych smieci ktore oni maja w lodowce. Czasami mysle, ze jedyna rzecz do jakiej sie nadajesz to krojenie warzyw.
- Wcale tak nieuwazam. Choc faktem jest, ze nikt tak jak ja niekroi kapusty.
- Dobra, dosc gadania. Czas jedzenia. Musimy sie posilic bo niewiadamo kiedy znow bedziemy mogli cos zjesc.
- Wiesz dobrze, ze ja nic nie jadam, wiec dlaczego mowisz my.
- Kwestia przyzwyczajenia.
Juz po chwili bylo slychac tylko odglos palaszowania posilku przez Cendraka. Ktory juz myslal o czekajacym go zadaniu i profitach ktore go czekaja po jego wykonaniu. Bo oczywiscie niemoglo byc mowy o porazce.

Głuchy trzask pięści o blat stołu rozniósł się po bibliotece. Okrągłe, niebieskie, lewitujące po pomieszczeniu kulki co pewien czas jarzyły się bladym światłem oświetlając postać, która nerwowo poruszała się z jednego miejsca sali do drugiego. W każdej z nich można było dostrzec zamglony obraz wielu osób oraz miejsc, zastępywane po chwlili przez następne obrazy. Wspomnienia oraz przeżycia, najważniejsze wydarzenia - wszystko to umieszczone w małej, szklanej kulce.

Regały poustawiane w rzędach jeden za drugim, na ich drewnianych półkach nagromadzona wiedza obejmująca różne tematy. Od warzenia mikstur, opis znanych gatunków zwierząt, ziół, tomy traktujące o magii, sposób jej działania, inkantacje, a także zapiski dotyczące Multiświata czy przebywającej gdzieś na krańcach kosmosu. Niezliczone regały ciągnące się od ściany do ściany. Wszystkie w komplecie, zapchane po brzegi książkami. Przynajmniej tak było do czasu gdy w bibliotece nie pojawił się intruz.
Postać przejechała czubkiem palca po zimnym drewnie w miejscu gdzie powinny znajdować się księgi. Odnajdzie je. Wie przecież jak wygląda osoba, która jest teraz w ich posiadaniu. Zna jego imię. Elf. Seymour nie znosił elfów. Na samą myśl samopoczucie jeszcze bardziej mu się pogorszyło.

Zmęczenie. Trochę odpoczynku mu się teraz przyda. Skierował swe kroki do wyjścia próbując zapomnieć o zaistniałej sytuacji


* * *


Ciemne korytarze. Szalejący za oknem wiatr i deszcz, a w oddali niebo rozświetlane błyskawicą. Echo wracających raz po raz grzmotów wypełniał co pewien czas korytarz na przemian z krótkimi błyskami światła. Uczucie wszechogarniającego chłodu wlewającego się do wnętrza zamku. Czuł jak potężna fala zimna przechodzi przez niego i ochładza od wewnątrz. Dźwięk butów uderzających miarowo o twardą posadzkę roznosił się echem po pomieszczeniu kiedy przemierzał kolejny korytarz zamku.

Coś mu nie pasowało. Doświadczał podobnego uczucia gdy w zamku pojawił się nieproszony gość. Przystanął na chwilę wpatrując się przymrużonymi oczyma przed siebie na salę pogrązoną w mroku. Z sufitu zwisały olbrzymie żyrandole pokryte cieńką, pajęczą nicią. Po środku stał długi, drewniany stół na którym umiejscowione były nierównomiernie świeczniki, niektóre ułamane lub poprzewracane, walały się po całym blacie. Widać było wyraźnie, że lata świetności ma za sobą i wyglądem odstawał od reszty mebli umieszczonych w zamku. Po obu jego stronach znajdowało się po kilkanaście krzeseł, natomiast na ścianach powieszone obok siebie obrazy przedstawiały zazwyczaj różne postacie w strojach szlacheckich. Jeden z nich, podzielony na dwie części, prezentował u dołu niewiarygodne miasta i doliny, przepiękny krajobraz rozkwitującej wiosny oraz budzącą się do życia przyrodę. U góry natomiast zamiast nieba ukazana była ta sama sceneria, odwrócona do góry nogami tym razem z nienaturalnie powykrzywianymi konturami, plamami rdzy naniesionymi na każde możliwe miejsce, zamiast słońca - ciemna otchłań przybierająca barwę zgniłej zieleni, która leniwie spływała na domostwa. Autor obrazu cierpiał na zaburzenia psychiczne. Po skończeniu malowidła na drugi dzień znaleziono go dyndającego na sznurze.

