Multiworld

Szesc zywiolow, rzadzacych swiatem szesciu bram: Ziemia, Ogien, Woda, Wiatr, Swiatlo i Ciemnosc. Wszystko, co przekracza zdolnosc rozumowania. Wszystko, co niezmierzalne. Wszystko, co fantastyczne. Wszystko, co zamieszkuje ta rzeczywistosc. Wszystko, co ma dusze.

Encyklopedia. Artefakt zawierajacy kompletne informacje o wszystkich stworzeniach Multiswiata. Informacje biologiczne, historie ewolucji, wzorce dusz....wszystko.
Czy nie skusisz sie, by zawladnac nia?

Miasto Ha'sasyheon , akademia magii. Znana ze swoich absolwentow, wspanialej biblioteki i ogromnego zbioru artefaktow.
Ogromny budynek otacza jedynie niezbyt wysoki mur, sam budynek nie jest zbyt sumiennie chroniony. Az dziw, ze do dzis nikt nie skusil sie, by uszczuplic zasoby szkoly.
Wlasnie. Do dzis.

Szczupla postac bezszelestnie szla uliczkami Ha'sasyheon. O tej porze wiekszosc mieszkancow spala, zarowno praworzadnych, jak ty tych mniej.
Vhriz zdjal plaszcz. Magiczna tkanina, posluszna wyszeptanemu rozkazowi przybrala barwe muru, przy ktorym stal. Gdy ponownie zalozyl okrycie, w mroku stal sie niemalze niewidzialny. A niechcialbym byc widzianym dzisiejszej nocy- pomyslal.

Stopy drowa oderwaly sie od bruku. Kilka sekund pozniej Vhriz cichutko przebiegl rozlegly park otaczajacy akademie, konczac sprint pod dawno nie przycinanym zywoplotem. Nastepnie, szczelnie otulajac sie plaszczem, pokonal ostatnie kilka metrow, dzielacych go od murow budynku.
Jedno spojrzenie na okno wystarczylo, by stwierdzic, iz braklo jakichkolwiek zabezpieczen. Drow usmiechnal sie szeroko. I zaczal wycinac w szklanej tafli otwor niedaleko malej klamki.
Swit nadszedl dwie godziny pozniej.
Mimo calego bogactwa magii zebranej w skarbcu, zlodziej ukradl jeden, jedyny przedmiot. Klucz do sanktuarium Encyklopedii.
Koehler poczul, iz wrzody ponownie sie odzywaja. niewielu wiedzialo o istnieniu klucza. Jeszcze mniej wiedzialo, gdzie sie znajduje. Wydarzenie to nie wrozylo nic dobrego..
Jeszcze tego samego dnia poslal umyslnego do pewnej grupy...

<quest fantasy only. Wszelka technologia zostanie po prostu wylaczona, o ile sie pojawi[nanity w atmosferze o to zadbaja], poza kulminacja, o ile do niej dojdzie. Have fun>

Vhriz szybkim krokiem przemierzal lesny trakt, krzywiac sie, ilekroc pod stopa pekala galazka. Niestety, w swietle dnia jego umiejetnosci bezszelestnego poruszania sie tracily nieco na efektywnosci. Niemniej poruszal sie szybko, pozostawiajac jednak za soba calkiem wyrazny szlak.
Coz, zanim tu dotra, juz dawno mnie tu nie bedzie - rzekl, wychodzac na polane. Po drugiej stronie, pod sciana lasu, stal niewielki budynek. Jak juz zdazyl przekonac sie poprzedniego wieczora, niewielki mlyn i magazyn maki.
Tu umowil sie na wymiane ze zleceniodawca. Spotkanie mialo sie odbyc wieczorem tego dnia, tuz po zachodzie slonca.

reasher powoli przeżuwał udziec niewiadomego pochodzenia. Siedzial przy stole, w zadymionej tawernie. Tuż po jego przybyciu wszyscy obecni gdzieś wyszli, jednak karczmarz nie ośmielił się mu nic powiedzieć.
Gigant uśmiechnął się krzywo. Nie dziwił mu się.

Przerwał rozmyślania, i przerzucił wzrok na człowieka siedzącego przed nim.
- Dziesięć tysięcy? - w głosie olbrzyma pobrzmiewało niedowierzanie - Chcesz mi dać tyle kasy za jeden bzdurny klucz?

Nie słuchał wyjasnień. Znów się zamyślił.
Dziesięć tysięcy... Kupa kasy. Bardzo by mu się przydała.

- Jestem sam - przerwał mu wyjasnienia - Czy zatrudniliscie jeszcze kogoś?

Skrzywił się, słysząc odpowiedź.

- Wiedziałem, że w tym jest haczyk. Czyli mamy się podzielić zapłatą?

Przez chwilę czuł niezdecydowanie. Ale, u licha, ruszył by na tą wyprawe nawet, gdyby mu dali tysiąć złotych monet! Zbyt dlugo tu gnuśniał, pora znów gdzieś ruszyć.

- Wchodzę w to. Prowadź do reszty, przyniose wam z nimi ten klucz.

Szli lesna sciezka. nic nie zaklocalo ich spokoju. Tropili elfa, byl tego pewien, nikt inny nie zostawia takich sladow. Byc moze zbyt zywo zainteresowal sie bronia olbrzyma. jednak sposob zdobycia jej ciekawil go niezmiernie. Mial nadzieje, ze wzbudzil zafanie, poniewaz bedzie go potrzebowal.

Nagle cos uslyszal. Niewiadomo skad, ale byl pewien, ze to trzask lamanej galazki.

-Uslyszalem cos. Syknal do towarzyszy.
-Co takiego? Zainteresowal sie gigant.
-Nie wiem, wydaje mi sie ze ktos na cos nadepnal, gdzies po prawej.

W tym momencie zauwazyl cos katem oka, z zarosli wypadla sarna i pobiegla przed siebie.

-Jestes troche nadpobudliwy, uspokoj sie. Parsknal elf, Haritsuke.
-Byc moze, ale wiele razy ratowalo mi to zycie. Mruknal.

Poza tym pozostaje kwestia tego, co zauwazylem wczesniej, jestem pewien, ze nie bylo to dzikie zwierze - pomyslal.

Wedrowali dalej.


Sorry za brak polskich liter, musialem pisac na macintoshu.

W lesie powoli podnosiła się mgła. Żywioł wody wypierał żywioł powietrza, wygrywając nieustannie trwające zmagania. W świecie sześciu bram czasem zdarzało się, że jeden żywioł naciskał i wypierał drugi. Całkiem naturalne zjawisko lekko zdezorientowało naszych poszukiwaczy.

- We mgle wszystkie te drzewa wyglądają tak samo - rzucił nerwowo Firbolg. Nie lubił sytuacji, kiedy nie wiedział, na czym stoi.

- Ciężko będzie znaleźć ślady w tej mgle - rzucił wiedźmin.

Mlecznobiały, nieprzenikniony opar pokrywał szczelnie podłoże. Podróżnicy nie widzieli nawet, gdzie stawiają stopy. Każdy kolejny krok mógł skończyć się skręceniem nogi. Mógł też skończyć się dużo gorzej.

- Nierozsądnie byłoby podążać dalej - powiedział ostrożnie wiedźmin.

- Ale nie możemy się zatrzymać. Nie wiemy, ile ta mgła się utrzyma. Ktoś z was widział taką mgłę? Jest zbyt gęsta, zbyt nienaturalna - naciskał Haritsuke.

- Co z tego! - wrzasnął na niego wiedźmin. Zdziwił się bardzo gwałtownością swojej reakcji. Nigdy w życiu nie stracił panowania nad sobą tak łatwo - Jak pójdziemy dalej, to się zgubimy - dodał już opanowanym głosem.

Jednak to nic nie pomogło. Strach i panika, do tej pory nieznane odważnym poszukiwaczom przygód, wdarły się już w ich serca i nie łatwo będzie je teraz przegonić.

- Ja tu, do cholery, nie będę siedział bezczynnie! - wrzasnął na towarzyszy bolg - nie po to zgodziłem się ryzykować moje pieprzone życie, żeby teraz stać tutaj i srać w gacie ze strachu. IDZIEMY!

Niedaleko na drzewie siedział ptak i obserwował kłócących się podróżników. Ich postacie było widać coraz słabiej, jednak głosy rozchodziły się donośnie po całym lesie.

Gdy już nawet zarysy wielkiego firbolga zniknęły pośród wszechobecnej mgły, kruk rozpostarł skrzydła i wzniósł się w powietrze. Po chwili mgła zakryła również gałęzie drzew.