Odwrócił wzrok od ściany i postąpił kilka kroków w głąb sali zaciskajac, to rozluźniając pięść. Pochodnie umieszczone niedaleko migotały co chwila pod wpływem podmuchu wiatru powodując, że przedmioty swymi rozpostartymi na podłodze cieniami wykonywały taniec wokół niego. Podszedł do stołu i przysunął jedno z krzeseł na którym wcześniej gościł kopię elfa. Z oporami wróciło na właściwie miejsce niosąc po sali głuchy odgłos. Nim zdąrzyło dotknąć oparciem stołu Seymour wysunął energicznie rękę w stronę pobliskiej firany łapiąc za skrawek materiału, który pociągnął z impetem w sąsiednią ścianę. W momencie gdy cel napotkał twardą przeszkodę dało się słyszeć cichy jęk bólu. W tym czasie zdążył drugą ręką sięgnąć po mały nożyk z zamiarem wycelowania ostrzem w stronę gardła przeciwnika, jednak zatrzymał się w połowie drogi gdy zauważył kątem oka, że postać zrobiła ten sam ruch tylko że z kataną. Zamarli na chwilę w bezruchu, pomieszczenie wypełniał jedynie odgłos łapiącej oddech w szybko pracujące płuca osoby, którą miał przed sobą.

- Masz tupet się tu pokazywać. - Seymour podniósł głowę nieco do góry by przyjrzeć się dokładniej osobnikowi - Szczególnie w takiej chwili. Ostatnio wiele szczurów węszy po mojej posiadłości

Postać nadal ciężko dyszała wpatrując się w mężczyznę odzianego w prochowiec. Próbowała ustabilizować oddech, lecz przychodziło jej to z wielkim trudem. Seymour zmarszczył brwi i kontynuował wypowiedź, tym razem bardziej stanowczym tonem

- Mów albo wypatroszę Cię jak świnię. Twój mieczyk nie zrobi mi poważniejszych szkód. Ty od mego ciosu zapewne umrzesz

Postać najwyraźniej oceniała na ile jest prawdy w tych słowach, jednak po chwili przemówiła

- Zwe się Armakuni... - Ponownie zapadła cisza. Wiatr wzmagający się za oknem zaczął cicho świszczeć sprawiając, że atmosfera stała się jeszcze bardziej napięta. Błysk pioruna rozświetlił na moment całe pomieszczenie pozwalając mężczyźnie w prochowcu przyjrzeć się intruzowi. Nosił na sobie ciemny strój zakrywający niemalże całe ciało, na rękach ochraniacze. To samo dotyczyło nóg. Maska. Jedynie oczy były odsłonięte, które teraz wydawały się przewiercać przez Seymoura studiując dokładnie jego najdrobniejszy ruch

- To wszystko co masz do powiedzenia o sobie? - Wypowiadając słowa mocniej zacisnął pięść na trzymanym materiale - Najwidoczniej nie zależy Ci za bardzo na dalszej egzystencji pośród żywych

- O co mnie podejrzewasz? Nikt mnie nie wynajął jeżeli oceniasz po moim stroju, że jestem tu by odebrać Ci życie - Fakt, jego ubiór mógł to sugerować. Tym bardziej, że kilku wrogów w Multiświecie zdążył sobie narobić - Trafiłem w to miejsce przypadkowo. Szukałem pewnego mężczyzny. Kogoś, kogo za wszelką cenę muszę ponownie odnaleźć. Gdy na niego natrafiłem ogarnął nas oślepiający błysk i znalazłem się w jednej chwili przed tym zamczyskiem.