Wysoka postać o długich, zielonych włosach przesłąniających twarz stała na konarze drzewa, oparta plecami o jego pień i obserwowała grupę poszukiwaczy przygód, przemierzającą las. Właściwie to "obserwowała" nie bylo odpowiednim słowem, zważywszy, że poszczególne sylwetki wojowników zaczęły znikać w gęstej, mlecznobiałej mgle. Widząc, że jeżeli chce w dalszym ciagu mieć jaką taką kontrolę nad wydarzeniami, musi się ruszyć, Yuby zamknął oczy, koncentrując się na inych zmyslach, poza wzrokiem, zważywsz, że w tym niepokojącym zjawisku atmosferycznym można już było właściwie pływać. Góski Smok ugiął nogi w kolanach, by po chwili wybić się w powietrze i wylądować precyzyjnie na pobliskiej galęzi, a nastęnie ruszyć szybko i niemal bezszelestnie między koronami drzew w kierunku, w którym podążyła obserwowana przez niego drużyna. I po raz pierwszy od dosyć dawna, tak bieg sprawiał mu przyjemność.

Bo na włóczenie się po takich czysto magicznych światach nie miał ostatnio wgóle czasu. Floty kosmiczne, technologie, armie, odbudowa różnych systemów obronnych... To zajęło Yubemu ostatnio zbyt dużó czasu. Ale nigdy nie zapomniał, do jakiego rodzaju światów należy i że w atmosferze karczm, magicznych lasów i rozległych równin czuł się najlepiej. O misji związanej z poszukiwaniem skradzionego klucza dowiedzial się przypadkiem w jednej z knajp Ha'sasyheon, gdzie ostatnio przebywał. Jako że interesował go dalszy rozwoju wydarzeń., przyjął zlecenie, właściwie nie dla zapłaty, a z czystej ciekawości. Pościg za grupą nie był problemem. Po pierwsze, poruszał się sam, a oni w grupie, więc mógl narzucić tempo według własnego uznania, przez co przemieszczał się dużo szybciej od nich. Po drugie, oni tropili złodzieja, prawdopodobnie, jak wywnioskował ze śladów pod drodze, elfa, ktory zdecydowanie wiedział, jak zmylać ewentualne pościgi, a on szukał ich, co było zdecydowanie mniejszym wyzwaniem. Schody zaczęły się dopiero, kiedy musiał ich znaleźć w tym zamglonym lesie. Miał dziwne przeczucie, że już niedługo będzie zmuszony użyć swojej zawieszonej na plecach naginaty.

Noc zapadła nagle, jak to zdarzało sie w świecie Sześciu Bram. W pewnym momencie ciemność wygrywała nieustający bój ze światłem i ogarniała cały świat. Szkoła magii była jasno oświetlona licznymi lampami, magicznie podtrzymywany ogień wesoło tańczył w szklanych kloszach.

Koehler, arcymag wieży i rektor szkoły magii, siedział wciąż w przy swoim biurku i wertował papiery. Wcale mu się to wszystko nie podobało.

- Cholera - zaklął pod nosem - werbują mi tu drużynę poszukiwaczy przygód. Ale czy ktoś pomyślał, czy oni się do tego nadają? Wielki osiłek bez mózgu...

Przerzucił kartę z danymi na temat firbolga. Usta wykrzywił mu niezbyt przyjemny grymas.

- I co z tego, że poluje na demony. Przecież złodziej przejdzie mu przed nosem, a on nic nie zauważy. Do tego elf, o którym tak naprawdę nic nie wiadomo. Zachowuje się niby jak szermierz, ale kto go tam wie?

Kolejna kartka wylądowała na stercie.

- I jeszcze wiedźmin. Pogromca potworów, sprzedawczyk. Pasuje jak ulał do tej wędrownej trupy. W cyrku im występować, a nie prowadzić poszukiwania skradzionych, magicznych przedmiotów!

Ostatni kartka wylądowała na stosie papierów, zawalających biurko maga. Koehler odchylił się lekko do tyłu i zamknął oczy. Miał dość całej tej sprawy i nie podobało mu się to, jak ona się rozwijała. Magowie mieli związane ręce. Nie mogli nic zrobić.

Na biurku płomień tańczył łagodnie, otulony kloszem wykonanym z czystago żywiołu wody. Istny cud magii. Ogień zamknięty w wodnym więzieniu, zanurzony w przeciwnym sobie żywiole i stawiający mu zaciekły opór. To dzięki tej małej lampce Koehler zdobył sobie uznanie innych magów i posadę rektora uniwersytetu magii.

- Żeby złapać złodzieja, trzeba innego złodzieja - wymruczał - Tylko gdzie mam znaleźć parszywego szczura? Przecież nie będę łaził po kanałach.

- Na twoim miejscu ważyłabym słowa, magu - rozległ się kobiecy głos tuż nad uchem Koehlera. Arcymag odwrócił się gwałtownie na krześle.

Pod ścianą stała, jak gdyby nigdy nic, średniego wzrostu kobieta. Jej niezwykle atrakcyjne ciało opinał czarny strój. Mag w jednej chwili przypomniał sobie, co znaczy pożądać kobiety. Z pewnością padłby na kolana i błagał o to, aby została z nim na zawsze, jednak nóż, który przybyła podrzucała beztrosko wprowadzał pewien nieprzyjemny dysonans. Koehler został więc na miejscu.

- Zamknij usta, bo coś Ci do nich wleci - rzuciła rozbawiona, a mag automatycznie wykonał polecenie - Szukałeś złodzieja, znalazłeś złodzieja. Znajdę skradzione rzeczy, przyniosę je sama, dostanę całą nagrodę. Zgadza sie?

Mag jeszcze nie wyszedł z szoku, wszystko działo się tak szybko. Przytaknął tylko lekko głową. Złodziejka uśmiechnęła się rozbrajająco. W jej brązowych oczach zatańczyły złote iskierki. Podeszła powoli do biurka i siadła lekko na jego brzegu. Mag odwrócił się do niej i poprawił się na krześle nerwowo.

- Pani, a czy przynajmniej dane mi będzie poznać twe imię?

Mówił dziwnie zmienionym głosem, gdyż jakaś nieznana siła sciskała mu gardło.

Kobieta, jakby nie zważając na słowa arcymaga, zaczęła się bawić lampą żywiołów, to wkładając, to wyjmując palec z wodnego klosza. Za każdym razem, gdy zbliżała palec do płomienia, ten nieznacznie wzmagał się i przechylał się w stronę jej dłoni.

Koehler wpatrywał się jak zahipnotyzowany.

- Fiaeryl. Tyle powinno Ci wystarczyć, magu.

Słowa wypowiedziane były tak słodkim głosem, że rektor nawet nie zwrócił uwagi na szyderstwo w nim zawarte. Świata nie widział poza piękną i ponętną Fiaeryl. Wszystko, czego pragnął, to dotknąć jej prześlicznych, miedzianych loków, tak pięknie opadających na jej kształtne ramiona.

Już wyciągał rękę w jej stronę, gdy Fiaeryl cofnęła rękę, lekko zdziwiona. Płomień lampy żywiołów zaczął drżeć gwałtownie.

A potem wszystko eksplodowało.

Płomień lampy żywiołów pożarł momentalnie wodny klosz i pochłonął biurko. Ściany zapłonęły, podpalone przez naścienne płomyki. Cały świat stanął w ogniu. Ogień pochłaniał wszystko, co stało na jego drodze.

Złodziejka zdążyła jeszcze w ostatniej chwili zeskoczyć z biurka, które w jednej chwili zmieniło się w popiół. Coś zmieniło się w jej wyglądzie na ułamek sekundy. Używając całej swojej mocy stłumiła płomienie w gabinecie maga. Sam rektor wciąż siedział na krześle i nie potrafił wykonać ruchu. Nie zwracał uwagi na nadpaloną szatę, ani na paniczne krzyki za oknem, gdzie magowie usiłowali uratować szkołę. Oczy Koehlera skierowane były na środek komnaty, a odbijało się w nich przerażenie.

Pośrodku pokoju stała postać spowita w płomieniach. Jej grzywa wzbijała się ku sufitowi białymi płomieniami. Żar wyzierał z oczu tajemniczej istoty, a ogień radośnie tańczył na całym jej ciele, ciesząc się ze zniszczeń, jakie spowodował. W swym hipnotyzującym kołysaniu naśmiewał się z bezradności ludzi wobec jego potęgi.

Fiaeryl, niewzruszona przerażającym widokiem, powoli podeszła do przybysza. Płomienie przygasały powoli, jakby łagodzone przez delikatne ruchy złodziejki. Gdy dotknęła lekko policzka nieznajomego, jego twarz była ludzka. Nie przypominała już przerażającego oblicza żywiołaka ognia.