- Uważasz, że uwierzę w te brednie? - Historyjka jaką mu przed chwiła przedstawił rzeczywiście nie budziła większego zaufania - Do tego nie jesteś zbyt rozmowny

- Wolę by to czyny przemawiały za mnie. Nie lubię długich konwersacji, panie.... - Urwał wpatrując się w niego, wyczekując odpowiedzi

- Seymour. Przywódca organizacji zrodzonych z cienia

- Seymour-kun... Organizacji? Chętnie się przekonam co ta organizacja ma do zaoferowania. Chciałbym wstąpić w Wasze szeregi

Mężczyzna w prochowcu rozluźnił uścisk i puścił ninje, chowając miecz. Wszystko działo się za szybko. Czy ktoś, kto wtargnął do jego zamku i złapany zaczął opowiadać tak niestworzone rzeczy może być wart zaufania? Nie miał wyboru, praca czekała. Musiał jednak przyznać, że jest narazie jedyną osobą, która zdołała Seymoura zaskoczyć swoim refleksem. Schował ręce do kieszeni i oparł się o stół, który cicho zatrzeszczał

- Czyny powiadasz? Dobrze, nadal Ci nie wierzę, ale wiem jak Cię sprawdzić. Jest pewna osoba, która potrzebuje teraz naszej pomocy... - Mężczyzna dokładnie opisał cel, który ma osiągnąć nowoprzybyły by mógł zasilić szeregi ZC - Udasz się tam niezwłocznie. O transport na miejsce nie musisz się martwić

Armakuni przytaknął jedynie spoglądając na mężczyznę o ciemnoczerwonych włosach. Test. Lubił tego typu rzeczy. Sprawdzenie swych umiejętności

- Zgoda

- A, jeszcze jedno. - Wargi mężczyzny zacisnęły się w jedną linię - Jeżeli postanowisz zrobić ze mnie głupca następnego dnia obudzisz się z nożem w plecach

Wiatr wieje. porywa wszystko do góry, do nieba. Potem nadchodzi deszcz. Pada prawie poziomo, niesiony przez wiatr. Zmywa wszystko.
A potem nastaje spokój

* * *

- Cztery lata minęły jak ręką odjął. od tego czasu nadal nie ma po nim ani śladu.

Postać siedząca z wyciągniętymi, skrzyżowanymi nogami opartymi o blat stołu spojrzała w stronę okna, gdzie kobieta o blond włosach wpatrywała się w strugi deszczu nieustannie upadające na ziemię od momentu gdy oboje pojawili się na tej planecie.

- No i? - dodał po chwili ciszy chłopak ściągając buty ze stołu i umiejscawiając się wygodnie na krześle - Nasz wywiad nadal go poszukuje. Słuch przepadł o nim po tym, jak rozdzieliliście się, prawda? Kazał Ci wrócić na Kyosan, a sam zajął się ustawieniem współrzędnych tej fregaty i dopilnowaniem by dotarła do układu, gdzie . Zresztą... Nie zdziałamy niczego jeżeli będziemy się zamartwiać takimi rzeczami. Poza tym... teraz doszły o wiele ważniejsze sprawy

- Wciąż mam na uwadze zamieszanie jakie powstało przez ostatnie parę lat, ale pamię... - przerwała w pół słowa widząc iż jeden ze zwiadowców wszedł do pokoju, przystanął na przeciw niej kłaniając się wpół poczym przekazał jej drobny przedmiot, ponownie się ukłonił poczym szybko opuścił miejsce w którym oboje przebywali.

Lynx rozłożyła podarunek, który okazał się być małym zwojem, szybko przestudiowała zapisaną na nim wiadomość. Poczym spojrzała na Ranzou dokańczając zdanie.