- Soma, pani, moje imię - wyszeptał chłopak - wola feniksa przyniosła mnie do Ciebie. Jego wola jest mą ścieżką. Za tobą więc będę podążał.

- Fiaeryl - wyszeptała w odpowiedzi złodziejka i uśmiechnęła się do Somy - Feniks, powiadasz?

Chłopak lekko skinął głową i także się uśmiechnął. W jego szkarłatnych oczach zatańczyły wesołe ogniki.

- Pójdźmy więc - powiedziała tak cicho, że ledwo dosłyszał - dotrzymasz mi kroku?

Soma ponownie skinął głową.

Nie tracąc czasu, Fiaeryl odwróciła się i wyskoczyła przez okno, na dach sąsiedniego budynku i pognała w noc. Młody summoner nie wahał się ani chwili. Skoncentrował się, a jego skóra stała się matowo czarna. Ruszył biegiem do okna i z ogromną gracją podążył za kobietą.

Koehler pozostał wpatrzony w pustkę, w zrujnownym pokoju, który jeszcze przed paroma minutami był jego dumą i chlubą. Tak właśnie znaleźli go jego współpracownicy.

Nieszczęścia chodzą parami. Prawda ta, choć powszechnie znana, nie jest wcale tak celna, jak by być mogła. O wiele trafniejszym było by stwierdzenie ‘Nieszczęścia pociągają za sobą kolejne nieszczęścia’. A te kolejne nieszczęścia na ogół nie są spowodowane przez złośliwą naturę rzeczy martwych. Pomimo całej swej wiedzy i doświadczenia rektor szkoły magii miasta Ha'sasyheon Koehler Augustus boleśnie musiał przypomnieć sobie ludową mądrość. Każde wysokie stanowisko nieodłącznie związane jest z wysoką liczbą wrogów. Zazdrość, niespełnione ambicje, pragnienie władzy, wyimaginowane i prawdziwe krzywdy. To właśnie dzięki nim w następstwie jednego nieszczęścia pojawia się cały zastęp kolejnych.


- Zdaje sobie pan sprawę, panie rektorze, w jak ciężkim położeniu się pan znajduje? – Huczący głos wyrwał Koehlera z zamyślenia.

Tak, to prawda, był w tarapatach. Osoby, których jedynym celem zdawało się być uprzykrzenie mu życia zadziałały bardzo skutecznie, doprowadzając do tego przesłuchania. Siedział teraz na niewielkim krześle, pośrodku Gabinetu Posiedzeń. Przewidziane na czterysta osób pomieszczenie było pełne. Sprawa postawienia zarzutów o Przechowywanie na Terenie Kolegium Niebezpiecznych Przedmiotów Magicznych samemu rektorowi kolegium nie mogła obejść się bez echa, zwłaszcza, że niektórzy z obecnych w własnych domach prowadzili badania mające na celu powtórzenie dzieło mistrza. Pomimo tak licznej audiencji w sali panowała złowroga cisza.

- Pana wyjaśnienia – znów huczący głos – są zaskakująco nieprawdopodobne. Powiedział bym wręcz ... mętne.

Trzy osoby przesłuchujące rektora siedziały za masywnym, dębowym stołem. Znał ich wszystkich bardzo dobrze. Komisji przewodniczyła zastępczyni rektora Vizteh – kobieta w średnim wieku, o drapieżnych rysach twarzy i wrogim spojrzeniu. Wąskie, trójkątne okulary potęgowały nieprzyjemne wrażenie wywoływane przez tą istotę, a długi na dobre półtora łokcia, sterczący kok splecionych włosów mógł co najwyżej to wrażenie pogorszyć. Właścicielem huczącego głosu był chowający twarz pod gęstą, czarną jak smoła brodą mężczyzna imieniem Bergol – prorektor od spraw dyscypliny. Trzecim był niski, lecz krzepki staruszek o siwych wąsach i krzaczastych brwiach. Na głowie miał niemodny już szpiczasty kapelusz ozdobiony licznymi gwiazdami i półksiężycami. Ktokolwiek zignorowałby tą malutką postać popełniłby wielki błąd, gdyż był to jeden z najpotężniejszych magów Świata Pieczęci. Dziekan Wydziału Żywiołu Ognia Melkor.

- Więc twierdzi pan – ciągnął Bergol – iż trzynastego acwrecza, w momencie eksplozji jakaś – uśmiechnął się na tyle szeroko, że dało się to zauważyć pomimo gęstej brody – ‘spowita płomieniami postać’ pojawiła się w pana gabinecie?

Koehler przytaknął. Nie miał ochoty tłumaczyć wszystkiego od początku, po raz piąty tego wieczora.

- Oczywiście jako reektor- Vizteh miała niemiłą dla ucha manierę skrzypiącego przedłużania litery e – zdajee pan sobiee sprawę z teego, że na teereeniee koleegium niee można się ot tak po prostu ‘pojawić’ .

- Magia kryje przed nami jeszcze wiele tajemnic. – Spokojnie odpowiedział oskarżony – Niektórych zjawisk nie możemy przyjmować za pewne.

- Zdajee pan sobie również sprawę – kontynuowała ignorując odpowiedź – iż ta istota, pojawiła się zupeełniee nieezauważona?

- Najprawdopodobniej większość z zaklęć strefy detekcji była oślepiona w wyniku eksplozji. – Rektor odpowiadał nadal spokojnie, ale był coraz bardziej rozdrażniony.

- Panie rektorze. – Bergol wstał, waląc przy okazji otwartą dłonią w stół – Czy zdaje pan sobie sprawę z tego co to znaczy POJAWIĆ się w kolegium NIE ZOSTAWIAJĄC ŻADNEGO ŚLADU !

-Skonceentrujmy się na teej eeksplozji – ruchem ręki kobieta uspokoiła brodacza – oczywiściee ona równieeż była spowodowana przez tajeemniczą istotę?

- Tak właśnie było. – wolno odpowiedział Koehler.

- Teen człowieek jeest niedorzecezny. Od kilku godzin próbujee sprzeedać nam tą samą bajkę. Niee dość, żee jeest niekompeeteentny, niee dość, żee jak dziś ustaliliśmy nieebezpieczny, to jeszcze na starość coś przeewróciło mu się w gło...

- Viztech Ty st...! - Wybuchł rektor, ale również jemu nie było dane dokończyć.

- Spokojnie – mimo, że Melkor praktycznie szepnął na sali momentalnie zapadła cisza. Starzec spojrzał karcąco na kobietę, a później przeniósł wzrok na oskarżonego.

- Przepraszam. – uspokoił się rektor.

- Czy mógłby pan rektor opisać nam bliżej tą istotę? – Melkor był jedyną osobą z trójki przesłuchujących, która nie życzyła Kohlerowi źle.

- Początkowo – zupełnie już spokojny rektor rozsiadł się wygodniej w krześle - był to jedynie humanoidalny kształt, całkowicie spowity w płomieniach. Płomienna grzywa falowała targana unoszącym się, gorącym powietrzem, a z oczu bił niewypowiedziany żar. Po chwili jednak żywiołak przybrał ludzka postać czarnowłosego, dobrze umięśnionego mężczyzny. Przedstawił się jako Soma, dodał, że pojawia się z woli Feniksa, po czym opuścił mój gabinet .

- I zniknął w równie niewyjaśnionych okolicznościach, jak te, w których się pojawił? – zabrzmiał bas Bergola.

Vizteh tylko prychnęła

- Czy oprócz owego Somy i pana rektora – głos starca nadal brzmiał jak szept – w pomieszczeniu znajdywał się ktoś jeszcze?

- Nie. – rektor niezauważalnie spuścił na moment wzrok.

Nastała kilkusekundowa cisza.

- Panie rektorze. – Melkor pogładził się po wąsach – Niestety, jeśli nie przedstawi nam pan jakichkolwiek dowodów, na istnienie tego Somy, nie będziemy mogli przyznać panu racji .

- Dzisiaj niee mamy już więceej pytań -Vizteh jakby przypomniała sobie, iż to ona przewodniczy komisji – możee pan odeejść panie reektorzee

Gdy Kohler opuścił Gabinet Posiedzeń pozwoliła sobie na niewielki uśmiech.
- Były rektorze – dodała w myślach.

* * *

Melkor nie powiedział nic odkrywczego. Rektor szkoły magii doskonale zdawał sobie sprawę, iż jeśli nie zdobędzie dowodu na istnienie Somy jest z góry na przegranej pozycji. Oczywiście najlepiej było by sprowadzić tu samego Somę. Niemal od razu, gdy mężczyzna oprzytomniał po całym wydarzeniu, w ślad za zbiegiem wyruszył sławny w całym kraju Zakon Burzy. Kohler jednak cały czas obawiał się, że to może nie wystarczyć.