- Pamiętaj, że oba zdarzenia są ze sobą ściśle powiązane. Nikt by nawet nie przypuszczał, że wszystko się w ten sposób potoczy. Jak narazie musimy utrzymać zdobyte pozycje i zapewnić dalsze istnienie temu, co zostało przekazane na nasze barki. A ciężar jest spory

- A więc czujesz się w pewnym sensie spadkobierczynią tego wszystkiego? >:) - Chłopak spojrzał na nią spode łba z chytrym uśmiechem. Lynx zauważyła wyraz jego twarzy ale nie miała zamiaru ukazać większych emocji

- W pewnym sensie. Możnaby rzec, że jestem powiązana z tradycją oraz miejscem. Choć nigdy niczego nie obiecywałam nikomu. Zresztą żaden z Was nie widział go nigdy na oczy. Napewno sam dobrze wiesz, że nie ma sensu nawet kwestionować mojej pozycji

- Bardzo pewna siebie jesteś

- Taki już mój charakter

- Wiesz, że ta wojna domowa trwa bardzo długo. Kto wie czy nie potoczy się jeszcze drugie tyle, o ile nie więcej. Takich spraw nie załatwia się od ręki. A wszystko o jakąś durną schedę... - Chłopak wstał z krzesła, wziął jeden z owoców leżących w koszyku niedaleko stołu i zaczął je lekko podrzucać w ręce - Reszta wyemigrowała, wróciła do normalnego życia, zmieniła tożsamość, została zabita lub obecnie ukrywa się gdzieś w Multiświecie albo nawet dołączyła do innych organizacji, a my nadal tkwimy na tym zadupiu

Niewielki kawałek z owocu przypominającego jabłko po chwili wylądował w jego ustach

- Warto?

Dziewczyna odwróciła wzrok od okna i wlepiła ślepia w towarzysza. Światło było nikłe, gdyż w miejscu w którym się znajdowali panował niewielki półmrok rozświetlany jedynie stojącymi nieopodal świecami, jednak nie potrzebowała większego oświetlenia by widzieć go dobrze

- Zaszliśmy już tak daleko, że głupotą byłaby rezygnacja. Zresztą myślisz, że Alea Iacta Est by sobie ot tak po prostu odpuścili? Gdyby się dowiedzieli, że poddaliśmy się nie byłoby cienia szans na to by nie zaprzestali poszukiwań dopóki każda osoba ze strony opozycji nie miałaby głębokiej, czerwonej linii przy gardle. Poza tym wiesz, że zależy mi na tym. Nie możemy pozwolić by to oni mieli pełną kontrolę nad główną organizacją

- Oni i my. Jak dwie przeciwne strony monety. Heh, zabawne, że tyle nas podzieliło z powodu nieobecności jednego człowieka - Ranzou wyrzucił ogryzek do kosza umiejscowionego obok drzwi - Rzeczywiście na tym świecie jest sporo osób, którzy chcą władzy jedynie dla siebie. Pycha ich zgubi

- Nie różnimy się zbytnio pod tym względem od siebie. Oboje dążymy do tego samego. Jedynie cele są różne

- Ale to my jesteśmy Ci 'dobzi'

- Wypomnę Ci to przy następnej okazji gdy będziesz kwestionował moje stanowisko lub nasze działania

Chłopak spojrzał na Lynx i uśmiechnął się pod nosem. Miała rację

- Nie pochwaliłaś się co takiego pełzacze przynieśli

Lynx wzdrygnęła się na określenie, które zastosował Ranzou. Pełzaczami określał zwiadowców działających w ukryciu, gromadzących cenne informacje na temat wroga. Bez ich pomocy z pewnością nie byliby w stanie osiągnąć zbyt wiele. Dawno już przywykła do tego, że chłopak ma taki charakter, a co za tym idzie obojętny stosunek do ludzi, którzy narażają za niego życie

- Ah tak... - Spojrzała ponownie na zwój trzymany w ręce - Plany odnośnie pobliskiej placówki Ale'y. Jeszcze dzisiaj przeprowadzimy atak na wyznaczone miejsce. Do Ciebie należy zwołanie ludzi. Spotkamy się w kwaterach za 2 godziny