Pierwsze krople deszczu delikatnie głaskały kładące się do snu miasto, a ścienny zegar wybijał godzinę trzecią w nocy. Wtedy dopiero zgarbiony nad biurkiem mężczyzna doznał olśnienia.

- Tak – Powiedział triumfalnie , chociaż poza nim nikogo w pokoju nie było.

Przypomniał sobie o istnieniu pewnej organizacji. Organizacji niezwykle starannie ukrywającej swe istnienie, a jednak w odpowiednich kręgach wręcz legendarnej. Organizacji o której istnieniu wiedziało zaledwie kilka osób. Wcale by się nie zdziwił, gdyby był jedyną osobą w całym kolegium, która w ogóle tą nazwę kiedykolwiek słyszała. Nie wspominając już o tym, że na pewno nikt inny nie posiadał chociażby równie nikłych jak jego poszlak pozwalających na odnalezienie osoby która ponoć wie, jak nawiązać z nimi kontakt.

Kohler chwycił pióro i na zdobionym rulonie białego papieru rozpoczął pisanie listu.


* * *

... Z poważaniem Koehler Augustus, arcymag wieży i rektor szkoły magii miasta Ha'sasyheon w Świecie Sześciu Bram

Blade i chwiejne światło powodowało, że uśmiech na twarzy Seymoura wyglądała nienaturalnie szeroko. Ktoś, nie przyzwyczajony do półmroku mógłby stwierdzić, iż to jakiś upiór siedzi za barokowo zdobionym biurkiem z kartką papieru w ręku. Mistrz Zrodzonych z Cienia przeczytał wiadomość ponownie. Zaczął oczywiście od części poświęconej wynagrodzeniu, po czym z zadowoleniem kiwnął głową. Wrócił wreszcie do ostatnich zdań listu :

- Sprowadzić go można żywego, lub martwego. Istnieje możliwość, iż Somie towarzyszyć będzie pewna kobieta. W żadnym wypadku nie powinien jej spaść nawet włos z głowy. Soma jest wyjątkowo niebezpieczny, sugerowałbym wysłanie silnego oddziału zabójców.

-Silnego oddziału... – przeczytał na głos Seymour z lekką drwiną w głosie – Silnego oddziału? – powoli wyrecytował każdą sylabę.

Cichy śmiech mistrza został zagłuszony przez szum łez wiecznie płaczącej planety.

Od dłuższego czasu w drużynie poszukiwaczy trwala niezgoda, co do dalszej podroży. Firbolg chcial kontynuowac pościg, nie zważajac na mgłe, zaś Lockwood i Haritsuke woleli rozbić obóz i przeczekac ten dziwny fenomen.
- A gdzie rozbijecie ten wasz obóz? - pytał zdenerwowany - Pod pierwszym cholernym drzewem?! Zaraz wam jakies...
Pozostała dwójka szybko podzeszła do przodu, żeby zobaczyć co tak zdziwioło giganta. PRzed nimi stal zwyczajny, trochę krzywy młyn.
- Hm- mruknął Haritsuke - To zmienia postać rzeczy, nie uważasz?
- Zamknij się. - bolg był teraz naprawdę wsciekły. Złodziej gdzieś ucieka, a będzie sobie siedział - Pakujemy się.
Po chwili siedzieli już w środku, oddzieleni od mgły ścianami.

Na ramię Threashera powoli spadło kilka pyłków...

Bolg blyskawicznym ruchem wyjął krotki sztylet i rzucił...

Na ziemie zaczęła ściekać krew.

- I to ja mam być nerwowy? - zauważył ironicznie wiedźmin - Zabiłeś zwykłą mysze.

- Dla ciebie to jest mysza, ale dla mnie rzekąska - odparł weselej Threasher.

Zabrał przebitego szczura, i rozpalił niewielkie ognisko na którym zacząl go piec. Zaproponował kawałek "specjału" pozostalym, ale nie chcieli.

*****

Vhriz wisiał na rękach zawieszony na belce nad sufitem. Wszedł tu, gdyż uważał, że oscig szybko ruszy dalej falszywymi śladami, jakie zostawił wcześniej.
Jednak zanosiło się na to, że zostaną tu dłużej. A jego zaczynały już boleć ręce.
Na dodatek, ten wielki wyglądajacy jak świnia, zaczął sobie dokładnie pod nim piec szczura.